Η τοποθέτηση μιας ακόμα προτομής του Παπαφλέσσα -αυτή τη φορά στη Μονή Βελανιδιάς- ήταν η αφορμή για να μαζευτούν και να εκφωνήσουν ομιλίες για το ηρωικό παρελθόν οι τοπικοί άρχοντες. Άλλη μία εκδήλωση με κενολογίες και αφόρητους βερμπαλισμούς. Αυτού του είδους οι εκδηλώσεις αποτελούν άλλωστε ευκαιρία για επίδειξη πατριωτισμού, ενώ τα ιστορικά άλματα προσφέρονται για να χαϊδέψουν αυτιά, υπηρετώντας πολιτικές και κυρίως προσωπικές σκοπιμότητες. Είναι προφανές ότι κάποιοι θέλουν να παραστήσουν τους σύγχρονους Παπαφλέσσες, αλλά δεν είμαστε σίγουροι κατά πόσο αυτό έχει σχέση με τις ανάγκες της χώρας και των πολιτών.

Τα μαθήματα Ιστορίας εκ του προχείρου -ή, καλύτερα, η διατύπωσή της όπως βολεύει ένα συγκεκριμένο αφήγημα- δεν είναι σίγουρα αυτό που έχει ανάγκη η χώρα. Θα αρκούσε, πιθανώς, ο καθένας να κάνει με τον καλύτερο και αποδοτικότερο τρόπο τη δουλειά του. Ο παπάς να είναι παπάς και ο ζευγάς ζευγάς. Όταν όλοι μπερδεύονται με όλα -και μάλιστα σε μια εποχή ακραίας ρευστότητας- έχουμε την αίσθηση ότι δεν υπηρετείται η σταθερότητα της χώρας και το εθνικό συμφέρον.

Η κυβέρνηση, τα κόμματα, οι διπλωμάτες, τα συμβούλια εξωτερικής πολιτικής του Κοινοβουλίου και ένας ολόκληρος εθνικός μηχανισμός έχουν σίγουρα καλύτερη εικόνα για το τι πρέπει να συμβεί σε ήρεμα και ταραγμένα νερά, ειδικά σε μια εποχή που ο λαϊκισμός σαρώνει τα πάντα και δεν υπάρχουν οι σταθερές και οι ισορροπίες του παρελθόντος. Το να κάνει κάποιος τον «προπονητή της εξέδρας» για τα εθνικά θέματα δεν βοηθά κανέναν και τίποτα. Ο λαϊκισμός σε θέματα εξωτερικής πολιτικής, με αφορισμούς και αναθέματα, δεν βοήθησε ποτέ τη χώρα.

Βρισκόμαστε σε μια ιστορική περίοδο, που οι ισορροπίες αλλάζουν διεθνώς. Η Ε.Ε., στην οποία ανήκουμε και από την πορεία της οποίας εξαρτιόμαστε σε όλα τα επίπεδα, βρίσκεται σε πολεμική σύγκρουση με τη Ρωσία και οικονομική αντιπαράθεση με τις ΗΠΑ. Την ίδια ώρα η Κίνα αναδεικνύεται σε νέο μεγάλο ισχυρό παίκτη σε παγκόσμιο επίπεδο. Εισβολές, σφαγές και αλλαγή συνόρων διαμορφώνουν μια τραγική, εξαιρετικά εύθραυστη και πολυπαραγοντική κατάσταση.

Η αυτοσυγκράτηση και η σφυρηλάτηση της ενότητας είναι καθήκον για όποιον αντιλαμβάνεται τον ρόλο του ως μέρους της εθνικής προσπάθειας. Κανένας δεν αγαπά περισσότερο από τον άλλον την πατρίδα και όποιος νομίζει ότι η άποψή του είναι περισσότερο πατριωτική έναντι των άλλων, είτε έχει έπαρση μεγαλείου είτε είναι απλώς ανεύθυνος.

panagopg@gmail.com