Είδηση, η οποία μας γέμισε όλους με θλίψη, καθώς εδώ και σχεδόν 2 μήνες βιώναμε καθημερινά μέσα από τα ΜΜΕ την αγωνία για τον εντοπισμό του νεαρού. Μέσα από όλη αυτή την ιστορία πάντως, προέκυψαν περίεργες καταστάσεις, που από ό,τι φαίνεται συνέβαιναν μέσα στη σχολή και οι οποίες ουσιαστικά ανέδειξαν ξανά ένα πολύ σημαντικό πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας: τον εκφοβισμό και την άσκηση σωματικής ή ψυχολογικής βίας, το κοινώς λεγόμενο πλέον bullying.
Αν και ακόμα το ανακριτικό έργο βρίσκεται σε εξέλιξη, εδώ και πολλές μέρες στο πλαίσιο των ερευνών φαινόταν να προκύπτει ότι ο Βαγγέλης περνούσε δύσκολες στιγμές εξαιτίας συνομηλίκων του, κάτι που ενδεχομένως να κρύβει και την ουσία αυτής της τραγικής υπόθεσης.
Ο θρήνος και τα δάκρυα όμως για την απώλεια του νεαρού σπουδαστή -με αυτόν μάλιστα τον αποτρόπαιο τρόπο- δεν αποτελούν λύση. Πέρα από την οικογένειά του που πενθεί και θρηνεί, όλοι εμείς οι υπόλοιποι θα πρέπει καταρχήν να αναλογιστούμε τις πραγματικές ευθύνες που έχουμε ως άτομα και ως κοινωνία, που ο εκφοβισμός και η βία σε ένα χώρο εκπαίδευσης μπορεί να οδηγήσουν ακόμα και στο θάνατο.
Αλήθεια, πόσες περιπτώσεις εκφοβισμού σε σχολικό -και όχι μόνο- περιβάλλον έχουν κατά καιρούς πέσει στην αντίληψή μας, και πόσες από αυτές έχουμε καταγγείλει; Αλλοτε ο ωχαδερφισμός και το “πού να μπλέκομαι τώρα” και άλλοτε ο φόβος να μη μας πουν... ρουφιάνους(!) μας καθιστούν συχνά σιωπηλούς συνενόχους σε τέτοιες καταστάσεις.
Οσο σκληρό κι αν είναι, λοιπόν, ας αποτελέσει η θυσία του Βαγγέλη Γιακουμάκη την αφορμή για αλλαγή νοοτροπίας, ώστε τελικά η κοινωνία να γίνει πιο εξωστρεφής και να μην κρύβει τόσο καλά τα προβλήματα που τελικά σκοτώνουν τους νέους.
