Η εθνική συνείδηση δεν μπορεί να συνεχίζει να οικοδομείται με μισές αλήθειες, που χρόνο με το χρόνο μετατρέπονται σε δηλητηριώδη ψέματα. Εθνικό είναι μόνο ό,τι είναι αληθινό, το οποίο είναι αναγκαίο για να εντάξουμε τον εαυτό μας και την πατρίδα μας στην Ευρώπη και τον κόσμο. Χρειάζεται να γνωριστούμε όλοι καλύτερα αλλά και να γνωρίσουμε το πώς βρεθήκαμε εδώ που είμαστε σήμερα.
Ο δήμαρχος Καλαμάτας την Παρασκευή, αμέσως μετά από την παρέλαση, παίρνοντας τη σκυτάλη από το βουλευτή της Χρυσής Αυγής, θεώρησε υποχρέωσή του να μας κάνει μάθημα ιστορίας, εκ του προχείρου, εκθειάζοντας τον Μεταξά και καταβαραθρώνοντας την περίοδο της μεταπολίτευσης. Με βάση, λοιπόν, την ανάλυση του δημάρχου, η χώρα, αν συνέχιζε με δικτάτορες όπως τον Μεταξά και τη λογική του, σήμερα θα ήταν παράδεισος, μπορεί και υπερδύναμη! Ποιος Κωνσταντίνος Καραμανλής και Ανδρέας Παπανδρέου, ποιος Μητσοτάκης και Σημίτης; Όλοι αυτοί δεν έπιαναν τίποτα μπροστά στον Μεταξά. Ακόμα και ο Παπαδόπουλος και η χούντα του δεν θα έκαναν τόση ζημιά, όση οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις. Αυτή είναι η ψεύτικη, παραπλανητική, αντιεπιστημονική και απαράδεκτη αφήγηση που δομείται σε συγκεκριμένους ακραίους πολιτικούς κύκλους την οποία, δυστυχώς, υιοθέτησε ο Παναγιώτης Νίκας. Ένας πολιτικός που τα περισσότερα χρόνια της μεταπολιτευτικής περιόδου έπαιζε και εξακολουθεί να παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο σε τοπικό επίπεδο.
Η περίοδος της μεταπολίτευσης, στα χρόνια της οικονομικής κρίσης που βιώνουμε, δέχεται έντονη κριτική και αμφισβητούνται πολλά επιτεύγματά της. Ακόμα και αυτά που θα έπρεπε να είναι αναμφισβήτητα. Η περίοδος 1974-2016 είναι, λοιπόν, μια μαύρη περίοδος για την Ελλάδα από την απελευθέρωσή της μέχρι σήμερα ή μήπως η καλύτερη ιστορικά σε όλα τα επίπεδα; Μήπως ως σύγχρονοι ζούμε εντονότερα τα γεγονότα και αδυνατούμε να εντάξουμε τα συμβαίνοντα στον ιστορικό τους χρόνο;
Για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης, σε επίπεδο δημοκρατίας και προάσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων η ιστορική περίοδος της Μεταπολίτευσης αποτελεί αδιαμφισβήτητα την καλύτερη του νεοελληνικού κράτους. Οικονομικά, το βιοτικό επίπεδο του πληθυσμού βελτιώθηκε με αλματώδη ρυθμό και βρίσκεται ακόμα και τώρα σε υψηλότερο επίπεδο απʼ όλες τις γειτονικές χώρες που έζησαν τους άλλους …παραδείσους. Οι Έλληνες σε καμία άλλη ιστορική περίοδο δεν έζησαν καλύτερα σε όλα τα επίπεδα. Σε επίπεδο διαφθοράς και πελατειακής οργάνωσης, η συγκεκριμένη περίοδος ωχριά μπροστά σε όσα είχαν προηγηθεί, ακόμα και σε περιόδους μεγάλων ηγετών, όπως την τετραετία 1928-32 του Ελευθερίου Βενιζέλου. Να σημειωθεί, γιατί μερικά πράγματα έχουν τη σημειολογία τους, ότι το σκάνδαλο «Ζίμενς» το 1954 προκάλεσε τη ρήξη στις σχέσεις του Παπάγου με τον Μαρκεζίνη.
Με δυο λόγια, πολλά από τα αρνητικά που παρουσιάζονται την περίοδο της μεταπολίτευσης δεν είναι καινούργια, ενώ η έντασή τους θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ήπια σε σχέση με αυτά που συνέβαιναν στο παρελθόν. Ο Γιάννης Βούλγαρης στο βιβλίο του «Η μεταπολιτευτική Ελλάδα 1974-2009» ξεκινά την ιστόρηση της μεταπολιτευτικής Ελλάδας από το 1949 θέλοντας προφανώς να εντάξει την περίοδο στο γενικότερο ιστορικό πλαίσιο, μιας και όπως σημειώνει εύστοχα «οι νεότερες γενιές, καθώς έχουν ζήσει μόνο την εμπειρία της ομαλής δημοκρατίας που επί μακρόν επικράτησε μετά το 1974, είναι ασφαλώς δύσκολο να κατανοήσουν τις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις της μετεμφυλιακής Ελλάδας». Εξ ου και η καθολική απόρριψη αυτής της μεγάλης δημοκρατικής περιόδου, η οποία, κατά τα κοινώς λεγόμενα, «μας έφερε ως εδώ». Η αλήθεια είναι ότι «η μεταπολίτευση μας έφερε ως εδώ», αλλά το «ως εδώ» δεν πρέπει να έχει αρνητικό πρόσημο, συγκρινόμενο τουλάχιστον με την προηγούμενη περίοδο της ιστορίας μας, αυτή που ο Γιάννης Βούλγαρης χαρακτηρίζει «πορεία από τη συμφορά, προς τη συμφορά: από τον Εμφύλιο στη Χούντα». Τις χούντες που κάποιοι βρήκαν ευκαιρία να υμνήσουν προχθές και να τις πουλήσουν ως εθνικό παράδειγμα και υπόδειγμα στη νέα γενιά. Ντροπή!
panagopg@gmail.com
