΄Οσοι διανύουμε μια κάποια ηλικία θυμόμαστε με νοσταλγία τη Μεγαλοβδομάδα και την Πασχαλιά των παιδικών μας χρόνων. Θυμόμαστε την αυστηρή νηστεία του 40ήμερου, τα κάλαντα της Μεγάλης Παρασκευής, τον τσαγκάρη που ζωγράφιζε τα πέλματα μας στο χαρτί, για να μας κατασκευάσει τα “τριζάτα’’ παπούτσια της Ανάστασης, τις ολονυχτίες, τις πασχαλιάτικες ετοιμασίες, τις κροτίδες, τους “μπαλαφουμάδες”, την απλότητα και τη λιτότητα αυτών των Μεγάλων ημερών.
Θυμόμαστε τους λίγους Αθηναίους που κατέβαιναν στην επαρχία και τα καλοδεχούμενα δέματα, αποστολή αγάπης και “νοιαξίματος” από ξενιτεμένους συντοπίτες. Θυμόμαστε την ιεροτελεστία του φουρνίσματος κατά γειτονιά, τις κουλούρες, τις πίτες, το πασχαλινό αρνί, παραγωγή της κάθε οικογένειας και όλες τις πασχαλιάτικες χαρές της μεγαλύτερης γιορτής.
΄Ηταν, πράγματι, τότε οι Πασχαλινές ημέρες γεμάτες από Αναστάσιμο φως, πατρογονικές παραδόσεις και συνήθειες, αλληλοβοήθεια, χαρά, προσμονή και ελπίδα για το πέρασμα (Πάσχα) σε μια καλύτερη ζωή. Κι αυτό, χωρίς καμία διάθεση εξιδανίκευσης ενός παρελθόντος με φτώχεια και με έντονα προβλήματα κάθε μορφής.
Τί σχέση, όμως, μπορεί να έχει η πασχαλιάτικη νοοτροπία και οι σημερινές αντιλήψεις με το όχι και τόσο μακρινό παρελθόν; Στις ημέρες μας και σε όλο το 40ήμερο των νηστειών, το κυρίαρχο ρεπορτάζ στα μέσα ενημέρωσης είναι το ανεβοκατέβασμα των τιμών του οβελία, των γλυκισμάτων, των ζαρζαβατικών, των φρούτων, μαζί με τις προτεινόμενες αποδράσεις σε τόπους του εσωτερικού ή του εξωτερικού. Κι αυτό απεικονίζει την κυρίαρχη αντίληψη και νοοτροπία της υπερκαταναλωτικής κοινωνίας μας.
Δηλαδή, η πασχαλιάτικη ανάπαυλα είναι άρρηκτα συνδεδεμένη σήμερα με την υλική απόλαυση, τον υπερκαταναλωτισμό ή έστω το απολαυστικό διάλειμμα από τη ρουτίνα της καθημερινότητας και την καταπίεση της μεγαλούπολης. Δεν υπάρχει καμία διάθεση για εσωτερική ενατένιση, προβληματισμό, αυτοέλεγχο, αμφιβολία, πνευματικότητα, σύνδεση με τις γνήσιες παραδόσεις μας, δράσεις για ανθρωπιά και αλληλοβοήθεια, όπως επιτάσσουν οι γιορτινές ημέρες.
Μάλιστα, γίνεται προσπάθεια ακόμα και ιερές ακολουθίες να συμπορευθούν με την κρατούσα νοοτροπία της διαφήμισης, του folklore, του υπερκαταναλωτισμού και του κέρδους. Θα έχετε παρατηρήσει σε κάποιες περιοχές την θαλάσσια (!) πορεία του Επιταφίου, με την κόσμο να παρακολουθεί, γευματίζοντας στις γύρω ταβέρνες.
Ασφαλώς, στην εποχή μας, πίσω από την ψεύτικη βιτρίνα της ευμάρειας κυριαρχούν η ζοφερή πραγματικότητα της φτώχειας , της αβεβαιότητας και των αδιεξόδων. Ο καθένας μας δοκιμάζεται, σηκώνοντας το δικό του Σταυρό σε έναν κόσμο μοναξιάς, αδικιών και απανθρωπιάς.
Το Πάσχα των Ελλήνων, δηλαδή το Πάσχα των ιερών ακολουθιών, της πνευματικότητας, και των αξιών, το Πάσχα της Ελληνικής παράδοσης επιβάλλεται να αποτελεί ευκαιρία αναστοχασμού, επανατοποθέτησης και αξιολόγησης της πορείας μας στη ζωή.
Και κάτι ακόμα. Φέτος, θα μας λείψει ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Κυρός Αναστάσιος και το Αναστάσιμο μήνυμά του. Καθήκον μας είναι να θυμόμαστε πάντοτε την πνευματική, την χριστιανική και την πατριωτική στάση και προσφορά του. Θα ήταν χρήσιμο για όλους μας.
Καλή Ανάσταση, με πνευματικότητα, αλληλεγγύη και ανθρωπιά.
pan.e.nikas@gmail.com
