Τετάρτη, 10 Δεκεμβρίου 2025 20:42

Ανοιχτή επιστολή: Το μουσείο της γενοκτονίας

Γράφτηκε από την

Ανοιχτή επιστολή: Το μουσείο της γενοκτονίας

Του Γιώργου Καραμπάτου, Εκτελεστικού Διευθυντή Πολιτιστικού Οργανισμού «Δρόμοι της Ελιάς», π. προέδρου Επιμελητηρίου Μεσσηνίας

Η γενοκτονία που δεν βλέπουμε, όταν τα χριστουγεννιάτικα φώτα σκοτεινιάζουν τη συνείδηση της Δύσης
Καθώς πλησιάζουν οι γιορτές, οι ευρωπαϊκές πόλεις λάμπουν.
Πλατείες γεμίζουν από φώτα, δρόμοι στολίζονται, βιτρίνες υπόσχονται θαλπωρή και εκατομμύρια άνθρωποι φωτογραφίζονται κάτω από χριστουγεννιάτικα δέντρα.
Η Ευρώπη φοράει το χαμόγελο της γιορτής.
Κι όμως, την ίδια στιγμή, λίγες χιλιάδες χιλιόμετρα νοτιότερα, ένας λαός σβήνει.
Στη Γάζα δεν ανάβουν γιορτινά φώτα.
Ανάβουν μόνο εκρήξεις, κεριά πάνω από μικρούς τάφους και κραυγές μέσα στη νύχτα.
Εκεί όπου άλλοι αγοράζουν δώρα, οικογένειες ψάχνουν στα χαλάσματα για να βρουν ποιο παιδί τους θα θάψουν πρώτο.
Αυτή είναι η πιο οδυνηρή αντίφαση της εποχής μας,
- η Ευρώπη που υψώνει φωνή για τα ανθρώπινα δικαιώματα,
- η δύση που τιμά το «ποτέ ξανά», είναι η ίδια που σήμερα αποστρέφει το βλέμμα από μια γενοκτονία σε πραγματικό χρόνο.
Όταν ο Γερμανός Καγκελάριος επισκέπτεται το Γιαντ Βασέμ (7 Δεκεμβρίου 2025) για να τιμήσει τα θύματα ενός ιστορικού εγκλήματος, λίγα μόλις βήματα πιο πέρα βρίσκεται ένα άλλο μνημείο — ζωντανό, αιματηρό, αδιαμφισβήτητο.
Ένα μνημείο φτιαγμένο από ανθρώπους, πρόσφυγες, μανάδες, παιδιά, οικογένειες που παλεύουν να σταθούν όρθιες μέσα στα ερείπια.
Κι όμως, αυτό το μνημείο δεν το επισκέφθηκε κανείς.
Δεν το είδε. Ή ίσως επέλεξε να μην το δει.
Αλλά δεν πρόκειται μόνο για την πολιτική ηγεσία.
Πρόκειται και για εμάς.
Για μια κοινωνία που έχει αρχίσει να συνηθίζει την εικόνα του θανάτου.
Για τον χρήστη που προσπερνά μια φωτογραφία από τη Γάζα με την ίδια ευκολία που προσπερνά μια διαφήμιση.
Για έναν κόσμο που βρήκε τρόπο να συμβιώσει με τη φρίκη.
Η γενοκτονία δεν συνεχίζεται μόνο επειδή τη διατάζουν στρατηγοί.
Συνεχίζεται επειδή την αντέχει ο κόσμος.
Επειδή η σιωπή μας έγινε φόντο.
Επειδή τα λαμπιόνια έγιναν πιο δυνατά από τις φωνές των παιδιών.
Και όταν, στο τέλος των γιορτών, τα φώτα θα σβήσουν και οι πλατείες θα αδειάσουν, η ιστορία θα μας ρωτήσει: «Τι κάνατε όταν ένα ολόκληρο έθνος αφανιζόταν;»
Κανένα στολίδι, κανένα σύνθημα, καμία δικαιολογία δεν θα μπορέσει τότε να σταθεί απέναντι στην αλήθεια.