Υπάρχουν στιγμές όπου το άνοιγμα προς την εσωτερικότητα και την υπέρβαση αυτής συμβαίνει σε στιγμές όπου οι άνθρωποι δεν μπορούν πια να συνεχίζουν να εξαπατούν τους εαυτούς τους με το να συνεχίζουν να κάνουν γνωστή αντιληπτικά την μια και μόνη πραγματικότητα, καθώς αυτή απομακρύνεται ολοταχώς από το εποπτικό τους πεδίο, αναπτύσσοντας μυστικές διανοίξεις και περάσματα που δείχνουν τους δρόμους για την μία και μοναδική εμπειρία αλλά πέραν αυτής κανένα άλλο σημάδι διαμοιρασμού των συναισθημάτων και των εντυπώσεων.
Η πραγματικότητα αυτή δεν επιβραβεύει τον πορευτή στον αγώνα που δίνει καθημερινά για τους συμβιβασμούς με το τετριμμένο και ασυνεχές, μια πορεία που επαναλαμβάνεται δημιουργώντας τις ίδιες παγίδες και σημασιολογικούς ανασκολπισμούς.
Είναι αυτή η πραγματικότητα που διαφυλάσσει εντός της τα ερείπια μιας άκομψης ζωής που χάνεται στις κουβέντες των υποσχέσεων για διαφορετική στάση και αντιμετώπιση του εκάστοτε γεγονότος που γίνεται παρελθόν και μυστικό στους βιώσαντες και βιώνοντες μια απόκοσμη ζωή σε παράταξη και σχηματισμό.
Οι στιγμές λοιπόν του ανοίγματος στα εσώτερα διαπνέεται από αυτήν ακριβώς την πεποίθηση ότι ο κόσμος και οι διαστάσεις του γίνονται συλληπτοί σε άγνωστες νοητικές πτυχές, σε συνεπή αλλά απροσδιόριστη νοησιαρχία που αναδεικνύει και ανακατευθύνει την πορεία προς άλλους κόσμους που κοσμούνται από τα ιάματα των εννοιών και των λέξεων, κόσμοι που δεν είναι σταθεροί αλλά συστέλλονται και διαστέλλονται, αναδομώντας την σημασιολογική δεινότητα και εξασφαλίζοντας εκ προοιμίου το άγγιγμα – το λεπτό αυτό άγγιγμα – με την ελλοχεύουσα συμπαντική σιωπηρή ροή που εμφανίζει στην νύχτα τα αστέρια λίγο πριν τα αποκρύψει και πάλι με το πρώτο πρωινό φως.
Ο αόρατος εαυτός και η άλλη μας όψη, όλο αυτό το σκιερό φαινόμενο που αλλάζει τα δεδομένα και τις παρουσίες των στιγμών όταν από καθαρά ειδολογική σκοπιά μετατοπίζουν τον εντυπωσιασμό και τον μετατρέπουν σε φάσμα κραταιής υπόστασης με υπόβαθρο μηδενικής αφθαρσίας – το λεγόμενο άφθαρτο – εκεί όπου οι λόγοι και οι σημασίες παγιώνονται με την παρουσία τους και μόνο και όχι ως μετατρέψιμο και εξελισσόμενο γεγονός, η απόκρυφη πλευρά της ρέουσας προσωπικότητας που βρίθει από καθαρότητα, βρίσκεται πάντα μακριά.
Η αιτία και το γεγονός της απόρροιας αυτής της καθημερινής μονομέρειας που συσκοτίζει την κρυφή μας όψη δεν είναι παρά η επιφανειακή δικαιολογία του γιατί βρισκόμαστε σε αυτό τον κόσμο, γιατί απορούμε και ενιστάμεθα, γιατί εντυπωσιαζόμαστε και διαφωνούμε, γιατί επαναστατούμε και συμβιβαζόμαστε.
Η παρουσία μας στην εξέλιξη δεν είναι παρά η απόδειξη της ύπαρξης αλλά όχι της συνολικής. Δεν μπορούμε δηλαδή να κάνουμε σαφές στον εαυτό μας και τους διπλανούς μας πως από ένα σημείο και μετά δεν επιστρέφουμε στην εφικτή και εξασφαλισμένη συνέχεια, πως από κάποτε και μετά το έτερον είναι γνωστό και το μέλλον λίγο πολύ το ίδιο.
Η ανάγκη καταφυγής στα ενδότερα δεν γίνεται για λόγους εντυπωσιασμού μιας και στον άλλο κρυφό μας εαυτό οι νόμοι είναι διαφορετικοί. Καταφεύγουμε λοιπόν εν τάχει στον δυνητικό αντλιοστάσιο ιδεών και εννοιολογικών συμπράξεων και συνυφάνσεων, σε έναν κόσμο που δεν μας υποδέχεται ούτε μας καλωσορίζει γιατί αυτό ανήκει στην συλλογική εμπειρία και αντίληψη.
Κάποτε λοιπόν και χωρίς αυτό να μπορεί να οριστεί, οι εικόνες βυθιζόμενες στην απαρίθμησή τους εκτρέπουν με το πέρας των εντυπώσεών τους την ροή της ίδιας της ζωής αναγκάζοντας το άτομο να εισέλθει στην απαγορευμένη ζώνη της σμίκρυνσης της ίδιας τις εικονιστικής θεώρησης και στην αποθέωση του μη εκφρασμένου, όσο η εισδοχή στο νέο κόσμο αξιώνει την ενατένιση μυριάδων σκέψεων και αποριών για το μυστήριο που αποκαλείται ζωή.
Κάποτε ο απλός καθημερινός άνθρωπος νοιώθει την ανάγκη πως πρέπει να ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου και να σηματοδοτήσει τη νέα εποχή.
Δεν έχει και τόση σημασία αν γίνεται με τα χρόνια σοφός, δεν εξηγούνται όλα με την λογική του χρόνου. Σημασία έχει ότι δεν είχε σημασία μέχρι το σημείο αυτό που οι σημασίες αλλάζουν την ίδια τους την ισχύ, ανεξαρτήτου αν μιλούμε και αναφερόμαστε στον μεταλλαγμένο άνθρωπο ή σε κάποια πολυσχιδή προσωπικότητα.
Κάποτε – και αυτό δεν ορίζεται – η διαδρομή τελειώνει όπως τελειώνει και ο περατωμένος ενεργός διάκοσμος του πριν, του τώρα και του μετά. Ο εσώτερος κόσμος είναι άχρονος, Η ίδια η κοσμική συνείδηση κάνει την κραταιά σιγουριά του πεπερασμένου να τρίζει. Και από το σημείο αυτό και μετά, γίνεται κανείς ένα με το σύμπαν.