Οι διεργασίες γίνονται πάντα μέσα μας και ο εσωτερικός κόσμος είναι αυτός που κατευθύνει την δημιουργική πορεία προς το μέλλον. Στα πλαίσια αυτά σημαντικό ρόλο παίζει το αν και κατά πόσο είμαστε έτοιμοι να αποδεχθούμε τα λάθη του παρελθόντος, προκειμένου να ανοίξουμε χώρους ανάσας για έναν κόσμο που θα είναι ανοιχτός στο να αποδέχεται την γόνιμη κριτική και αμφισβήτηση.
Οι σημερινές κοινωνίες δεν οδηγούνται σε κάποιας μορφής απελευθέρωση για τον λόγο του ότι οι άνθρωποι δεν επιθυμούν να αλλάξουν τα δεδομένα, δεν δείχνουν δηλαδή έτοιμοι να μετουσιωθούν μέσα από τον ιδεατό μετασχηματισμό των κοινωνικών νορμών και την ριζική τροποποίηση των θεσμών.
Τι φταίει που πλέον όλοι έχουν άποψη για τα τεκταινόμενα και δη ισχνή ή φειδωλή σε σχέση με την δυναμική των εκτυλισσόμενων γεγονότων; Ποιοι ευθύνονται που ο κόσμος δεν εκφράζει μαζική άρνηση στην τυπολατρία παρά ατομική και στείρα παρέμβαση κινούμενη μακριά από την αλληλεγγύη και την συναπαρτίζουσα πολιτική όραση;
Ένα είναι γεγονός, πως στις σημερινές κοινωνίες έχουν παρεισφρήσει όχι μόνο επαναλαμβανόμενοι συντηρητισμοί παρά κακέκτυπα παλαιότερων στοχαστικών εμπειριών αν υποτεθεί πως κάποτε τα πράγματα λέγονταν με το όνομά τους και οι λαοί δεν διεκδικούσαν το αυτονόητο παρά το περισσότερο από αυτό.
Σήμερα το όλο ενδιαφέρον εστιάζεται στο να επαναφερθεί μια γενικόλογη κανονικότητα αλλά και η επιμέρους αυτόλογη παρουσία στοιχειωδών κανόνων σε τούτο τον κόσμο που δείχνει να αποχωρίζεται από την ενόραση και την εγκεφαλική διεισδυτικότητα στα πράγματα και τις καταστάσεις.
Ζούμε δηλαδή μέρες πνευματικής ανημπόριας και ψυχικού εγκλωβισμού στο ένα και μοναδικό εστιακό βάθος του υλικού πλούτου που δεν αποκαλύπτει ποτέ την έκταση της σκεπτικής γύμνιας.
Η εκάστοτε προσπάθεια επαναφοράς σημασιακών εναλλαγών προσκρούει στην καχυποψία της αιτίας της προσπάθειας, στο γιατί δηλαδή μόνο κάποιες οάσεις του πνεύματος αποτελούν τις μειοψηφίες εκείνες που ευαγγελίζονται έναν άλλον τρόπο ζωής και γιατί μόνο οι ελάχιστοι ψάχνουν ακόμη στα απόνερα της χρονίζουσας εκκολαπτόμενης στατικότητας και παραπαίοντος εγκλεισμού.
Οι εποχές αυτές είναι αδιέξοδες γιατί από μόνη της η έλλειψη στόχευσης οδηγεί σε απουσία κινήτρων για επανάκαμψη και διεξοδική ανασύσταση των αξιών και των νοημάτων για έναν κόσμο που επιβάλλεται να αναζητήσει εκ νέου την πορεία του.
Η επαναδιατύπωση λοιπόν των μεγάλων εννοιών και η επαναφορά των μεγάλων νοημάτων αποτελεί ρητή απαίτηση αν πραγματικά υπάρχει η επιθυμία για κοινωνική αποτελμάτωση και απεμπλοκή από την ιλιγγιώδη αναπροσαρμοσμένη βιωματική πολυπλοκότητα.
Σε αντίθετη περίπτωση οι συμπεριφορές θα συνεχίσουν να αποτελούν ένα παρατεταμένο εμπόδιο στην συντελεσμένη αλλά αποσπασματική πρόοδο που καταγράφει το διανοητικό πεδίο όταν υπάρχει κορύφωση των κοινωνικών δυσχερειών και οι πολίτες δεν επιθυμούν να αλλάξουν άρδην τα δεδομένα, ώστε να μεταβούμε πραγματικά σε μια νέα εποχή.
Τι θέλω να πω με όλα αυτά;
Ότι είναι υπόθεση των πολιτών να αναδιατάξουν τις προτεραιότητες και να αναζητήσουν και πάλι την σημασία που θα έχουν οι πράξεις τους στο εμπράγματο πεδίο αφού προηγηθεί η νοητική ενδυνάμωση και ο πνευματικός συντονισμός για να μπορέσουν να ανανοηματοδοτηθούν οι υφιστάμενες εμπειρίες και να προσφέρουν την ζητούμενη ανεξαρτησία σκέψης.
Αυτό απαιτεί εντατικοποίηση των σκεπτικών διεργασιών και αν μη τι άλλο μια γονιμοποιό αυτοσυγκέντρωση που θα οδηγήσει στην σταδιακή απεξάρτηση από τα στερεότυπα και τις προβληματικές δοξασίες για έναν κόσμο που δεν κάνει ποτέ το ελπιδοφόρο ξεκίνημα και το βήμα προς τα εμπρός.
Η επιθυμία λοιπόν αλλαγής των δεδομένων και ο πόθος για μια ολότελα διαφορετική ζωή θα πρέπει να υπερκεράσει τους φόβους της ματαιόδοξης στατικότητας που δεν πρόσφερε ποτέ το νέο και το ευρηματικό, το ελπιδοφόρο εκείνο μήνυμα πως μπορούμε να διανύσουμε μια νέα πορεία προς υψηλούς στόχους.
Αν κάτι επιβάλλεται να αλλάξει λοιπόν είναι αυτή η χάραξη του νέου δρόμου που θα προέλθει από μια βαθιά ενδοσκόπηση και την εμβάθυνση των εννοιών, τον επαναπροσδιορισμό των λέξεων και την σημασιολογική τους απομάγευση με απώτερο στόχο το άνοιγμα σε νέους τόπους, ανεξερεύνητους και μακρινούς.
Οδηγός είναι το ίδιο το εσωτερικό ταξίδι και οι αναμνήσεις ενός κόσμου που χάθηκε αλλά δεν λησμονήθηκε. Η ίδια η εσωτερική κατάδυση και ανασκόπηση των ικμάδων της ψυχής που μεταπλάθουν έναν κόσμο που εθίστηκε στην λήθη της κραταιής εσωτερικής αναζήτησης.
