Η κλιματική αλλαγή και η ανάληψη δράσεων στον συγκεκριμένο τομέα είναι ένα ζήτημα που απασχολεί έντονα τη διεθνή πολιτική σκηνή. Η ηγεσία της Ε.Ε. έχει μείνει ουσιαστικά μόνη της σε παγκόσμιο επίπεδο να ανησυχεί και να αναλαμβάνει δράσεις για τον περιορισμό των συνεπειών που οδηγούν στην κλιματική αλλαγή. Όλοι οι υπόλοιποι όχι απλώς δεν ακολουθούν μια τέτοια στρατηγική, αλλά ειρωνεύονται τα… χάρτινα καλαμάκια που θα σώσουν τον πλανήτη!

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, είναι εύλογο το ερώτημα: Μπορεί η Ε.Ε. από μόνη της να σώσει τον πλανήτη, όταν οι υπόλοιποι συνεχίζουν ακάθεκτοι να ρυπαίνουν; Προφανώς όχι. Ακόμη πιο δύσκολο μοιάζει να συμβάλει ουσιαστικά μια μικρή χώρα όπως η Ελλάδα, που συγκαταλέγεται στις φτωχότερες της Ε.Ε., χωρίς βαριά βιομηχανία ή μεγάλες πηγές εκπομπών.

Η Ελλάδα έχει πληρώσει ήδη ακριβά τις βιαστικές πράσινες μεταβάσεις, όπως η έξοδος από τον λιγνίτη χωρίς καν να ζητήσει εξαίρεση την περίοδο της ενεργειακής κρίσης, με αποτέλεσμα την εκτίναξη του κόστους ηλεκτρικής ενέργειας. Το να υιοθετείς περιβαλλοντικά φιλικές πολιτικές δεν είναι κακό -το αντίθετο, όταν μάλιστα ο φυσικός πλούτος αποτελεί κομβικό κομμάτι του τουριστικού μας προϊόντος. Το ζήτημα, όμως, είναι πώς και πού επενδύονται οι περιορισμένοι πόροι.

Σε τοπικό επίπεδο, πριν από μερικές ημέρες εγκρίθηκε η ένταξη της Πράξης «Δημιουργία Περιφερειακού Κέντρου Παρακολούθησης Δεδομένων Κλιματικής Αλλαγής» στο Επιχειρησιακό Πρόγραμμα «Πελοπόννησος 2021 - 2027», με συνολικό προϋπολογισμό 4.995.280 ευρώ, εξ ολοκλήρου συγχρηματοδοτούμενο από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Περιφερειακής Ανάπτυξης (ΕΤΠΑ). Παράλληλα, στον Δήμο Καλαμάτας θα ενταχθεί σε πρόγραμμα αξίας μερικών χιλιάδων ευρώ μια μελέτη που θα εξετάζει το φαινόμενο των θερμικών νησίδων στις αστικές περιοχές. Πρόκειται δηλαδή για μελέτες που θα καταγράφουν το πρόβλημα και τις συνέπειές του.

Το ερώτημα είναι απλό: Έχουν αυτές οι δράσεις ουσιαστικό αναπτυξιακό αποτύπωμα για την τοπική κοινωνία ή θα ήταν προτιμότερο τα ίδια χρήματα να κατευθυνθούν σε παρεμβάσεις που θα στήριζαν την παραγωγή, την απασχόληση ή έστω την πράσινη αναβάθμιση του αστικού χώρου με άμεσο όφελος για τους πολίτες;

Η αίσθηση που κυριαρχεί είναι πως, για μια ακόμη φορά, αξιοποιούνται πολύτιμοι πόροι χωρίς να επιδιώκεται ένα πολλαπλασιαστικό αποτέλεσμα στην οικονομία και την καθημερινότητα των πολιτών. Πρωτοβουλίες που ίσως ταιριάζουν σε πλούσιες και ανεπτυγμένες περιοχές, εφαρμόζονται σε μια φτωχή Περιφέρεια, επιβεβαιώνοντας το παλιό ρητό: «Ψωμί δεν έχουμε, ραπανάκια για την όρεξη γυρεύουμε».

panagopg@gmail.com