Η σύνδεση των σιδηροδρομικών σταθμών και των οικισμών με μίνι λεωφορεία (κατά προτίμηση ηλεκτρικά, ώστε να είναι και επιδοτούμενα από την Ε.Ε.), σε συνδυασμό με την τακτική και συχνή επαναδρομολόγηση του τρένου, όχι μόνο μπορεί να λύσει το στεγαστικό της Καλαμάτας, αλλά θα δώσει και ποιοτική ζωή στα χωριά της Μεσσηνίας.
Αυτό επεσήμανε η στήλη πέρυσι το καλοκαίρι, χωρίς φυσικά να «συγκινήσει» την πολιτική, οικονομική και πνευματική ηγεσία της Μεσσηνίας, η οποία εξακολουθεί να πιστεύει ότι αναγκαίοι είναι μόνο οι αυτοκινητόδρομοι, ακόμα και όταν το κρίσιμο μέγεθος του πληθυσμού δεν δικαιολογεί την κατασκευή τους. Ουσιαστικά, η Μεσσηνία -προφανώς όπως και η υπόλοιπη Ελλάδα- αγνοεί τα σύγχρονα δημογραφικά δεδομένα και σχεδιάζει το μέλλον με το βλέμμα στο μακρινό παρελθόν, όταν είχαν ακόμα ζωή οι μικροί οικισμοί του νομού. Όμως, η Μεσσηνία της τρίτης δεκαετίας του 21ου αιώνα δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τον νομό των κοινοταρχών, που διεκδικούσαν δυναμικά να περάσει ο δρόμος μέσα από το χωριό, για να μπορεί το ΚΤΕΛ να συνδέσει τον οικισμό με την Καλαμάτα.
Αν δεν ανατραπεί η σύγχρονη δημογραφική τάση, σε λίγα χρόνια τα περισσότερα ορεινά και ημιορεινά χωριά θα είναι ακατοίκητα, ενώ ελάχιστους κατοίκους σε σχέση με το παρελθόν θα έχουν και τα κεφαλοχώρια που βρίσκονται μακριά από το αστικό κέντρο της Καλαμάτας. Αντιθέτως, θα αυξάνεται συνεχώς η ζήτηση για κατοικία στην Καλαμάτα, αφού είναι το μόνο μεγάλο αστικό κέντρο στη Νότια Πελοπόννησο, που διαθέτει σύγχρονες υποδομές και κοινωνική ζωή. Η αυξημένη ζήτηση κατοικίας, εξαιτίας της αδυναμίας γρήγορης εφαρμογής των πολεοδομικών μελετών, μπορεί να ικανοποιηθεί μόνο αν αξιοποιηθούν τα κλειστά σπίτια στους Δήμους Καλαμάτας, Μεσσήνης και Οιχαλίας, με τη δημιουργία ενός αξιόπιστου συγκοινωνιακού δικτύου με άξονα τον σιδηρόδρομο. Προσωπικά, θα ήθελα το τρένο να επεκταθεί και παραθαλάσσια, τουλάχιστον μέχρι το Πεταλίδι, αλλά μη ζητάμε πολλά από πολιτικούς που ξήλωσαν τον σιδηρόδρομο στην Πελοπόννησο.
