Η εικόνα των εργοταξίων και η παρουσία της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Υποδομών δικαιολογούν την ικανοποίηση για ένα έργο που είχε καθυστερήσει επί δεκαετίες.
Κάπου εδώ όμως τελειώνουν τα καλά νέα. Γιατί μόνο τα έργα που κατασκευάζονται με σύμβαση παραχώρησης προχωρούν με ορατή ταχύτητα και συνέπεια, ενώ στο υπόλοιπο οικοσύστημα των δημόσιων έργων κυριαρχεί η στασιμότητα. Σχεδόν όλα τα υπόλοιπα έργα του Δημοσίου καρκινοβατούν, μεταφέρονται από παράταση σε παράταση και επιβαρύνουν όχι μόνο την αξιοπιστία της κυβέρνησης και των τοπικών αρχών, αλλά και την ίδια τη λειτουργία της δημοκρατίας.
Όταν οι διαδικασίες γίνονται θολές, όταν οι πολίτες δεν γνωρίζουν τι ακριβώς συμβαίνει και πότε θα ολοκληρωθεί κάτι που αφορά την καθημερινότητά τους, τότε η δυσπιστία γίνεται κανόνας. Η αδιαφάνεια δεν γεννά απλώς ερωτήματα. Γεννά καχυποψία. Γι’ αυτό και δεν προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι φουντώνουν -όχι εντελώς αδικαιολόγητα- οι θεωρίες συνωμοσίας για «μεγάλο φαγοπότι» στον τομέα των έργων. Προφανέστατα οι περισσότερες από αυτές τις κατηγορίες είναι ανυπόστατες. Όμως όταν μετά από 12 χρόνια παραμένουν ανολοκλήρωτα τα μόλις 7 χιλιόμετρα στο τμήμα Τζάνε - Καλαμάκι, ο νους του πολίτη εύκολα πηγαίνει στο κακό. Και όταν η αντικατάσταση πλακών σε μια πλατεία διαρκεί όσο η κατασκευή ενός ουρανοξύστη, το ερώτημα δεν είναι ποιος φταίει. Το ερώτημα είναι αν το σύστημα μπορεί πλέον να αυτοδιορθωθεί.
Ρωτήσαμε τον υπουργό Υποδομών Χρίστο Δήμα για αυτές τις καθυστερήσεις. Η απάντησή του ήταν σαφής: «Ναι, έχουμε αρκετά δημόσια έργα, αυτή είναι η πραγματικότητα, στη χώρα έχουν βγει εκτός χρονοδιαγραμμάτων. Αυτό που προσπαθούμε μεθοδικά το τελευταίο διάστημα είναι τα έργα που έχουν καθυστερήσει να μπουν σε κανονικούς ρυθμούς και να παραδοθούν όσο το δυνατόν νωρίτερα». Μια παραδοχή ειλικρινής, αλλά όχι ενθαρρυντική. Γιατί οι καθυστερήσεις έχουν γίνει πια τόσο βαθιά δομικές, ώστε κανείς δεν μπορεί να μιλήσει με βεβαιότητα για την επόμενη μέρα -εκτός αν περιμένει την επόμενη μεγάλη κρίση, για να αλλάξει κάτι.
