Η παράκαμψη του Πεταλιδίου αποτελεί ακόμη ένα παράδειγμα δημοσίου έργου κατασπατάλησης εθνικών και κοινοτικών πόρων. Ο δρόμος Τζάνε - Καλαμάκι είναι 9 μόλις χιλιόμετρα ανοιχτός, διπλής κατεύθυνσης, για τον οποίον έχουν δαπανηθεί μέχρι στιγμής 21 εκατομμύρια ευρώ και λόγω της γνωστής πλέον εισήγησης του ΚΑΣ χρειάζονται άλλα 25 για να ολοκληρωθεί και να επιτευχθεί η παράκαμψη του Πεταλιδίου!
Στη συγκεκριμένη υπόθεση υπάρχουν δύο ζητήματα: Το πρώτο, γιατί χρειάστηκαν μέχρι τώρα 21 εκατομμύρια για να ολοκληρωθεί ένας απλός δρόμος 9 χλμ. αν υποθέσουμε ότι δεν υπήρχε πρόβλημα με τα αρχαία. Το δεύτερο έχει να κάνει με τις αδειοδοτήσεις και τα αρχαιολογικά ευρήματα, καθώς και με τη λειτουργία των εμπλεκόμενων υπηρεσιών. Προφανώς και δεν μπορεί να καταστρέφεται ένας αρχαιολογικός χώρος, αλλά γιατί αυτό δεν επισημαίνεται έγκαιρα; Όταν προκύπτει στη συνέχεια ζήτημα γιατί πρέπει να υιοθετείται πάντα η ακριβότερη λύση στο όνομα της προστασίας του αρχαιολογικού πλούτου;
Όλοι γνωρίζουμε ότι τίποτα δεν συμβαίνει τυχαία και αντιλαμβανόμαστε πολύ περισσότερα από όσα ορισμένοι νομίζουν. Το πρόβλημα είναι ότι με τον συγκεκριμένο τρόπο η χώρα δεν μπορεί να αποκτήσει υποδομές. Έχουμε πολλές φορές επισημάνει ότι ο τρόπος κατασκευής δημοσίων έργων έχει χρεοκοπήσει και μαζί του χρεοκοπεί διαχρονικά και η χώρα. Το Δημόσιο δυστυχώς δεν μπορεί να εκτελέσει με οικονομικό τρόπο έργα. Η αλλαγή του θεσμικού πλαισίου είναι κάτι περισσότερο από αναγκαία και όσο καθυστερεί τόσο θα πληρώνουμε ακριβότερα την κατασκευή έργων, τα οποία σέρνονται επί σειρά ετών χωρίς ποτέ να ολοκληρώνονται. Το δυστύχημα είναι ότι ενώ όλοι συμφωνούν στις διαπιστώσεις, κανένας δεν αναλαμβάνει πρωτοβουλίες προκειμένου να αλλάξει αυτή η παραλυτική κατάσταση στην παραγωγή δημοσίων έργων. Οι συντεχνίες και τα συμφέροντα ισχυρά, γι’ αυτό και μένουμε στις διαπιστώσεις. Στην πολιτική σημασία και αξία έχει η πρόταση που θα λύνει το πρόβλημα και θα θεραπεύει τις παθογένειες και αυτό δυστυχώς παραμένει ζητούμενο.
