- Ο κινηματογράφος της ποίησης λοιπόν. Πώς βλέπει ένας ποιητής τις ταινίες; 

"Οπως τα παιδιά. Περιμένει με αγωνία να δει κάτι που δεν έχει ξαναδεί. Για να γελάσει, για να τρομάξει, και μετά να ξεπεράσει την τρομάρα του, για να μπει σε μια περιπέτεια που θα θελήσει να την κάνει δική του, να ζήσει κι αυτός παρεμφερείς περιπέτειες, για να ονειρευτεί, για να βγει μετά από το όνειρο και να μπει στην πραγματική ζωή λίγο αλλιώτικος από πριν, για να κατανοήσει τη δική του ζωή και τη δική του περιπέτεια μέσα από το βλέμμα του σκηνοθέτη που αγαπάει. Είτε για γουέστερν πρόκειται είτε για υπαρξιακά δράματα, στις ταινίες πηγαίνω πάντα σαν παιδί. Αλλη υπόθεση είναι το πώς αισθάνομαι μετά".

- Ποιες ταινίες σάς έχουν κάνει να τις χαρακτηρίσετε "ποίημα";

"Ολες του Αντρέι Ταρκόφσκι, φυσικά. Ολες του Μπέλα Ταρ. "Η σκόνη του χρόνου" του Αγγελόπουλου, "Η τριλογία της αλλοτρίωσης" του Αντονιόνι, "Η άγρια συμμορία" του Σαμ Πέκινπα, "Η Οδύσσεια του διαστήματος" του Κιούμπρικ. Οι πρώτες του Βιμ Βέντερς, "Η περιφρόνηση" του Γκοντάρ, "Τα χρώματα της ίριδας" του Παναγιωτόπουλου, "Τα κουρέλια" του Νικολαΐδη".

- Ποιες είναι οι ταινίες που σας αρέσουν; 

"Διατηρώ από την εφηβεία μου μεγάλη αδυναμία στα αστυνομικά, τα καουμπόικα και τα πολεμικά".

- Υπάρχουν ταινίες που τις βλέπετε ξανά και ξανά και πάντα κάτι σας αποκαλύπτουν; 

"Ναι, ναι, βεβαίως. Κάθε χρόνο ξαναβλέπω τουλάχιστον 10-15 ταινίες που τις έχω ξαναδεί πολλές φορές. Τις βλέπω με παρέα και μετά τις συζητάμε. Υπάρχουν ταινίες που ξετρελαίνομαι να τις βλέπω μόνος, κυρίως για να ξεσπάω στα γέλια, σε γελάρες που έλεγε κι ο Νίκος Καρούζος, αλλά είναι άλλα φιλμ που δεν τα ευχαριστιέμαι αν δεν έχω και τη συνενοχή άλλων".

- Είστε ένας άνθρωπος που ασχολείστε με τη γραφή γενικότερα -πέρα από την ποίηση. Σε ποιο κομμάτι της ωστόσο νιώθετε πιο οικεία;  

"Ναι, γράφω ποίηση, πεζογραφία, δοκίμια και κάποιες εργασίες που έχουν να κάνουν με την ιστορία των κινημάτων της πρωτοπορίας. Με ενδιαφέρει πολύ όλη αυτή η ιστορία που άρχισε, εμπρηστικά, με τον Νταντά και τον υπερρεαλισμό, με τον Μαρσέλ Ντυσάν και τον Αντρέ Μπρετόν, και συνεχίστηκε με τους λεττριστές και την Internationale Situationniste, με τον Γκυ Ντεμπόρ και τους φίλους του. Με ενδιάμεσους τους ποιητές και πεζογράφους της λεγόμενης Beat Generation, τον Τζακ Κέρουακ, τον Αλεν Γκίνσμπεργκ και τον Ουίλιαμ Μπάροουζ. Με όλα αυτά νιώθω οικεία, εξάλλου έχω μάθει να γράφω μονάχα ό,τι με ενδιαφέρει. Υπ’ αυτήν την έννοια, δεν είμαι επαγγελματίας συγγραφέας, αλλά ένας ελεύθερος ανιχνευτής σε γοητευτικές ζώνες και περιοχές που δεν είναι όσο γνωστές θα ήθελα. Λέω ότι είμαι ένας εθνογράφος των δρόμων. Επίσης, ένας ρακοσυλλέκτης αναμνήσεων. Οταν καταπιάνομαι με τη συγγραφή των χρονικών μιας εποχής που πάει κι έρχεται, που μια χάνεται στο βαθύ παρελθόν και μια επανέρχεται δυναμικά στο προσκήνιο, νιώθω μεγάλη συγκίνηση και οικειότητα".

- Τι γράφετε αυτόν τον καιρό;

"Ενα μυθιστόρημα. Πρόκειται για το αυτόνομο δεύτερο, μετά τον "Διασυρμό", μέρος της "Τριλογίας του χάους". Οι κεντρικοί ήρωες είναι ένας πενηντάρης ζωγράφος και μια τριαντάρα ιστορικός. Αυτή πίνει ούζο, κι αυτός της γεμίζει το ποτήρι και της ετοιμάζει τους μεζέδες. Αυτή γράφει ένα βιβλίο για τη δολοφονία του Τζον Κέννεντυ, αφενός, και την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, αφετέρου. Για την ατομική παράνοια και τις μαζικές της επιπτώσεις, απ’ τη μία, και τη μαζική παράνοια και τις επιπτώσεις της στον μεμονωμένο άνθρωπο, απ’ την άλλη, Για το 1963 και το 1933. Αυτός τη βοηθάει στη δουλειά αυτή. Ζουν σχεδόν εκτός πραγματικότητας, αλλά αυτό είναι το τέχνασμά τους για να είναι βαθιά μέσα στην πραγματικότητα. Το βιβλίο αυτό, όπως άλλωστε και ο "Διασυρμός", θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις "Εστία". Παράλληλα, γράφω τα αλλεπάλληλα "Αιφνίδια ντοκιμαντέρ", μικρά βιβλία που το καθένα αποτελεί καταγραφή ενός τρόπου ζωής που δοκιμάστηκε στο λεγόμενο Τρίγωνο του Διαβόλου, όπως το λέω, δηλαδή Κυψέλη-Εξάρχεια-Κολωνάκι. Εχουν κυκλοφορήσει τα τρία πρώτα, και ετοιμάζω πυρετωδώς, και με κέφι, τα υπόλοιπα". 

- Είναι μια δύσκολη εποχή για τους ανθρώπους της γραφής ή ευκαιρία για να δώσετε περισσότερα; 

"Κάθε εποχή είναι δύσκολη, αν διακονείς το γράψιμο, αν παλεύεις με τις λέξεις, αν θέλεις να πεις κάτι που να γεφυρώνει το παρελθόν με το παρόν και να ονειρεύεται το μέλλον. Αλλά η δυσκολία είναι η μαγεία που κάνει το πράγμα ενδιαφέρον. Σήμερα, το στοίχημα είναι να φέρουμε τους ανθρώπους κοντά σε πράγματα που έχασαν και συνεχίζουν να χάνουν, στην αγάπη, στη φιλία, στην ευγένεια, στο δόσιμο, στο πώς να ελίσσονται ανάμεσα στις αντιξοότητες, να κάνουν σλάλομ στα στερεότυπα, να μην αφήνουν την πραγματικότητα να κάνει σαχ και ματ, για να θυμηθώ μια θρυλική και εύστοχη φράση του Καρούζου".

- Το επίπεδο φιλαναγνωσίας στην Ελλάδα, είναι ικανοποιητικό; 

"Οχι, είναι ελεεινό και τρισάθλιο, και θα ευχόμουν να γίνει κατεπειγόντως κάτι γι’ αυτό, αν δεν ήξερα ότι με τις ευχές δεν γίνεται τίποτα. Το παράδοξο είναι ότι βγαίνουν καταπληκτικά βιβλία, είναι η καλύτερη περίοδος για μένα ως αναγνώστη από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Οι εκδότες κάνουν θαύματα. Βγαίνουν αριστουργήματα. Πολλά δυνατά δοκίμια, κλασικά φιλοσοφικά έργα (επιτέλους έχουμε πολύ Ιμμάνουελ Καντ και πολύ Εγελο, χάρη σε οίκους όπως η "Σμίλη" και η "Εστία"), οι πολυτονικοί οίκοι "Περισπωμένη", "Αγρα", "Κίχλη", "Στιγμή", "Gutenberg", "Αρμός", κυκλοφορούν κοσμήματα, φετίχ, πανέμορφα βιβλία, ο "Γκιώνης" των εκδόσεων "Πόλις" καταφέρνει να στεγάσει ό,τι πιο ενδιαφέρον γράφει μια γενιά που το παλεύει πολύ γερά (Λευτέρης Καλοσπύρος, Γιάννης Δούκας, Βασιλική Πέτσα, Ελεάννα Βλαστού). Πολλά καλά βιβλία, λίγοι αναγνώστες. Είναι κρίμα!".