Η Κύπρος του ’74 ζητεί δικαίωση και η μνήμη να μένει όρθια απέναντι στον χρόνο, για να μην νικηθεί η αλήθεια από τη λήθη
Η συνάντηση Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Νίκου Χριστοδουλίδη με τον Τουρκοκύπριο ηγέτη Ερχιουρμάν , ως αφετηρία επανέναρξης των συνομιλιών για την επίλυση του Κυπριακού έχει δημιουργήσει ελπίδες στους ελληνοκύπριους. Κάποιοι μίλησαν ακόμη και για λύση στη βάση της επανένωσης της Κύπρου στο πλαίσιο της δικοινοτικής ομοσπονδίας. Η πραγματικότητα; Ο πρόεδρος της Τουρκίας Τ.Ερντογάν και ο Υπουργός Εξωτερικών Χ.Φιντάν ξεκαθαρίζουν: Συνομοσπονδία με δύο ισότιμα κράτη. Παρόλα αυτά εμείς, ποντάρουμε στο καλό κλίμα με την κατοχική Τουρκία. Στις προσδοκίες που πάντοτε εξαφανίστηκαν. Στις ανατροπές που ποτέ δεν ήρθαν. Και τι μένει στο τέλος; Η αφέλειά μας, να γελά μαζί μας.
Το Κυπριακό δεν είναι ένα «κλειστό κεφάλαιο» της ιστορίας. Είναι ένα ανοιχτό, αιμάσσον τραύμα. Ένα ειδεχθές έγκλημα εισβολής και παράνομης κατοχής που ξεκίνησε το 1974 και συνεχίζεται όσο η τουρκική στρατιωτική παρουσία βεβηλώνει το έδαφος μιας ευρωπαϊκής, κυρίαρχης Δημοκρατίας. Η τραγωδία της Κύπρου δεν ανήκει στο παρελθόν. Επιμένει στο παρόν, γιατί η Δικαιοσύνη δεν αποδόθηκε, ο νόμος δεν αποκαταστάθηκε, η Ιστορία δεν έκλεισε.
Το Κυπριακό είναι ζώσα ιστορική μνήμη. Είναι η αθέατη, αλλά πανταχού παρούσα συνέχεια μιας ελληνικής περιπέτειας που, μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, υπήρξε η βαθύτερη πληγή του ελληνισμού. Μια ιστορία που ακόμη δεν έχει γραφεί στο σύνολό της, γιατί λείπουν οι φωνές όσων χάθηκαν, λείπει η αλήθεια που δεν ειπώθηκε, λείπει η Δικαίωση που δεν ήρθε.
Είναι η ευθύνη των ζωντανών να μην αφήσουν τη λήθη να νικήσει τη μνήμη. Γιατί κάθε Ιούλιος – Αύγουστος του 1974 επιστρέφει, όχι ως επέτειος, αλλά ως κραυγή. Μια κραυγή από τους νεκρούς που δεν λησμονούμε, από τους αγνοούμενους που δεν βρέθηκαν, από τους εκτοπισμένους που δεν επέστρεψαν. Μια κραυγή που απαιτεί να ειπωθεί ολόκληρη η αλήθεια, να κατονομαστεί το έγκλημα, να αποκατασταθεί η ελευθερία.
Μνημονεύσατε ονόματα
Δεν πρέπει και δεν θα επιτραπεί, να συγχέονται οι ήρωες με τους προδότες. Γιατί η Ιστορία δεν είναι ουδέτερη. Έχει πρόσωπα, έχει ευθύνες, έχει φωτεινά παραδείγματα και ντροπιαστικά στίγματα. Γιατί, ναι: είναι ιστορικά, ηθικά και εθνικά αναγκαίο να μνημονεύονται τα ονόματα, όλα τα ονόματα. Όχι για «μνημόσυνο», όχι για επετειακή ρητορεία, αλλά για να στέκουν ως φάροι ή ως προειδοποιήσεις. Για να θυμίζουν ποιοι στάθηκαν όρθιοι και ποιοι γονάτισαν την ίδια την πατρίδα. Για να μη βυθιστεί η αλήθεια σε ένα βολικό, ασεβές σκοτάδι.
Ποιοι πολέμησαν στην Κύπρο το 1974
Μετά από 51 χρόνια μπορούμε να πούμε ότι: Δεν υπήρξαν μόνο οι επίορκοι Έλληνες αξιωματικοί, που τελικά δεν λογοδότησαν για το εγκληματικό και προδοτικό πραξικόπημα σε βάρος του Μακαρίου, που άνοιξε την «κεκρόπορτα» για να εισβάλει ο Τουρκικός στρατός. Υπήρξαν και αυτοί οι Έλληνες στρατιώτες και στελέχη των Ε.Δ., που συνειδητά αντιστάθηκαν στην τουρκική εισβολή, που πολέμησαν με ηρωισμό, που έδωσαν τη ζωή τους και έμειναν εκεί για πάντα στην Κύπρο... αλλά και που αδικήθηκαν από την ιστορία.
Δεν πολέμησαν τον Αύγουστο του 1974 για την Κύπρο, ούτε ο Γ. Μαύρος και ούτε οι Ε. Αβέρωφ και Κ. Καραμανλής, διότι «η Κύπρος κείται μακράν».
Δεν πολέμησε ο Ιωαννίδης και οι πραιτοριανοί του τον Ιούλιο του 1974, ούτε και η «Κυβέρνηση» των ανδρεικέλων «Πρωθυπουργός» Αδαμάντιος Ανδρουτσόπουλος , που κατέρρευσε και εξαφανίστηκε. Δεν πολέμησαν οι χουντικοί, η στρατιωτική ηγεσία, ο Στρατηγός Μπονάνος και οι τρεις αρχηγοί Στρατού, Αεροπορίας και Ναυτικού, γιατί πίστευαν, ότι “άλλο Κύπρος και άλλο Ελλάς”. Δεν πολέμησαν οι αξιωματικοί που οργάνωσαν το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου, ο Ταξίαρχος Γεωργίτσης, ο Συνταγματάρχης Κομπόκης (Διοικητής των Ειδικών Δυνάμεων στη Κύπρο και επικεφαλής του επιχειρησιακού σχεδίου του Πραξικοπήματος κατά του Μακαρίου), ο Γιαννακόδημος (επιτελάρχης ΓΕΕΦ), ο Παπαγιάννης (Υποδιοικητής ΕΛΔΥΚ), ο Λαμπρινός (διοικητής της 23ης επιλαρχίας μέσων αρμάτων), που μάλιστα «ευθύνονται» και για τις αδελφοκτόνες δολοφονίες στρατιωτικών στο 3ήμερο από 15 μέχρι 18 Ιουλίου (94 νεκροί). Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Διεύθυνσης Ιστορίας Εθνικής Φρουράς και τον Κατάλογο που καταρτίστηκε με απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου της Κυπριακής Δημοκρατίας της 4ης Μαΐου 2000, ο συνολικός αριθμός των Ελληνοκυπρίων και Ελλαδιτών που σκοτώθηκαν από τις 15 μέχρι τις 18 Ιουλίου 1974 ή απεβίωσαν αργότερα από τραύματά τους, είναι 94 άτομα!
Ποιοι τήρησαν και τίμησαν τον όρκο τους
Στην Κύπρο το καλοκαίρι του 1974, πολέμησαν πολλοί στρατιωτικοί και τήρησαν και τίμησαν τον όρκο τους προς την Πατρίδα: «Να υπερασπίζω με πίστην και αφοσίωσιν, μέχρι της τελευταίας ρανίδος του αίματός μου, τας Σημαίας.» Έλληνες στρατιωτικοί που θυσιάστηκαν επί του πεδίου της Τιμής είναι ο Κατούντας, ο Σταυριανάκος, ο Καλμπουρτζής, ο Κουρούπης, ο Κατσάνης, ο Σταύρου , ο Βαγγέλης Ζαχαρέας και πολλοί άλλοι. Πολέμησαν με ηρωισμό τον εισβολέα και έπεσαν για την Ελλάδα και τη Κύπρο. Πρόσφεραν τη ζωή του θυμίαμα στον Ιερό βωμό της Ελευθερίας, ο Ταξίαρχος Γεώργιος Κατσάνης, ο τελευταίος Έλληνας αξιωματικός που έπεσε μαχόμενος κατά της εισβολής.
Ο Κώστας Κέντερης, ο υπερασπιστής της Λευκωσίας, οι καταδρομείς της Α’ Μοίρας Καταδρομών που έγραψαν ιστορία στο αεροδρόμιο. Οι άγνωστοι στρατιώτες και εθνοφρουροί που κράτησαν τις θέσεις τους μέχρι την τελευταία σφαίρα. Είναι όλοι δάφνες τιμής στο ελληνικό και κυπριακό χώμα.
Επίσης αντιστάθηκαν με αυταπάρνηση στον εισβολέα και έσωσαν ότι μπορούσε να σωθεί, ο Αλευρομάγειρος, ο Ζαρκάδας, ο Σταυρουλόπουλος, ο Γλεντζές, ο Παπαμελετίου , ο Μπούφας, ο Κάλβαρης και πάρα πολλοί άλλοι.
Πολέμησαν το τουρκικό στρατό εισβολής και οι Έλληνες Στρατιώτες θητείας (ΕΛΔΥΚ και άλλες μονάδες) και τα ονόματα κάποιων από αυτούς, είναι στους καταλόγους των θυμάτων και των αγνοουμένων , δηλαδή των Ελλήνων ηρώων, που με τη θυσία τους καθαγίασαν τα κυπριακά εδάφη.
Επίσης, στην θρυλική μορφή των αγνοουμένων αποτυπώνεται η πιο δραματική διάσταση της Κυπριακής τραγωδίας. Έχουν καταχωρηθεί 1619 Έλληνες και Ελληνοκύπριοι ως αγνοούμενοι, αν και στις έρευνες που γίνονται μέχρι και σήμερα, τα οστά των περισσοτέρων βρίσκονται σε ομαδικούς τάφους και επιστρέφουν και ενταφιάζονται στα χωριά τους μετά από 51 χρόνια!
Το Κυπριακό, η ανοιχτή πληγή του Ελληνισμού και απέναντί της δεν έχουμε το δικαίωμα της λήθης. Σε όλους μας ανήκει η υποχρέωση και η ευθύνη, να μελετούμε την Ιστορία και να αναλύουμε διεξοδικά, τα αίτια που προκάλεσαν το ανεπούλωτο δράμα της Κύπρου. Μόνο έτσι ο Ελληνισμός δεν θα ξαναζήσει νέα εθνική πληγή και το «ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ» θα αποκτήσει πραγματικό νόημα, πυξίδα μνήμης, δικαιοσύνης και αυτογνωσίας.
(Εκδήλωση αφιέρωμα στον αντιστράτηγο Νικόλαο Κατούντα, τον μεγάλο ήρωα της Κύπρου και της Ελλάδας, τον «Λεωνίδα της Κερύνειας», θα πραγματοποιήσει το Τμήμα Ιστορίας, Αρχαιολογίας και Διαχείρισης Πολιτισμικών Αγαθών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, την Δευτέρα 24 Νοεμβρίου στην Καλαμάτα.)
