Αθήνα 09/07/2012

Εδώ και τρία χρόνια όλες οι συζητήσεις και οι αναλύσεις αναφορικά με την οικονομική κατάσταση του τόπου , εξαντλούνται για το ποιος φταίει περισσότερο το ΠΑΣΟΚ ή Ν.Δ. για τη κακή διαχείριση των οικονομικών μεγεθών της χώρας .
Κατά πόσο φταίνε οι συνδικαλιστές , οι Δημόσιοι υπάλληλοι , οι δαπάνες του Δημοσίου κλπ,σήμερα ζητάνε εξεταστική επιτροπή στη Βουλή για να βρούνε τους προδότες .
Η τακτική αυτής της ανάλυσης και της κριτικής έχει σαν αποτέλεσμα , να απομονώνει συνειδητά τις πραγματικές αιτίες του προβλήματος και από εθνικό θέμα να το μετατρέπουν σε κομματικό ,παιχνίδι , που τα πολιτικά κόμματα γνωρίζουν άριστα και στο πλαίσιο του δικομματισμού βρίσκουν διεξόδους διαφυγής με την εναλλαγή των κυβερνήσεων στην εξουσία . Γιατί όμως μετατρέπουν το Εθνικό ζήτημα σε κομματικό τι τους φοβίζει και ποτέ κανένας από αυτούς που αναλύουν , δεν δίνουν τις πραγματικές διαστάσεις των αιτίων ;
Γιατί αντιμετωπίζουν το Εθνικό ζήτημα στατικά στα πλαίσια της διαχείρισης των λογαριασμών και των αριθμών ;
Είναι ερωτήματα που θα προσπαθήσω να απαντήσω γιατί πιστεύω ότι και την ύστατη στιγμή όποιο και να είναι το αποτέλεσμα για την Πατρίδα , πρέπει να γνωρίζει ο πολίτης όλες τις παραμέτρους του προβλήματος . Η αναζήτηση των αιτίων για την πτώχευση της χώρας ( τα αποτελέσματα δεν είναι ακόμα ορατά ) είναι αποτέλεσμα διαχρονικών πολιτικών οι οποίες εφαρμόστηκαν στην ιστορική διαδρομή του έθνους μετά την επανάσταση . Δεν πρέπει να αγνοήσουμε τις συνθήκες που επικρατούσαν πολλά χρόνια πριν την πρώτη πτώχευση του 1893 εκεί θα δούμε κοινά χαρακτηριστικά με την σημερινή πτώχευση , ίδιες διαδικασίες , ίδιες πολιτικές ( Βιομηχανική ,αγροτική ) , υπερβολικός δανεισμός , εξάρτηση από τράπεζες της Αγγλίας , Γαλλίας , Γερμανίας , δομή της οικονομίας , Διχασμός της κοινωνίας κλπ.
Ο χαρακτήρας της Ελληνικής οικονομίας από το 1860 μέχρι την πτώχευση ήταν εμπορομεσιτικός και το ξένο κεφάλαιο επιθυμούσε την διατήρηση των παραγωγικών δυνάμεων της χώρας σε απίστευτα χαμηλά επίπεδα . Παρεμπόδιζε την εκβιομηχάνιση της χώρας με αποκλειστικό σκοπό την πώληση των δικών τους βιομηχανικών προϊόντων η Αγγλία και η Γαλλία είχαν κάθε συμφέρον να πωλούν τα προϊόντα των δικών τους βιομηχανιών , ήθελαν την Ελλάδα καταναλωτή παρά παραγωγό ,για τον λόγο αυτό και παρά την βιομηχανική επανάσταση που συντελείτο σε όλη την Ευρώπη η Ελλάδα ήταν δέσμια του ξένου κεφαλαίου μέσω της Εθνικής Τράπεζας . Η ίδια κατάσταση επικρατούσε και στη γεωργία επέτρεπαν μόνο την καλλιέργεια προϊόντων που δεν μπορούσαν να παράγουν εκείνοι ( σύκα , σταφίδα , καπνό κλπ ) αλλά απαγόρευαν την σιτοκαλλιέργεια. Η σταφίδα και τα σύκα ήταν σχεδόν προϊών εξαγωγής για την Αγγλία , αλλά το 1892. Η Αγγλία σταμάτησε τις εισαγωγές με αποτέλεσμα να λιμοκτονήσουν οι αγρότες ,εάν αυτό έγινε τυχαία ή συνειδητά δεν έχει ακόμα αξιολογηθεί. Oι αγρότες είχαν περιέλθει σε απόγνωση , ακτήμονες , μικρός κλήρος , ληστρική εκμετάλλευση από τους μεταπράτες .Το ξένο κεφάλαιο επενδύετε στις πλουτοπαραγωγικές πηγές πχ ( Λαύριο) ιδρύουν μεταλλευτικές επιχειρήσεις και παίρνουν όλο τον πλούτο της Πατρίδας και τον οδηγούν στο εξωτερικό. Μεγάλοι ευεργέτες Σίνας – Συγγρός καθώς και οι άλλοι κεφαλαιούχοι οι επονομαζόμενοι χρυσοκάνθαροι αποτελειώνουν ότι έχουν αφήσει οι ξένοι συνεργάτες τους .
Ο Συγγρός είναι ο δημιουργός της πρώτης χρηματιστηριακής φούσκας ,πουλούσε μετοχές της εταιρίας του εξαπατώντας τον κόσμο ότι δήθεν στο Λαύριο υπάρχουν μεγάλα κοιτάσματα χρυσού , μάλιστα είχε βάλει ανθρώπους του < σημερινά παπαγαλάκια ) και με κάτι πέτρες που είχαν πασπαλίσει με χρυσόσκονη ότι δήθεν υπάρχει χρυσός στο Λαύριο ,τις περιέφεραν στο κέντρο της Αθήνας ώστε να δελεάσουν τον κόσμο. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να ξεπουληθεί η αγροτική περιουσία και να αγοραστούν μετοχές του κατοπινού ευεργέτη, όταν ανακαλύφτηκε η απάτη όλοι ήταν απλά θύματα. Την εποχή εκείνη όλα τα καφενεία ,κέντρα ,λέσχες , σπίτια είχαν μετατραπεί στις σημερινές ( ΕΛΔΕ) που από το πρωί μέχρι το βράδυ διεξαγόταν το παιχνίδι του χρηματιστηρίου .
Παρά τα πολιτικά και οικονομικά δεσμά που έχουν επιβάλει οι ξένες δυνάμεις ,η χώρα προσπαθεί και κατορθώνει να έχει μια ανερχόμενη βιομηχανική παραγωγή. Το 1860-1870 στα ναυπηγεία του Πειραιά και της Σύρου ναυπηγούντο πλοία 600 τόνων και οι ατμοκίνητες μηχανές κατασκευάζονται στα ναυπηγεία. Κατασκευάζονται επίσης όπλα στη Σύρο , στην διεθνή έκθεση του Παρισιού το 1875 ένα μηχανουργείο του Πειραιά έλαβε το τρίτο βραβείο για την κατασκευή μηχανής ατμού , ανάμεσα στα Βιομηχανικά μεγαθήρια της εποχής . ( Τάσος Βουρνάς ιστορία της νεότερης Ελλάδας). Ακόμα υπάρχουν εργοστάσια που κατεργάζονται πρώτες ύλες ( βαμβάκι ,δέρματα σταφίδα κλπ) ο στόλος απαριθμεί 5,500 ιστιοφόρα που πραγματοποιούν τις θαλάσσιες μεταφορές αφού οδικό δικτυο δεν υπήρχε .
Το εμπορικό ισοζύγιο το 1870-1890 ήταν αρνητικό αφού η αξία των βιομηχανικών προϊόντων και του σιταριού που εισήγαγε η χώρα ήταν μεγαλύτερη της αξίας των εξαγωγών σε σταφίδα ,σύκα ,καπνό ,ακατέργαστο μετάξι. Επομένως και την περίοδο αυτή ο προϋπολογισμός της χώρας , όπως και σήμερα, ήταν ελλειμματικός , η σύναψη δανείων προκειμένου να γίνουν έργα υποδομής ήταν μονόδρομος .Δεν θα ασχοληθώ με τον τρόπο και τους όρους που δόθηκαν τα δάνεια
Γιατί πιστεύω ότι δεν ήταν το πρόβλημα τα δάνεια ,η εξυπηρέτηση των δανείων από μια χώρα που δεν είχε θετικό εμπορικό ισοζύγιο ήταν η απαρχή του κακού. Η χώρα δεν είχε καμία προοπτική γιατί δεν είχε ουσιαστικά βιομηχανία , η γεωργία της ήταν κατευθυνόμενη ,παρήγαγε προϊόντα μετά από υπόδειξη των ξένων για την κάλυψη των δικών τους αναγκών. Η πολιτική κατάσταση ήταν ο δικομματισμός το κόμμα του Τρικούπη που αποτελούσε τη συνέχεια του αγγλικού κόμματος του Μαυροκορδάτου και του Δεληγιάννη που αποτελούσε τη συνέχεια του γαλλικού κόμματος του Κωλέτη . Τα προγράμματα των κομμάτων αυτών δεν είχαν καμία κοινωνική διαφορά δεν αποτελούσαν πολιτικούς οργανισμούς όπως τους ξέρουμε σήμερα,αποτελούσαν συγκροτημένες ομάδες συμφερόντων που προάσπιζαν τα συμφέροντα τους με οποιαδήποτε τρόπο ,η φαυλοκρατία ήταν η κυρίαρχη μεθοδολογία επιβολής. Το κράτος ήταν το λάφυρό τους και οι δημόσιοι υπάλληλοι ήταν άνθρωποι των παρατάξεων τους , κάθε φορά που ένα κόμμα κατακτούσε την εξουσία απέλυε όλους τους υπαλλήλους και έβαζε δικούς του. Οι απολυμένοι πήγαιναν στην < πλατεία κλαθμώνος> και περίμεναν μια άλλη εκλογική επιτυχία του κόμματος τους για να γυρίσουν πάλι στις δουλειές τους . Ο Μακρυγιάννης στα απομνημονεύματα του έγραφε , ότι εάν οι Έλληνες γνωρίζαμε ότι ο Κωλέτης και ο Μαυροκορδάτος θα κυβερνούσαν τη χώρα δεν θα κάναμε την επανάσταση. Αυτές, σε χοντρές γραμμές ,ήταν οι συνθήκες που επικρατούσαν πριν από το 1893 που ο Τρικούπης είπε δυστυχώς επτωχεύσαμεν .
Μετά από λίγο καιρό το 1897 έγινε ο πόλεμος με την Τουρκία με καταστροφικές συνέπειες για τον τόπο και την υπαγωγή της χώρας σε διεθνές οικονομικό έλεγχο σημερινό (Μνημόνιο ) για τον πόλεμο αυτό υπάρχουν υποψίες για χρηματιστηριακό σκάνδαλο ,και ότι ήταν η αφορμή για το δημοσιονομικό έλεγχο του κράτους. Η πορεία της χώρας στα χρόνια που ακολουθούν είναι μαρτυρική με όλες τις γνωστές συνέπειες , ποτέ δεν έγινε καμία σοβαρή προσπάθεια για την εκβιομηχάνιση της χώρας ο γεωργικός τομέας ταλανίζεται ακόμα και σήμερα τα ελλείμματα των κρατικών προϋπολογισμών διογκώνουν το Δημόσιο χρέος. Και γεννάτε το ερώτημα , γιατί οι Έλληνες πολιτικοί δεν προάσπισαν τα συμφέροντα της χώρας ;
Γιατί απλούστατα όλοι τους ήταν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο εξαρτημένοι από τις δυνάμεις των ξένων , η βασιλεία ήταν ο τοποτηρητής των συμφερόντων τους ,ο λαός ήταν απαίδευτος και αναλφάβητος , η δομή της οικονομικής ζωής εξαρτάτο απ το εμπορομεσιτικό κεφάλαιο που είχε αποκτηθεί εκτός Ελλάδας και ήταν πλησιέστερα στις ξένες δυνάμεις , με λίγα λόγια η χώρα ήταν μια αποικία. Σε μια λοιπόν τέτοια χώρα ήταν επόμενο , να αναπτυχθεί ο πρώιμος καπιταλισμός που ήταν αδίστακτος και το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν οι πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας , έτσι έκαναν παντού που επέλεξαν για να δημιουργήσουν αποικίες , η χώρα μας ήταν μια αποικία και εξακολουθεί να είναι μέχρι σήμερα με άλλες μορφές εξάρτησης.
Είναι λάθος να πιστεύει κανένας ότι η χώρα είναι Εθνικά ανεξάρτητη, για να έχεις Εθνική ανεξαρτησία πέραν των άλλων , πρέπει να έχεις Λαϊκή Κυριαρχία , έννοια που είναι συνυφασμένη με την απαλλαγή της οικονομίας και της κοινωνίας από τον έλεγχο του ξένου και ντόπιου μονοπωλιακού κεφαλαίου. Είναι σημαντικό να δούμε ποια ήταν η κατάσταση στα πενήντα και πλέον χρόνια μετά την πτώχευση του 1893 , δεν θα διατυπώσω προσωπική γνώμη θα αναφερθώ σε μια έκθεση ,γνωστή ως έκθεση Πόρτερ ,ενός Αμερικάνου κυβερνητικού υπαλλήλου που είχε σταλεί στην Ελλάδα στις 12 Μαρτίου του 1947 από τον πρόεδρο της Αμερικής Τρούμαν να διερευνήσει την κατάσταση στην Ελλάδα προκειμένου να δοθεί η βοήθεια μέσο του σχεδίου MARSAL. Γράφει λοιπόν ο Πόρτερ:
< Υπάρχει – γράφει –μεγάλη ανομοιομορφία στο βιοτικό επίπεδο και τα εισοδήματα ανά την Ελλάδα .Οι Βιομήχανοι , οι έμποροι ,οι κερδοσκόποι και οι μαυραγορίτες ζούν μέσα στα πλούτη και τη χλιδή .Οι λαικές μάζες περνούν μια άθλια ζωή…. Η κυβέρνηση δεν έχει καμία άλλη επιλογή από το ζητάει συνέχεια ξένη βοήθεια για να διατηρεί την εξουσία της και να διασώζει τα προνόμια μιάς κλίκας εμπόρων τραπεζιτών , Εφοπλιστών οι οποίοι αποτελούν την αόρατη εξουσία στην Ελλάδα…..Τα κέρδη της κλίκας αυτής δεν επενδύονται στην Ελλάδα που θα βοηθούσε στην αναζωογόνηση της Εθνικής οικονομίας διοχετεύονται σε καταθέσεις στην Αμερική και το Κάιρο….Τα μέλη της κλίκας επιθυμούν να διατηρήσουν άθικτο το φορολογικό σύστημα που τους ευνοεί με αληθινά σκανδαλώδη τρόπο …κλπ Τελικά γνωματεύει θετικά για την βοήθεια και προτείνει η διαχείριση και η κατανομή της βοήθειας θα γίνει μόνο από Αμερικανούς πολίτες οι οποίοι θα εγκατασταθούν στα υπουργεία και θα παρακολουθούν τη διάθεση. Ο Τρούμαν αποδέχεται την έκθεση και στέλνει τη βοήθεια μαζί με τρείς Αμερικάνους ( προτέκτορες )η σημερινή ( Τρόικα ) που αναλαμβάνουν τα κλειδιά της διοίκησης της χώρας οι άνθρωποι αυτοί έχουν εξουσιοδότηση από το Κογκρέσο να ασκούν κάθε έλεγχο προκειμένου να προασπίζονται τα κεφάλαια των Αμερικανών .> Τάσος Βουρνάς ( Ιστορία της νεότερης και σύγχονης Ελλάδας). Η χώρα μας μέχρι και σήμερα δεν μπόρεσε να ξεφύγει από τον εναγκαλισμό του μεταπρατικού και επιδοτούμενου κεφαλαίου με αποτέλεσμα να μείνει πίσω σε όλες τις μορφές ανάπτυξης ,δεν μπόρεσε επιπλέον , στα πλαίσια των επιλογών που έγιναν στο παγκόσμιο σύστημα για τον διεθνή καταμερισμό της εργασίας , να υποστηρίξει τα συγκριτικά της πλεονεκτήματα που είναι η γεωργία και ο τουρισμός .
Η πολιτική <του ανήκομε εις την δύση > ήταν διαπίστευση και το διαβατήριο ταυτόχρονα για την ενταξή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση Η πορεία στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής ένωσης ήταν καθοριστική για την σημερινή τραγική θέση που θα βρεθεί ένα μεγάλο μέρος του λαού. Η Ελλάδα έχοντας βγει από την καταστροφική περίοδο του εμφυλίου πολέμου προσπαθεί με αργά βήματα να βρει τον δρόμο της στις νέες συνθήκες που διαμορφώνονται στην Ευρώπη αλλά και στο νέο οικονομικό περιβάλλον του πλανήτη , έχει όμως δύο βαρίδια την Αμερικάνικη παρουσία και την πολιτική ένταξη στην Ευρωπαϊκή κοινότητα Η  εξάρτηση από την Αμερική ήταν καθολική τόσο σε πολιτικό επίπεδο αλλά και σε οικονομικό ,τεράστια ποσά από τους κρατικούς προϋπολογισμούς κατευθύνονται προς τις εταιρίες παραγωγής όπλων στην πέρα όχθη του Ατλαντικού μέχρι τουλάχιστον και το 1984 που ήταν αποκλειστικός προμηθευτής. Η Ε.Ο.Κ μέχρι το 1981 έχοντας να αντιμετωπίσει τα δικά της προβλήματα σε επίπεδο κρατών ένεκα των πετρελαϊκών κρίσεων του 1973 και του 1979 καθώς και τα εμπόδια που έβαζε κυρίως η Αγγλία δεν λαμβάνει αποφάσεις σημαντικές και όσες λαμβάνει δεν είναι ικανή σε πολιτικό επίπεδο να τις εφαρμόσει. Η χώρα την ίδια περίοδο με κύριο μοχλό ανάπτυξης την οικοδομή και την ελαφρά βιομηχανία που παράγει προϊόντα κυρίως για την εσωτερική αγορά δεν είναι σε θέση να εδραιώσει τη θέση της σε ξένες αγορές οι πλουτοπαραγωγικοί πόροι ελέγχονται από το ξένο κεφάλαιο και εξάγονται ακατέργαστοι π.χ Βωξίτες ,Χρώμιο, αδρανεί υλικά κλπ. τα κέρδη της βιομηχανίας είναι κυρίως από τις εξαγωγικές επιδοτήσεις και από τον πληθωρισμό που αγγίζει το 25% ( πολιτική αποθεμάτων ). Για τον αγροτικό τομέα οι συνθήκες είναι δυσμενείς τα προϊόντα ελέγχονται από μεσάζοντες οι τιμές στην αγορά αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο αλλά στο χωράφι παραμένουν καθηλωμένες και αποτελούν αντικίνητρο να ασχοληθεί κάποιος με την παραγωγή. Η αστυφιλία λαμβάνει και πάλι εκρηκτικές διαστάσεις δεν υπάρχει καμία πολιτική να παραμείνει ο αγρότης στο χωριό ,όλοι συσσωρεύονται στα μεγάλα αστικά κέντρα ,νέα προάστια δημιουργούνται και το βιοτικό επίπεδο του λαού είναι χαμηλό. Το 1981 η Ελλάδα εντάσσεται πλήρως στην Ε.Ο.Κ χωρίς να έχει διαπραγματευτεί κανένα όρο για την αγροτική πολιτική , έτσι ο αγροτικός τομέας μένει απροστάτευτος , μόνο το 1985 με εκβιαστική πίεση της Ελλάδας υιοθετούμαι τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα ( Μ.Ο.Π ) τα οποία τελικά ελάχιστα βοήθησαν στα διαρθρωτικά προβλήματα της χώρας και αυτό γιατί κατά την υλοποίηση τους ,δεν υπήρξε κανένας έλεγχος και αυτό ήταν συνειδητή πολιτική από τους κυβερνώντες, όλοι θυμούνται τις επιδοτήσεις για τις χωματερές η πρακτική να πετιούνται προϊόντα συναντάτε για πρώτη φορά στον πλανήτη. Οι αγρότες εκμεταλλεύονται την κατάσταση και συμμετέχουν με άνομα μέσα στο έγκλημα αυτό .
Εν το μεταξύ η Ευρωπαϊκή ένωση αρχίζει να υλοποιεί τα σχέδια της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης με μια σειρά αποφάσεων που αποτελούν υποχρέωση των κρατών μελών.Το 1985 εγγρίνεται το πρόγραμμα της ενιαίας εσωτερικής αγοράς με ορίζοντα το 1992 χωρίς να ληφθεί καμία μέριμνα για τις περιφερειακές ανισότητες στα πλαίσια της κοινότητας. Στο πρόγραμμα αυτό περιλαμβάνονται , 300 οδηγίες που πρέπει να γίνουν εσωτερικό δίκαιο των κρατών και εκτός των άλλων, περιλαμβάνονται αποφάσεις για την τελωνειακή ένωση , την κατάργηση τελωνειακών ελέγχων ,κατάργηση δασμών και κοινό δασμολόγιο της κοινότητας από εισαγωγές από τρίτες χώρες ,κατάργηση των κρατικών προμηθειών , ελεύθερη διακίνηση και εγκατάσταση προσώπων, ελεύθερη διακίνηση των κεφαλαίων απελευθέρωση ενέργειας κλπ. Η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να εφαρμόσει τις αποφάσεις αυτές και προοδευτικά τις ενσωματώνει στο εθνικό δίκαιο. Σαν πρώτη άμεση συνέπεια είναι ότι οι Ελληνικές Βιομηχανίες βρίσκονται εκτεθειμένες σε ανταγωνισμό ΄που δεν μπορούν να αντέξουν αφού τα προϊόντα τους ήταν ποιοτικά υποβαθμισμένα , δεδομένου ότι ποτέ δεν εκσυγχρονίστηκαν ,με αποτέλεσμα χιλιάδες από αυτές να οδηγηθούν σε κλείσιμο , άλλες κοινωνικοποιήθηκαν και αργότερα έκλεισαν.
Μια νέα γενιά προβληματικών επιχειρήσεων δημιουργήθηκε , τα αγροτικά προϊόντα τρίτων χωρών εμφανίζονται στην αγορά για πρώτη φορά. Η χώρα χάνει τεράστια ποσά από δασμούς και τους οποίους δεν μπορεί να αναπληρώσει ,ο παραγωγικός ιστός αποσυντίθεται ,μονοπωλιακές καταστάσεις εμφανίζονται , τρόφιμα , φάρμακα ,ελαφρά βιομηχανία περνάνε σταδιακά σε Ευρωπαϊκά μεγαθήρια. Η Ένωση αντιλαμβάνεται τις τεράστιες ανισότητες που δημιουργεί στα ίδια τα κράτη της και ενεργοποιεί τα διαρθρωτικά ταμεία δίνοντας έμφαση στις υποδομές , έτσι άρχισαν να έρχονται κοινοτική πόροι οι οποίοι κατασπαταλήθηκαν σε έργα υπερκοστολογημένα , αμφιβόλου ποιότητας και απόδοσης , σε επιδοτήσεις που μετατράπηκαν σε καταθέσεις στο εξωτερικό, σε βίλες ή σε αυτοκίνητα πολυτελείας με αποτέλεσμα η ανταγωνιστικότητα και η παραγωγικότητα της χώρας να είναι ακόμα το ζητούμενο. Η Κοινή Αγροτική Πολιτική ( Κ.Α.Π) αντί να ευνοήσει εγγυημένες τιμές για τους παραγωγούς και να διασφαλίσει την διακίνηση των προϊόντων , καθιερώνει ένα σύστημα άμεσων επιδοτήσεων γεγονός που ενίσχυσε τις ανισότητες στον γεωργικό τομέα. Παράλληλα με την μέθοδο των ποσοστώσεων σταματάνε παραδοσιακές καλλιέργειες με μεγάλες συνέπειες για τους καλλιεργητές και επιδοτεί καλλιέργειες που οι Ευρωπαίοι έχουν έλλειμμα , με τον τρόπο αυτό η χώρα έπαψε να παράγει ζάχαρη ,καπνά ,σιτάρια ,και πρόσφατα επιδιώκουν να παραχθούν προϊόντα για παραγωγή ενέργειας. Σε συνέχεια της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης το 1992 αποφασίζεται ότι από από το 1999 η Ευρωπαϊκή Ένωση εισέρχεται στην Οικονομική Νομισματική Ενωση ( ΟΝΕ) η νέα συνθήκη πέραν των άλλων προβλέπει. Α) Το ετήσιο δημοσιονομικό έλλειμμα των χωρών που θα συμμετάσχουν στην Τρίτη φάση δεν πρέπει να ξεπερνά το 3% του ΑΕΠ .
Β) Το Δημόσιο χρέος των κρατών μελών δεν πρέπει να είναι μεγαλύτερο από 60% του ΑΕΠ. Ιδού οι θηλιές που σήμερα αποτελούν την αφορμή της πτώχευσης .
Το 2000 ξεκινάει η παγκοσμιοποίηση με το κοινό νόμισμα , με το άνοιγμα των Τραπεζών που δίνουν δάνεια σε κάθε περαστικό , η χώρα μετατρέπεται σε μια αγορά χωρίς κανένα φραγμό , κατακλύζεται από καταναλωτικά προϊόντα , ο δανεισμός των νοικοκυριών συνεχώς αυξάνεται , ο πλουτισμός είναι η κυρίαρχη ιδεολογία , η απληστία γίνεται τρόπος ζωής , ηθικές αξίες αποτελούν οπισθοδρόμηση , η φοροδιαφυγή είναι μαγκιά ,η διαφορά διαπερνά όλους τους θεσμούς του κράτους .
Η ηθική , η αξιοκρατία , το δίκαιο ,η αλληλεγγύη της κοινωνίας ,είναι κενές λέξεις η ζουγκλοποίηση της κοινωνίας δεν αφήνει κανένα περιθώριο παρέμβασης η καταναλωτική μανία των Ελλήνων αγγίζει τα όρια φρενιτίδας που δεν μπορεί κανένας να την σταματήσει , οι φούσκες της οικονομίας διαδέχονται η μια την άλλη χρηματιστήριο , οικοδομή , η υποβάθμιση του κοινοβουλίου ,οι συνδικαλιστές αποτελούν ξεχωριστή τάξη που κάνει κουμάντο παντού η κομματικοποίηση όλου του κράτους αντικατέστησε τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων της δεκαετίας του 1970. Με τις συνθήκες αυτές η πορεία για την καταστροφή ήταν μονόδρομος. Σε καμία φυσικά περίπτωση δεν ισχυρίζομαι ότι για την νέα μας πτώχευση την ευθύνη την έχει η Ευρωπαϊκή κοινότητα , απεναντίας ισχυρίζομαι ότι το πολιτικό προσωπικό που κυβέρνησε την Ελλάδα τα τελευταία τριανταπέντε χρόνια είναι αποκλειστικά υπεύθυνο για την σημερινή κατάντια αφού ποτέ δεν διαπραγματεύτηκε , δεν απαίτησε ,από τους εταίρους μας τίποτα , δεν προστάτεψε τους κοινοτικούς πόρους δεν γαλούχησε την κοινωνία , δεν επέβαλε το κράτος δικαίου απεναντίας κυβέρνησαν με φαύλες μεθόδους , είχαν μετατραπεί σε τμηματάρχες της κοινότητας που μετέφεραν τις αποφάσεις ,εκτελούσαν τις εντολές σαν απλοί υπάλληλοι. Ποιος δεν θυμάται ότι μας έλεγαν ότι σε μια αγορά διακοσίων πενήντα εκατομμυρίων ανθρώπων θα πουλάμε τα προϊόντα μας ; ποιος δεν θυμάται αυτά που έλεγαν για το euro , ότι με την νομισματική ένωση θα γλιτώσουμε τις υποτιμήσεις της δραχμής και θα τρώμε με χρυσά κουτάλια ; ποιος δεν θυμάται το μέγα έπος των Ολυμπιακών αγώνων και τι μας έλεγαν ότι θα αποτελέσουμε το κέντρο του κόσμου , κλπ όλα αυτά ήταν συνειδητά ψέματα , οι λόγοι που έγινε αυτό δεν θα αναληθούν στο παρόν άρθρο αν και νομίζω ότι όλοι τους γνωρίζουν. Αβίαστα σαν συμπέρασμα μπορώ να πω ότι και στην πτώχευση του 1893 και στην σημερινή το πολιτικό προσωπικό που κυβέρνησε τον τόπο έχει την κύρια και αποκλειστική ευθύνη και αυτός είναι ο λόγος που ποτέ δεν είπαν την αλήθεια στον λαό και μετατρέπουν το Εθνικό ζήτημα σε κομματικό .
Όμως θα ήταν παράληψη της ανάλυσης μας να μη τονισθεί , ότι στην παρούσα πτώχευση , σημαντικό ρόλο έπαιξε και η συμβολή της κοινωνίας. Θα αναρωτηθεί κάποιος και τώρα τι θα γίνει ; η απάντηση είναι απλή θα περιμένουμε να δούμε το τέλος …..

Α) Τάσος Βουρνάς :( Ιστορία της νεότερης και σύγχονης Ελλάδας )
Β) Παναγιώτης Ρουμελιώτης : Το αύριο της Ευρώπης


Μπαμπάτσικος Αγ.Χρίστος
Οικονομολόγος