Βεβαίως, στις δημοσκοπήσεις όλοι δηλώνουν υπέρ των μεταρρυθμίσεων στο… μαντρί του γείτονα, εννοώντας πως μπορούν να αλλάξουν τα πάντα, αρκεί κανένας να μην πειράξει τη δική τους στάνη. Αν στο κάδρο προστεθούν και οι πολιτικοί, που μιλούν γενικώς και αορίστως για μεταρρυθμίσεις χωρίς να διευκρινίζουν προς ποια κατεύθυνση, έχουμε μπροστά μας την εικόνα μιας Ελλάδας που περιγράφει ο στίχος «σαν αμάξι γέρικο στην ανηφοριά».

Στην πραγματικότητα, οι περισσότεροι Έλληνες ελπίζουν σε ένα θαύμα, πιστεύοντας βαθιά ότι μπορεί να βελτιωθεί το βιοτικό επίπεδο και το εισόδημά τους χωρίς να αλλάξει τίποτα στην οικονομία και στην κοινωνία. Και γι’ αυτό δεν μπαίνουν καν στον κόπο να συζητήσουν αν η οικονομία χρειάζεται απορρύθμιση ή περισσότερες ρυθμίσεις. Σχεδόν όλοι, λοιπόν, αφήνουν το κράτος να μεγεθύνεται ανεξέλεγκτα, στερώντας παραγωγικούς πόρους από την πραγματική οικονομία, και στη συνέχεια όλοι μαζί αναρωτιούνται στα κοινωνικά δίκτυα, από το γραφείο κάποιας δημόσιας ή κρατικοδίαιτης υπηρεσίας, «γιατί η Ελλάδα δεν παράγει σκόρδα» και γιατί «δεν υπάρχει εναλλακτική πολιτική πρόταση για τη διακυβέρνηση της χώρας».

Στην Ελλάδα, όμως, «δεν υπάρχει εναλλακτική πολιτική πρόταση για τη διακυβέρνηση της χώρας» επειδή όσοι την διατυπώνουν εξορίζονται από την πολιτική σκηνή με… συνοπτικές διαδικασίες. Σκεφτείτε, για παράδειγμα, πόσες ψήφους θα πάρει ένας υποψήφιος δήμαρχος Καλαμάτας που θα υποσχεθεί προεκλογικά να περιορίσει τη χρήση του ιδιωτικού αυτοκινήτου και να δημιουργήσει αξιόπιστη δημόσια συγκοινωνία. Σκεφτείτε, επίσης, πόσες ψήφους λαμβάνει όποιος αφήνει ανεξέλεγκτη τη στάθμευση σε πεζοδρόμια και πλατείες, για να συνειδητοποιήσετε ότι οι Έλληνες δεν θέλουν να αλλάξει το άτυπο κοινωνικό συμβόλαιο, που καθιστά προαιρετική την εφαρμογή των νόμων.

Έτσι κι αλλιώς, οι περισσότεροι Έλληνες θεωρούν τον εαυτό τους προνομιακό συνομιλητή της εξουσίας, είτε επειδή σφίγγουν το χέρι του βουλευτή στο πανηγύρι του χωριού, είτε επειδή ο δεύτερος ξάδερφος του μπάρμπα τους δουλεύει κλητήρας σε κάποιο υπουργείο. Και όποιος φαντάζεται ότι είναι προνομιακός συνομιλητής της εξουσίας, απαιτεί, μεταξύ πολλών άλλων, να έχει προτεραιότητα στις δημόσιες δομές υγείας και να λαμβάνει τη μεγαλύτερη επιδότηση. Και ο ΟΠΕΚΕΠΕ απλώς εκπληρώνει τις φαντασιώσεις όσων παίρνουν επιδοτήσεις για τη συμβολή τους στην ανάπτυξη του πρωτογενούς τομέα, ενώ ταυτόχρονα αναρωτιούνται «γιατί η Ελλάδα δεν παράγει σκόρδα». Η Ελλάδα, λοιπόν, δεν παράγει σκόρδα γιατί, σε πείσμα όλων των Ελλήνων που δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα, οι οικονομικές και κοινωνικές δομές της περιφέρειας καταρρέουν με τόσο βίαιο ρυθμό, που πλέον είναι ανέφικτη ακόμα και η επιβράδυνση του ρυθμού κατάρρευσης.

Μα κανένας δεν διάβασε στον «Γατόπαρδο» του Τζουζέπε Τομάζι ντι Λαμπεντούζα ότι «αν θέλουμε να μην αλλάξει τίποτε, πρέπει όλα ν’ αλλάξουν»;