Σβήνουν τα ίχνη για να μην φαίνεται η διαδρομή και οι καινούργιες παραστάσεις να εκτυλίσσονται χωρίς βιασύνη μιας και κάθε τι νέο θεωρείται απαραίτητα και νεωτεριστικό. Οι όψεις δεν προδίδουν την κατεύθυνση της σκέψης, βλέπεις σήμερα υπάρχει μεγαλύτερη ανάγκη για καμουφλάζ όσο η τέχνη της τεχνικής σκεπάζει την ευρηματικότητα και ο γλωσσοπλαστικός λόγος ανανεώνει απλά και μόνο παλιές έννοιες και σημασίες που στους τωρινούς καιρούς φαντάζουν ξένοι.
Ο κόσμος όλος ο εμπειρικός έχει ανάγκη από την θριαμβολογία είτε αυτή αφορά την επιστήμη είτε την ποίηση και την λογοτεχνία. Οι ψηφιακοί καιροί ανασυνθέτουν νοήματα και σημασίες καταδικάζοντας στην λήθη τις υπόγειες διαδρομές και εξοβελίζοντας στο πυρ το εξώτερον τις γνώριμες καταβολές της σκέψης που δημιούργησαν τον εκλεπτυσμό και την καλλιέπεια που σε τελική ανάλυση ανασύνθεσαν τον ποιητικό και στοχαστικό λόγο σε εποχές όπου υπήρχαν και σχολές και ομάδες σκεπτόμενων ατόμων που είχαν ανάγκη να μοιράζονται τις εμπειρίες τους.
Η κάλυψη της πορείας είναι μια επιμελής διαδικασία και ενέχει πολλούς κινδύνους. Κάποιοι δεν θέλουν καν να γνωρίζει ο καθένας με ποιο τρόπο και ποια στιγμή εγκατέλειψαν την πορεία, από ποια αιτία και αφορμή, δεν θέλουν να αποκαλύψουν ποτέ τι ήταν αυτό που τους έκανε να εγκαταλείψουν την ενδυνάμωση του θυμικού και να υιοθετήσουν την ενδυνάμωση της λήθης.
Ο εμπειρικός κόσμος όμως πάντα είχε ανάγκη την αυτοαναίρεση και την ατομική αναγωγή σε χαμηλότερα επίπεδα σκέψης όσο περνούσαν τα χρόνια. Λες και με το πέρασμα αυτών πρέπει να διερωτάται κανείς για όλα αυτά που έκανε και για αυτά που πρέπει να κάνει να είναι η πρωταρχή μιας καινούργιας ζωής, λες και η αλλαγή επιβάλλεται στο βίωμα και όχι αυτό στην εμπειρία του που ανοίγει τους Ασκούς του Αιόλου για νέα σημασιολογικά συμβάντα.
Πολλές φορές, εν κατακλείδι, υπάρχει η ανάγκη να αποποιηθεί το ατομικό επίτευγμα και να υποβαθμιστεί σε στείρο αυθορμητισμό χωρίς καμία λογική βάση. Με τον τρόπο αυτό απομαγεύεται η εικόνα και φτωχαίνουν οι σημασίες, το ίδιο το φαντασιακό μάγμα που προκύπτει από την αυτοέκφραση και αυτονομία του όντος, στοχεύοντας στην ετερονομία και στην εντολή του Άγνωστου Θεού που τάχα κρύβεται πίσω απ΄όλα.
Τα ίχνη λοιπόν χάνονται με τις νέες προοπτικές και οι ανώτερες δυνάμεις αποφασίζουν ποια θα είναι η γόνιμη σκέψη με το πέρασμα των χρόνων, καθηλώνοντας το άτομο και περιορίζοντάς το απλά στο να μετρά και να ξαναμετρά τις μικρότερες αποστάσεις όχι γιατί μεγάλωσε ηλικιακά που λένε, αλλά επειδή απώλεσε μια για πάντα το ποιητικό φαντασιακό.
Οι ίδιοι οι φάροι της δεινής ύπαρξης με την έννοια της δύναμης και της ουσίας γκρεμίζονται μπροστά μας και βαριανασαίνουν στην κενοδοξία της περιττής ουσίας προερχομένης από την καθημερινή ανάγκη να παίζουμε ρόλους. Λες και από ένα σημείο και μετά μαθαίνουμε να είμαστε καλοί ηθοποιοί και όχι κομπάρσοι αλλά στην πραγματικότητα και οι δύο ρόλοι είναι δευτερεύοντες στο πραγματικό άστρο της ζωής. Μια ζωή που σπεύδει βιαστικά να βιωθεί και όχι να αποκαλυφθεί σημασιολογικά, μια ζωή που από ένα σημείο και μετά την κυβερνούν άλλοι και όχι εσύ.
Το βούτηγμα στην ετερόνομη σκέψη και ο απότομος αποχωρισμός από τον γόνιμο σκεπτικό διαμοιρασμό, λαμβάνει χώρα σε κρίσιμες στιγμές όταν αρχίζει κανείς να αμφιβάλλει για την θνητότητά του και σπεύδει να διαιωνίσει το ατομικό εγώ.
Εκεί λοιπόν που θα έπρεπε να πάρει κανείς δυνάμεις και να ορθώσει το ανάστημά του στις φοβίες εναποθέτει την μοίρα του στην πανηγυρική επικράτεια της φοβίας και της διασάλευσης του νου. Οδηγεί τον εαυτό του σε περιπέτειες και βιαστικά αρχίζει να σβήνει τα ίχνη. Η πορεία άλλαξε το ίδιο όπως και ο προορισμός.
Υπάρχει μια και μόνη αλήθεια από ένα σημείο και μετά, μια εικόνα και χρόνος που μας εγκαταλείπει επικίνδυνα μέσα στην νέα αντιληπτική επαναληπτικότητα που εκβάλλει στο περιθώριο μιας εξακολουθητικής πραγματικότητας με νέους Θεούς και εξουσίες. Στην στιγμή ο καθημερινός πλέον άνθρωπος και όχι ο ξεχωριστός που αφομοιώνει δημιουργικά την θνητότητα, θέλει να είναι πάντα αυτός και μοναδικός στην καταναλωτική επικράτεια.
Η αλήθεια για αυτόν είναι μία και έχει εξωτερικό απλά περίβολο, την εικόνα της συνήθειας και την ανάλωση στο ανταγωνιστικό και υλιστικό προτσές, κάτι που απώλεσε όταν σκεπτόταν.
Δεν μου άρεσαν ποτέ οι άνθρωποι με εμμονές παρότι πάντα αφιερωνόμουν σε μοναδικούς σκοπούς. Εκείνοι που σβήνουν επιμελώς τα ίχνη έχουν τις ανάγκες τους που πρέπει να καλύψουν αφού έχουν ήδη μεταπηδήσει στην ετερόνομη κατάσταση των πραγμάτων. Εγώ θαυμάζω όσους ήταν πάντα εκεί και δεν ενέδωσαν σε σκεπτικές περιπέτειες και προκλήσεις. Θαυμάζω βέβαια προσχηματικά με την έννοια ότι τους αποδέχομαι.
Αποδοκιμάζω όμως αυτούς που έσπευσαν να απομαγέψουν την πορεία τους. Με την έννοια ότι δεν τους αφήνω χώρο στην σκέψη μου. Με δεδομένο ότι η σκέψη σύρεται πάντα στο άρμα της γόνιμης δημιουργίας σε έναν πεπερασμένο κόσμο.
zachfil64@gmail.com
