Τα εργοτάξια στους δρόμους που βρίσκονται υπό κατασκευή στη Μεσσηνία λειτουργούν με ρυθμούς, που δύσκολα πείθουν για την τήρηση των χρονοδιαγραμμάτων. Ειδικά στο έργο Καλαμάτα - Πύλος - Μεθώνη, οι εργασίες κινούνται με αργό ρυθμό, χωρίς την απαραίτητη ενίσχυση των συνεργείων, ούτε πρόοδο σε κρίσιμα σημεία, όπως η σύνδεση του δρόμου στο Ασπρόχωμα. Το γενικό κλίμα δείχνει μια ελάχιστη δυναμική, που σε καμία περίπτωση δεν ανταποκρίνεται στη σπουδαιότητα του έργου.
Ακόμα χειρότερη είναι η εικόνα στα έργα που βρίσκονται στην ευθύνη της Περιφέρειας Πελοποννήσου: Μεσσήνη - Λάμπαινα, Γαργαλιάνοι - Φιλιατρά και φυσικά το γνωστό μνημείο καθυστέρησης Τζάνε - Καλαμάκι. Οι εργασίες σε όλα είτε προχωρούν με βήματα χελώνας είτε έχουν σταματήσει εντελώς.
Οι αιτίες είναι γνωστές και επαναλαμβάνονται σχεδόν μηχανικά: η ανυπαρξία ολοκληρωμένων μελετών, οι καθυστερήσεις στις απαλλοτριώσεις, η δυσκαμψία του νομικού πλαισίου. Όλα αυτά συγκροτούν το λεγόμενο «σύστημα των χρόνιων παθογενειών» της ελληνικής δημόσιας διοίκησης -ένα σύστημα που αναπαράγεται μέσα από τις ίδιες του τις αποτυχίες.
Και κάπως έτσι, αντί να προχωρούν έργα που θα μπορούσαν να αλλάξουν την εικόνα μιας ολόκληρης περιοχής, σπαταλώνται χρόνος, χρήμα και -το χειρότερο- ευκαιρίες. Οι πόροι απορροφώνται όχι για την επίλυση προβλημάτων, αλλά για τη συντήρηση ενός οικονομικοπολιτικού μηχανισμού που υπάρχει χάρη σε αυτά. Η αλήθεια είναι απλή: Δεν φταίει το «σύστημα», αλλά η απουσία πολιτικής βούλησης να το σπάσει. Όσοι διαχειρίζονται το πρόβλημα φαίνεται να έχουν βολευτεί με το να ανακυκλώνουν τις βολικές δικαιολογίες. Το πρόβλημα δεν είναι τεχνικό, αλλά βαθιά πολιτικό.
Η Μεσσηνία σήμερα αντιμετωπίζει υπαρξιακά προβλήματα. Η οικονομική υποχώρηση και η δημογραφική συρρίκνωση απειλούν την ίδια την προοπτική της. Και η απουσία υποδομών -ή μάλλον, η καθυστέρηση στην ολοκλήρωσή τους- δεν είναι ένα ακόμα εμπόδιο. Είναι το τελειωτικό χτύπημα. Υπάρχει πλέον ο βάσιμος φόβος πως, όταν και αν ολοκληρωθούν οι κρίσιμες οδικές υποδομές της περιοχής, ίσως να είναι ήδη πολύ αργά. Ο πληθυσμός θα έχει συρρικνωθεί κι άλλο, οι ευκαιρίες θα έχουν χαθεί και η προοπτική ανάπτυξης θα αποτελεί ένα παλιό σχέδιο ξεχασμένο σε κάποιο συρτάρι.
Η ανάγκη για αλλαγή δεν είναι πολυτέλεια. Είναι επιτακτική. Και δεν αφορά απλώς την αποπεράτωση έργων. Αφορά τη δυνατότητα αυτής της χώρας -και ειδικά της περιφέρειάς της- να σταθεί όρθια. Καλά τα πανηγύρια και η ανεμελιά, αλλά η κατάσταση στη χώρα και την περιοχή έχει επιδεινωθεί. Και απαιτεί μια εντελώς διαφορετική αντιμετώπιση, πέρα από το συνηθισμένο και το… παθογενές.
panagopg@gmail.com
