Ακόμα, ήταν δεύτερος στο Νοσοκομείο Αργους και τρίτος στο Νοσοκομείο Σπάρτης, αλλά ούτε σε αυτά επελέγη.
Σε ανοικτή επιστολή του ο κ. Φαράντος με τίτλο – ερώτημα “πολιτική υποκρισία ή πολιτική δίωξη;” σημειώνει:
“Το Υπουργείο Υγείας ανήγγειλε εδώ και 1,5 έτη, την επιλογή διοικητών των δημοσίων νοσοκομείων ανά την επικράτεια, ώστε να υπάρξει αξιοκρατική και ανεξάρτητη στελέχωση αλλά κυρίως η απαραίτητη ανάταξη του συστήματος υγείας.
Στο άκουσμα αυτό όλοι «εφυσηχάσθησαν» αναρωτώμενοι, όμως, εάν επρόκειτο για ακόμη μία διαδικασία που προκαλεί αμφιβολίες για την αντικειμενικότητα της τελικής κρίσης ή για την πραγματική αξιοκρατική τομή που τόσο ανάγκη είχε και έχει το σύστημα υγείας και η χώρα μας;
Και κάπως έτσι ξεκίνησε η διαδικασία, με υποβολές δικαιολογητικών γραπτών εξετάσεων και προφορικής εξέτασης και όλα αυτά χρειάσθηκαν 18 μήνες, περιμένοντας να λυθεί ο παραπάνω αξιοκρατικός αλλά εν τέλει πολιτικός γρίφος.
Έτσι λοιπόν ενώ κατετάγην τελικά πρώτος σε τέσσερα νοσοκομεία, μετά και τις τρεις φάσεις αξιολόγησης, συμπεριλαμβανομένης της συνέντευξης δεν επιλέχθηκα σε κανένα, σύμφωνα με τα σχετικά δημοσιεύματα στον ηλεκτρονικό Τύπο.
Αν και πέρασα γραπτές εξετάσεις, αξιολόγηση φακέλου και προφορική συνέντευξη και η τελική μου επίδοση ήταν κορυφαία.
Η δε επιστημονική και διοικητική μου πορεία είναι πλήρως τεκμηριωμένη ως διδάκτωρ, 3 φορές μεταδιδάκτωρ, διδάσκων 4 τμημάτων Ελληνικών Πανεπιστημίων, εκτεταμένο διεθνές εγκεκριμένο επιστημονικό έργο και τέως σημαντικότατο έργο αναπληρωτή διοικητή και αντιπροέδρου Ελληνικού Δημοσίου Νοσοκομείου.
Εν τέλει εγώ δεν έλαβα κανένα μέιλ τοποθέτησης η έστω τον λόγο απόρριψής μου πληροφορούμενος ότι αποκλείσθηκα.
Τι έφταιξε λοιπόν; Μήπως η ενασχόλησή μου με τη δημόσια πολιτική μου παρουσία στην Κεντρο-Αριστερά ή που τόλμησα παρά την ενασχόλησή μου αυτή, να υποβληθώ στη βάσανο της αξιολόγησης και συμμετοχής μου σε έναν κατά τα άλλα «αξιοκρατικό διαγωνισμό με όρους και κανόνες», πιστεύοντας σε φρούδες διαβεβαιώσεις για αντικειμενική αξιοκρατία μακριά από πολιτικές αγκυλώσεις.
Μάλλον η απάντηση είναι γνωστή αλλά συνάμα πικρή, όχι τόσο μόνον για εμένα, αφού το ζήτημα δεν αφορά μόνο εμένα. Αφορά το ΕΣΥ. Αφορά τη Δημοκρατία. Αφορά την ευθύνη απέναντι στους πολίτες και όλους τους πολίτες σαν εμένα που αποτελούν καθημερινά μέρος μιας εξωραϊσμένης «υποκρισίας», ελπίζοντας ότι στην χώρα τούτη κάποια στιγμή θα εφαρμοσθούν και οι κανόνες αυτοί.
Άραγε θα βρεθεί κανείς να δώσει μία δημόσια εξήγηση ή να πει την αλήθεια κάτι που δημόσια ζητώ. Πολύ αμφιβάλω, όπως και τόσοι άλλοι.
Για να κλείσω την επιστολή μου πως ενώ η χώρα μας αξίζει ένα ΕΣΥ στελεχωμένο με επάρκεια, διαφάνεια και ανεξαρτησία, εν τέλει κάποιοι μόνον υποκρίνονται στο όνομα αυτών των αξιών, λύνοντας τον γρίφο μιας διαδικασίας που προκάλεσε αμφιβολίες για την αντικειμενικότητα της τελικής κρίσης και που απαίτησε 18 μήνες για να καταλήξει μόνο και μόνο σε εκείνο που εξ αρχής γνωρίζαμε ότι θα συμβεί”.
