Παρακολουθώντας για χρόνια τα τοπικά πράγματα, μπορεί κάποιος να διαπιστώσει ότι υπάρχει μια συγκεκριμένη πολιτική αντίληψη που αντιστέκεται σθεναρά σε κάθε επένδυση. Το «όχι» στις ανεμογεννήτριες, στα φωτοβολταϊκά, στην τουριστική ανάπτυξη, στο βιοαέριο, στην παραχώρηση του αεροδρομίου, εκφράζεται σχεδόν από τα ίδια πρόσωπα, με τα ίδια επιχειρήματα και τη γνωστή δυναμική.

Τα ίδια πρόσωπα και πολιτικοί φορείς πρωτοστατούν αντίστοιχα και στη διανομή από το κράτος. Αβέρτοι, διεκδικούν μισθούς, ενισχύσεις και αποζημιώσεις για κάθε τι που προκύπτει. Έχουμε δηλαδή μια καταπληκτική πολιτική πρόταση που δεν θα αυξάνει την πίτα, αλλά θα μοιράζει μεγαλύτερα κομμάτια σε όλους. Μπορεί να συμβεί αυτό; Προφανώς και όχι, γι’ αυτό και όπου πήγε να εφαρμοστεί μια τέτοια συνταγή, χάθηκαν και τα αυγά της πίτας και τα πασχάλια των μισθωτών.

Η συγκεκριμένη πολιτική αντίληψη δεν κόβει πλέον τα εισιτήρια του παρελθόντος, γιατί όλο και περισσότεροι αντιλαμβάνονται ότι για να κάνεις αναδιανομή, θα πρέπει πρώτα να εξασφαλίσεις εισόδημα. Και αυτό δεν μπορεί να προκύψει χωρίς να υπάρξουν νέες οικονομικές δραστηριότητες και αναδιαρθρώσεις κάθε είδους σε όλους τους τομείς της οικονομίας, προκειμένου αυτοί να καταστούν αποδοτικότεροι. Ταυτόχρονα, αναπτύσσεται και ένα ισχυρό κίνημα που δεν θέλει να αυξηθούν οι επιβαρύνσεις για να προκύψει αναδιανομή. Η μείωση των φόρων και ο περιορισμός της παρέμβασης του κράτους στη λειτουργία της οικονομίας, που κάποτε ήταν μειοψηφική αντίληψη στην κοινωνία, αποκτά πλέον πλειοψηφικά χαρακτηριστικά.

Σε παγκόσμιο επίπεδο, δεν είναι τυχαία η υπερψήφιση πολιτικών προτάσεων που υπόσχονται τον περιορισμό των δαπανών, ακόμα και σε τομείς όπως η υγεία και η παιδεία, προκειμένου να μειωθούν οι φόροι. Έχουμε περάσει δηλαδή σε μια νέα πολιτική φάση, η οποία ανεξάρτητα από το αν αρέσει ή όχι, δεν μπορεί να μην ληφθεί υπόψη. Ο κίνδυνος για οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό αποκλεισμό μεγάλης μερίδας των πολιτών είναι περισσότερο από ποτέ ορατός, γιατί κυριαρχεί ο κυνισμός της ατομικής ευημερίας.

Οι συνθήκες που διαμορφώνονται επιβάλλουν και μια διαφορετική αντίληψη που απαιτεί γείωση στην πραγματικότητα. Οι αρνήσεις και οι διεκδικήσεις χρειάζεται να εναρμονίζονται με την κοινή αντίληψη. Η πίτα μοιράζεται καλύτερα και ευκολότερα όταν μεγαλώνει, και όσο αυτό δεν συμβαίνει, πολλαπλασιάζεται ο κίνδυνος εμφάνισης λαϊκιστών που θα κομίζουν λύσεις που «θα κόβουν με αλυσοπρίονο» τις δαπάνες για υγεία και παιδεία, ακρωτηριάζοντας κάθε κοινωνική αλληλεγγύη και αυτονόητη ανθρωπιά φέρνοντας εξαθλίωση και αιματηρές συγκρούσεις.

panagopg@gmail.com