Για να μην διασχίζουν όμως οι πεζοί το χώρο που έχει καταληφθεί παρανόμως, αρχίζουμε και τοποθετούμε διάφορα αντικείμενα όπως ογκώδεις γλάστρες και αφού οχυρωθεί η κατάληψη, για να ολοκληρωθεί η απαγόρευση διέλευσης βάζουμε και ορισμένα κινητά στοιχεία ώστε αν κάποιος γίνει φορτικός και δεν τον αποπέμψουμε, τα μεταφέρουμε για να του περάσει και μετά πάλι τα ίδια.
Είναι μια από τις πολλές ιστορίες πολεοδομικής και κοινωνικής αυθαιρεσίας που εμφανίζονται σε διάφορα σημεία της πόλης, καθώς ο δήμος ενδιαφέρεται επιλεκτικά μόνο για ορισμένες περιοχές και ακολουθεί εντελώς διαφορετική πολιτική. Ακόμη και εκεί που υποτίθεται πως έχει θεσπίσει κανόνες, αυτοί ερμηνεύονται και εφαρμόζονται κατά το δοκούν και το αποτέλεσμα είναι ορατό ως σύνθεση αισθητικής κακογουστιάς. Περί τούτου θα έλεγε βεβαίως κάποιος "περί ορέξεως κολοκυθόπιτα" αλλά αυτό ισχύει μόνο για το σπίτι του καθενός και όχι για το δημόσιο χώρο.
Βεβαίως ο καθένας κάνει τη δουλειά του όταν βρίσκει ελεύθερο γήπεδο και το αποτέλεσμα εξαρτάται από τη δική του αντίληψη σχετικά με την κοινωνία, το δημόσιο χώρο και την αισθητική. Το ζήτημα είναι ότι εδώ και χρόνια ο δήμος έχει αφήσει να εξελίσσονται τα πράγματα πέρα από κανόνες και σε ορισμένες (ουκ ολίγες περιπτώσεις) πέρα από τη λογική. Τόσα πολλά χρόνια που θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε αυτή την πορεία… διαχρονική και υποκύπτουσα σε φιλίες, δεσμεύσεις, εξυπηρετήσεις που με το χρόνο άρχισαν να παίζουν καθοριστικό ρόλο και στο πολιτικό παιχνίδι.
Δεν χρειάζεται κανένας να έχει ειδικές γνώσεις για να το αντιληφθεί αυτό, το κακό της υπόθεσης είναι πως όλο αυτό το παιχνίδι από πολλούς πολιτικούς παράγοντες θεωρείται θεμιτό και ενσωματώνεται ως στοιχείο πολιτικής δράσης. Οι "ομάδες πίεσης" με τον ένα ή τον άλλο τρόπο επιβάλλουν πολιτικές διαχείρισης της καθημερινότητας ή της προοπτικής στην πόλη εκμεταλλευόμενες είτε την πολιτική ισχύ και έκφραση που αποκτούν για πολλούς και διαφορετικούς λόγους, είτε την κρατούσα λογική του "πολιτικού κόστους".
Αυτή η ιστορία δεν είναι παρά αντανάκλαση των αλλαγών που έχουν συμβεί στην κοινωνία όλα αυτά τα χρόνια, κάτω από την ισχυρή επίδραση που ασκεί η τηλεόραση χτίζοντας έναν τρόπο ζωής βασισμένο στην ελαφρότητα, την αφέλεια, την αδιαφορία για οτιδήποτε πέρα από αυτό που βολεύει το "εγώ" και στη λογική της ήσσονος προσπάθειας. Είναι ακόμη αντανάκλαση των αλλαγών που έχουν συμβεί στην οικονομική δραστηριότητα που χτίστηκε γύρω από τον τομέα των υπηρεσιών χωρίς κανόνες και έλεγχο, με τη μαύρη εργασία να βασιλεύει, τα ελαστικά ωράρια να αποτελούν άγραφο νόμο, τις απολύσεις για ψύλλου πήδημα και τη φοροδιαφυγή να αποτελεί κοινό μυστικό.
Αντιλαμβάνεται κανείς ότι "πολιτική ορθότητα" με την αυστηρότητα -και τη σκληρότητα- που περικλείει ως όρος και πρακτική, δεν μπορεί να περιμένει. Πολύ περισσότερο όταν αυτή την επαγγέλλονται όλοι εκείνοι που συνέβαλαν τα μέγιστα στο να διαμορφωθεί. Το ζήτημα που αφορά στη διαχείριση των υποθέσεων της πόλης, είναι αν υπάρχει το πολιτικό προσωπικό που μπορεί να συγκρουστεί όπου και όταν χρειαστεί βάζοντας το δημόσιο πάνω από το ιδιωτικό και τη δύναμη του "εμείς" πάνω από την ιδεολογική κυριαρχία του "εγώ". Ως γνωστόν, απαντήσεις δίνει η ζωή!
Ηλίας Μπιτσάνης
