Ποτέ άλλοτε, στην σύγχρονη πολιτική ιστορία της χώρας, δεν δαιμονοποιήθηκε τόσο πολύ ένα πολιτικό πρόσωπο όσο ο Αλέξης Τσίπρας.

Ποτέ άλλοτε, κανένας άλλος δεν πολεμήθηκε (με την μέθοδο της ολοκληρωτικής διαστρέβλωσης) για όποιο θετικό έργο (ακόμα και για την τεράστια συνεισφορά του στα εθνικά θέματα) έχει αφήσει στην πατρίδα.

Ποτέ άλλοτε κανένας άλλος δεν επικρίθηκε με τόση σφοδρότητα ακόμα και για το πιο ανώδυνο λάθος του, κατηγορούμενος μέχρι και για εθνική μειοδοσία, ακόμα και από τους δαχτυλοδεικτούμενους εθνικούς μειοδότες. Κυρίως από αυτούς.

Όμως πολύ λίγα πρόσωπα στην ιστορία έχουν αποκτήσει τόσο διαπρύσιους φίλους (με αμείωτες λατρευτικές εκδηλώσεις) και ταυτόχρονα τόσο ορκισμένους εχθρούς (με εντεινόμενα δολοφονικά του χαρακτήρα σχέδια).

Κυρίως όμως, ποτέ άλλοτε, κανένας άλλος, εκτός του Αλέξη Τσίπρα, δεν υπήρξε το «παιδί» που η πλειοψηφία της κοινωνίας περιέβαλε με τόση αγάπη και έγνοια, εμπιστευόμενη όλες τις ελπίδες της στο καθαρό του πρόσωπο.

Αλλά και ποτέ άλλοτε, κανένας άλλος, εκτός του Αλέξη Τσίπρα (όταν αποχώρησε και ανέλαβε μόνος όλη την ευθύνη όλων, νικημένος από ένα πανίσχυρο σύστημα, κρατικό, παρακρατικό, μιντιακό, αργυρώνητο και βαθιά διεφθαρμένο) δεν ωρίμασε τόσο ώστε να εξελιχθεί από «παιδί» (της πληττόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας) σε «πατέρα» (της χειμάζουσας κοινωνικής πλειοψηφίας), η οποία συνεχίζει να προσβλέπει για την επιβίωση της, αποκλειστικά και μόνο    σε αυτόν, στον Αλέξη Τσίπρα.

Το πλέον όμως ανησυχητικό και ακραία επικίνδυνο είναι ότι η μεγαλύτερη επιχείρηση δαιμονοποίησης πολιτικού προσώπου έχει λάβει τα χαρακτηριστικά της πλήρους κανονικοποίησης, από εχθρούς αλλά και από «συντρόφους», οι οποίοι -άλλοτε υπόγεια και άλλοτε φανερά- πριονίζουν τον ιστό που στέκει η σημαία για να την φέρουν στο επίπεδο της λάσπης τους.

Ανατρέπονται όλα τα αφηγήματα (με την δημοσίευση των πρακτικών της σύσκεψης των πολιτικών αρχηγών υπό τον ΠτΔ το 2015) περί «κωλοτούμπας», περί κρυφής ατζέντας για έξοδο από το ευρώ και επιστροφής στην δραχμή; Κανένα πρόβλημα.

Όσοι ασκούνται στις πολιτικές κυβιστήσεις (κάθε που ανοίγουν το στόμα τους και μιλάνε και με συχνότητα μεγαλύτερη απ’ όταν το ανοίγουν να φάνε), οι «Γερούν γερά» και οι «Βάστα Σόιμπλε», ονομάζουν την τακτική τους Realpolitik (Πολιτικό Ρεαλισμό), ενώ ο Τσίπρας για όσα ψευδώς του καταλογίζουν και αποδεδειγμένα δεν έκανε, εξακολουθεί να αποκαλείται υβριστικά «κωλοτούμπας» και μάλιστα από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο (τον Μαρινάκη, που αν συναντούσε τον Τσίπρα στον εμφύλιο “θα πήγαινε από τα χέρια μου”), ο ίδιος δηλαδή που πρόσφατα (μετά την συνέντευξη Τσίπρα στην Γαλλική Le Monde) τρομοκρατημένος ξέρασε πάλι τον εμετό του: “Στους μόνους που έχει λείψει ο κ. Τσίπρας είναι στους 17.000 βαρυποινίτες εγκληματίες, βιαστές, δολοφόνους, εμπόρους ναρκωτικών που αποφυλακίστηκαν επί των ημερών του”.

Εκλέγεται ο κάθε τυχάρπαστος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ;

Ο Τσίπρας φταίει που τον έφερε για να τον έχει του χεριού του, για να καθαρίσει μια για πάντα με το    «Ευκλείδειο θεώρημα της Αριστεράς» και για να επιστρέψει όταν θελήσει κάνοντας ξου στο «Αμερικανάκι».

Καθυβρίζει το «Αμερικανάκι» τον Τσίπρα για «μαύρα ταμεία» και μισθοφόρους, έτσι που ούτε το εμετικό ναζιϋβρίδιο    της (ανθ)υγείας δεν τόλμησε;

Ο Τσίπρας φταίει που έχει αποφασίσει να διαρρήξει τις σχέσεις του με το κόμμα του (του οποίου παραμένει μέχρι τώρα βουλευτής) για να προχωρήσει στην δημιουργία νέου.

Γαβγίζει ο Πίνατ στο Μαξίμου;

Ο Τσίπρας φταίει που σιωπά και δεν έλαβε δημόσια θέση στα καταγγελλόμενα (από φιλοζωικές οργανώσεις) για κακοποιητικές συμπεριφορές στο ζώο.

Γίνεται των παρακολουθήσεων, των Τεμπών και του ΟΠΕΚΕΠΕ το κάγκελο;

Ο Τσίπρας φταίει που -μέσω του ομώνυμου Ινστιτούτου του- παρενέβη στο έργο της ανεξάρτητης Ελληνικής δικαιοσύνης και αντί να καταθέσει την απόλυτη εμπιστοσύνη του στο θεσμό, κατέθεσε προτάσεις για την ανεξαρτοποίηση της από τον ασφυκτικό κυβερνητικό εναγκαλισμό.

Άπαντες (οι συνδιαμορφωτές του πολιτικού status) προσβλέπουν στον Αλέξη Τσίπρα, αρκεί βέβαια να αποφασίσει και να πράξει αυτό που οι ίδιοι θεωρούν ωφέλιμο (για τους ίδιους), αναγκαίο (για τα σχέδια τους) και αποτελεσματικό (για τις φιλοδοξίες τους).

Να μείνει στο ΣΥΡΙΖΑ, να μην μείνει στο ΣΥΡΙΖΑ, να κάνει νέο κόμμα, να μην κάνει νέο κόμμα, να παρεμβαίνει ως βουλευτής, να μην παρεμβαίνει αφού έτσι υποσκάπτει τον Σωκράτη.

Ακόμα και στην ερώτηση της Le Monde αν του λείπει η εξουσία, η απάντηση: “Όχι, ποτέ δεν διψούσα για εξουσία. Αλλά μου λείπει η ενεργός πολιτική και η επαφή με τους ψηφοφόρους” θεωρήθηκε από κάποιους….«συντρόφους» casus belli, γιατί το βουλευτιλίκι αρκεί, τι άλλο θέλει;

Ο απλός λαός -που άδολα προσβλέπει στην επιστροφή του ηγέτη του- ξέρει ότι το ΑντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο ήταν στην ουσία ΑντιΤσίπρα μέτωπο.

Το πρώτο μας άφησε χρόνους, το δεύτερο ακόμα καλά κρατεί.

Στο κάτω κάτω της γραφής

“Όσο πιο πολύ μεγαλώνεις τον φόβο για τα ναρκωτικά και το έγκλημα, τους μετανάστες και τους εξωγήινους, τόσο περισσότερο ελέγχεις τους ανθρώπους”

Νόαμ Τσόμσκι, Αμερικανός γλωσσολόγος