Η ίδια δημοτική παράταξη που κυβερνά την πόλη τα τελευταία 20 χρόνια, με τους δημάρχους Παναγιώτη Νίκα και Θανάση Βασιλόπουλο, έχει μετατρέψει σε ποδηλατόδρομο το τμήμα της γραμμής από τον κεντρικό σταθμό μέχρι το λιμάνι (φωτογραφία). Δηλαδή, εκεί όπου η ίδια η πόλη θα μπορούσε να αποκτήσει ένα λειτουργικό αστικό τρένο, προτίμησε να το μετατρέψει σε διαδρομή για ποδήλατα. Η αντίφαση δεν σταματά εκεί. Ο σιδηροδρομικός σταθμός έχει καταντήσει πάρκινγκ αυτοκινήτων, το διατηρητέο κτήριο του σταθμού έχει παραχωρηθεί για ψηφοθηρικούς λόγους σε συλλόγους, ενώ οι σταθμοί του Ασπροχώματος, της Θουρίας, της Μικρομάνης, του Πλατέος και του Άρι ρημάζουν. Το μηχανοστάσιο έχει εγκαταλειφθεί και η πιο πράσινη υποδομή μετατρέπεται σταδιακά σε μνήμη.
Η δημοτική αρχή φαίνεται να αγνοεί πλήρως τις δυνατότητες της μετρικής γραμμής. Αν γνώριζε, θα ήξερε ότι στην Ελβετία -τη χώρα-πρότυπο του σιδηροδρόμου- οι περισσότερες γραμμές είναι μετρικές και λειτουργούν άψογα με τακτικά, πυκνά δρομολόγια. Η Καλαμάτα θα μπορούσε ήδη να διαθέτει έναν προαστιακό, που θα συνέδεε το λιμάνι με το αεροδρόμιο, το κέντρο με την Παραλία, το Δημαρχείο με το Πανεπιστήμιο, το Νοσοκομείο και τις βιομηχανικές περιοχές. Μια τέτοια σύνδεση θα αναβάθμιζε την καθημερινότητα των πολιτών, θα περιόριζε τη ρύπανση και θα έδινε ουσιαστική λύση στο κυκλοφοριακό. Αντί όμως για αυτό, η πόλη μοιάζει εγκλωβισμένη σε μια πολιτική που αντιμετωπίζει τα μέσα σταθερής τροχιάς με καχυποψία και αδιαφορία.
Η παράταξη που διοικεί την Καλαμάτα δείχνει να «φοβάται» το τρένο, προτιμώντας να σβήσει κάθε ίχνος του από τον χάρτη. Και αυτή η επιλογή δεν είναι απλώς λάθος. Είναι μια πράξη βαθιάς αστικής αμνησίας, που αποκαλύπτει τη φτώχεια οράματος και την έλλειψη στοιχειώδους συνέπειας στη δημόσια πολιτική.
