Ένας από τους λιγότερο γνωστούς μύθους του αρχαίου σοφού παραμυθά μας, του Αισώπου, είναι αυτός που τιτλοφορείται «Άλογο και Ελάφι», κατά τον οποίο μύθο διαδραματίστηκαν τα ακόλουθα:

Κάποτε, οι Ιμεραίοι (κάτοικοι της αρχαίας αποικίας Ιμέρα στην Σικελία)  εξέλεξαν για στρατηγό τους τον Φάλαρη ο οποίος -κατά τα προβλεπόμενα με την ανάδειξη του σε στρατηγό- θα είχε την απόλυτη εξουσία επάνω τους.

Επιπρoσθέτως σκόπευαν να του παραχωρήσουν φρουρά για την φύλαξη του και η οποία  φυσικά θα λειτουργούσε αποκλειστικά κάτω από τις διαταγές του.

Τότε τον λόγο πήρε ο Στησίχορος (Λυρικός ποιητής) ο οποίος τους διηγήθηκε την παρακάτω ιστορία: 

“Ένα άλογο βρισκόταν μόνο του σε ένα λιβάδι όταν ένα ελάφι έκανε την παρουσία του κι άρχισε να απολαμβάνει κι αυτό την βοσκή του. Όμως το άλογο, που θεώρησε ότι παραβιάζει τον χώρο του, ζήτησε βοήθεια από έναν άνθρωπο. Ο άνθρωπος δέχτηκε να βοηθήσει το άλογο με την προϋπόθεση ότι θα τον αφήσει να το καβαλήσει βάζοντάς του χαλινάρια και χρησιμοποιώντας τα όπλα του. Το άλογο δέχτηκε, αλλά μόλις το καβάλησε ο άνθρωπος, αντί να τιμωρηθεί το ελάφι, το άλογο κατάντησε σκλάβος του ανθρώπου”.

Τελειώνοντας ο Στησίχορος τους συμβούλεψε να προσέξουν μην γίνουν κι αυτοί σαν το άλογο στην πρόθεσή τους να εκδικηθούν τους εχθρούς τους. 

Στα καθ’ ημάς, ο πιο πάνω μύθος βρίσκει -με κάποιες μικρές παραλλαγές- αξιοσημείωτη εφαρμογή στα όσα βιώνουμε από την περίοδο της κρίσης μέχρι σήμερα, ενώ πολύς κουρνιαχτός σηκώθηκε από το σύστημα (του σύγχρονου στρατηγού Φάλαρη) μετά την πολύ πρόσφατη έκδοση του βιβλίου «ΙΘΑΚΗ» του Αλέξη Τσίπρα.

Για την αποικία Ελλάδα, των ευρωπαϊκών και υπερατλαντικών συμφερόντων, το λιβάδι της κυβερνητικής εξουσίας (μαζί με τα προικώα των θεσμών της «δημοκρατικής» λειτουργίας) ανήκε διαχρονικά, ιδιοκτησιακά, κληρονομικά και «Ex officio» στους πρόθυμους «συμμάχους» (τους «yes men») των αποικιοκρατών, και οι οποίοι έβοσκαν το λιβάδι κατ’ αποκλειστικότητα και χωρίς να δίνουν λογαριασμό.

Ο Αλέξης Τσίπρας με την «πρώτη φορά Αριστερά» δεν έγινε κατορθωτό να εκδιωχθεί από το λιβάδι που νέμονταν η Δεξιά και η οποία δεν κατόρθωσε ούτε καν να τον καταστήσει «Αριστερή Παρένθεση» όπως σχεδίαζε.

Κατόρθωσε ωστόσο να ζέψει από τον λαιμό και να δέσει χειροπόδαρα τον ευκολόπιστο λαό (με την καταλυτική συνδρομή της γκαιμπελίστικης προπαγάνδας των πάσης φύσεως φερέφωνων του Αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου), όπως ακριβώς συνέβη με το άλογο στον Αισώπειο μύθο.

Τώρα που το άλογο κλωτσάει και κλυδωνίζει τον αναβάτη, λίγο πριν τον ρίξει με πάταγο στο χώμα, κάποιοι σφουγκοκωλάριοι του σύγχρονου στρατηγού Φάλαρη ξανάπιασαν τον «αργαλειό» της κινδυνολογίας από τον φόβο της επιστροφής του ελαφιού στο λιβάδι «τους», που ωστόσο είναι η «ΙΘΑΚΗ» του.

Έτσι προέκυψε το κατά Ιωάννη (Πρετεντέρη) Δυσαγγέλιο, εκ των πλέον πιστών κι αγαπημένων μαθητών του «Μωυσή». 

Αναφερόμενος στον Τσίπρα και στην διακυβέρνηση του, του καταλογίζει ότι  “Σε όλους όμως έχει κάτι κακό ή επιλήψιμο να προσάψει. Παραβλέποντας ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν είχαν καμία τεχνογνωσία διακυβέρνησης, ούτε καν μια στοιχειώδη πολιτική εμπειρία. Δεν ήξεραν που πατούσαν. Αραχτούς τούς μάζεψε από τα καφενεία και τα σούρτα – φέρτα των διαδηλώσεων”.

Προηγουμένως είχε προλάβει να ξεκαθαρίσει: “Μιλάμε για μια ομάδα ανθρώπων απερίγραπτης σύνθεσης, με αντικρουόμενες προθέσεις, εκατέρωθεν αντιπάθειες και παλιομοδίτικες αντιλήψεις, που επιχειρούσαν ουρανοκατέβατοι να διοικήσουν μια χώρα σε κρίση. Δεν αξίζει να τους κατηγορήσει κανείς ότι τα έκαναν σαν τα μούτρα τους. Αυτό μπορούσαν διότι ούτε ήξεραν ούτε μπορούσαν να κάνουν κάτι άλλο”.

Η σύνοψη της κριτικής στο κατά Ιωάννη Δυσαγγέλιο εμπεριέχεται στην πρόταση: “Είναι φλύαρα πολυσέλιδο, η πλοκή και η διάταξη της ύλης είναι μπερδεμένες, οι χαρακτήρες αμφιλεγόμενοι και συγκεχυμένοι. Ποτέ δεν ξέρεις αν έχεις να κάνεις με παντελώς ανίδεους ή με εντελώς ηλίθιους”.

Είναι απολύτως φυσιολογικό -για τον δυσαγγελιστή (των συμφερόντων της πλέμπας) Ιωάννη- να θεωρεί παλιομοδίτες, ουρανοκατέβατους, άσχετους, αραχτούς, σουρταφέρτες,  χωρίς τεχνογνωσία και χωρίς στοιχειώδη πολιτική εμπειρία, όλους αυτούς που διαχειρίστηκαν -με λάθη; Ναι με λάθη- την κρίση που άλλοι έφεραν και πέτυχαν εκεί που οι προηγούμενοι απέτυχαν.

Και είναι φυσιολογικό γιατί ο δυσαγγελιστής Ιωάννης απεχθάνεται την πλέμπα αλλά καταπίνει απνευστί φωτιές, σπαθιά και σκατά αρκεί να είναι όλων όσων είναι προορισμένοι για να κυβερνούν, με τεχνογνωσία στην κλεψιά και εμπειρία στο πολιτικό έγκλημα, των «φραπέδων», των «χασάπηδων», της «αγρότισσας» με το μηχανάκι, Πόπης Σεμερτζίδου, αλλά με σύζυγο (αγρότη επίσης) κάτοχο Φεράρι, Πόρσε και επιχορηγήσεων 2,4 εκατομμυρίων ευρώ, αλλά υπερτυχερό που κέρδισε 5, 6 ή 7 φορές το ΛΟΤΤΟ, όπως και οι άλλοι, οι expert της ρεμούλας, της διαπλοκής και της διαφθοράς.

Δεν γνωρίζω αν πιστεύει ο δυσαγγελιστής Ιωάννης ότι με αυτά που γράφει θα καταφέρει να ζέψει ξανά το άλογο, αλλά εάν το πιστεύει είναι ή παντελώς ανίδεος ή εντελώς ηλίθιος, αν και το ένα δεν αποκλείει το άλλο. 

Στο κάτω κάτω της γραφής

“Η ψυχανάλυση δεν είναι τίποτε άλλο παρά η εφαρμογή αρχαίων ελληνικών μύθων στα γεννητικά όργανα”.

Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ, Ρωσοαμερικανός συγγραφέας