Οι νέες συνεργασίες με τη Helleniq Energy και την Energean ενισχύουν τη γεωπολιτική θέση της χώρας, καθώς ο άξονας ΗΠΑ - Ελλάδας - Κύπρου - Ισραήλ αποκτά αδιαμφισβήτητη στρατηγική βαρύτητα. Παράλληλα, η μετατροπή της Ελλάδας σε κόμβο εισαγωγής και μεταφοράς αμερικανικού LNG την τοποθετεί ξεκάθαρα στη Δύση, κλείνοντας οριστικά κάθε παράθυρο «ουδετερότητας» στον παγκόσμιο ενεργειακό ανταγωνισμό. Ωστόσο, πίσω από τη ρητορική περί «πράσινης μετάβασης» αναδύεται ένα αντιφατικό ενεργειακό μείγμα.
Η κυβέρνηση και η αυτοδιοίκηση εξακολουθούν να μιλούν για απολιγνιτοποίηση, κλιματικά ουδέτερες πόλεις και βιώσιμη ανάπτυξη, ενώ στην πράξη υιοθετούν το δόγμα “Drill, baby, drill”. Η επιστροφή στις εξορύξεις και η εξάρτηση από το φυσικό αέριο ως καύσιμο-γέφυρα αποκαλύπτουν το χάσμα ανάμεσα στα συνθήματα και τις πολιτικές. Η Ελλάδα βρίσκεται ανάμεσα σε δύο αντιφατικούς κόσμους: αυτόν των δεσμεύσεων για καθαρή ενέργεια και εκείνον των συμφερόντων, που επιμένουν στα ορυκτά καύσιμα. Κυρίως όμως, δεν υπάρχει περιθώριο για πανηγυρισμούς όσο η ενέργεια παραμένει πανάκριβη για τα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις. Η Περιφέρεια Πελοποννήσου, που χάρη στη Motor Oil εξάγει καύσιμα, αλλά εξακολουθεί να συγκαταλέγεται στις φτωχότερες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αποτελεί πρότυπο προς αποφυγή.
Η ενεργειακή ισχύς δεν μεταφράζεται αυτόματα σε κοινωνική πρόοδο ούτε σε ευημερία των πολιτών. Αντίθετα, διευρύνει το χάσμα ανάμεσα σε όσους παράγουν ενέργεια και σε όσους την πληρώνουν. Αν η χώρα θέλει να αποκτήσει πραγματική ενεργειακή ασφάλεια, οι κυβερνήσεις οφείλουν να κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να προσφέρουν φθηνή, αξιόπιστη ενέργεια. Γιατί όσο η ενέργεια παραμένει ακριβή, ο πληθωρισμός θα συνεχίζει να καλπάζει και η κοινωνική δυσαρέσκεια θα απειλεί να γκρεμίσει το οικονομικό οικοδόμημα, που χτίζεται με κόπο και θυσίες.
