Είτε αρέσει σε κάποιους είτε ξινίζει σε κάποιους άλλους, ο Τσίπρας παραιτήθηκε και δεν ανεξαρτοποιήθηκε, όπως δεν το έχει κάνει άλλος χωρίς να εξαναγκαστεί ή έστω να του ζητηθεί, ειδικότερα δε κανείς ο οποίος είχε διατελέσει εκλεγμένος πρωθυπουργός.

Είτε βολεύει κάποιους είτε ξεβολεύει κάποιους άλλους, ο Τσίπρας παρέδωσε θεσμικά την έδρα του σε -για πολλά χρόνια- εσωκομματικό του αντίπαλο και ήδη μέλος άλλου κόμματος, χωρίς να λάβει καν υπόψη του (το αυτονόητο για όλους τους άλλους που αποτελεί και άτυπο κανόνα) ποιος τον διαδέχεται και τι στάση κρατάει απέναντι του.

Είτε εκθέτει κάποιους είτε στοχοποιεί κάποιους άλλους, ο Τσίπρας    αρνήθηκε την παχυλή βουλευτική αποζημίωση, την ενισχυμένη αστυνομική φύλαξη, τις φορολογικές ατέλειες, τα πολυτελή αυτοκίνητα και αρκετά ακόμα προνόμια που συνοδεύουν τον κάτοχο βουλευτικής έδρας και αποφάσισε επανεκκίνηση από το μηδέν, συγχρωτιζόμενος με τον κόσμο, με την καθημερινότητα του και με τα αδιέξοδα του.

Επειδή η κίνηση Τσίπρα δεν άρεσε, ξίνισε, ξεβόλεψε, εξέθεσε και στοχοποίησε συλλήβδην όλες τις πτέρυγες του πολιτικού συστήματος, σηκώθηκε άγριος κουρνιαχτός και ακούστηκαν τα ανομολόγητα από τους αιφνίδια ξεβρακωμένους «άμωμους».

Θα μου πεις περίμενες κάτι άλλο; Από ποιους άραγε; Από αυτούς που έχουν ηθικοποιήσει την ατιμία και έχουν νομιμοποιήσει το έγκλημα;

Ή όπως έλεγε και ο Αμερικανός συγγραφέας Dennis Wholey: “Το να περιμένεις να σου φερθεί ο κόσμος δίκαια επειδή είσαι καλός άνθρωπος, είναι σαν να περιμένεις να μη σου επιτεθεί ο ταύρος επειδή είσαι χορτοφάγος”.

Ζούμε την επταετία (στον 7ο χρόνο) της πολιτικής ανωμαλίας στα τελευταία 50 χρόνια της μεταπολίτευσης, γιατί αποτελεί καταφανώς πολιτική ανωμαλία (και όχι πολιτική σταθερότητα όπως διατείνεται ο Κυριάκος Μητσοτάκης) όταν η δημοκρατία αποτελεί μονοκαλλιέργεια, χωρίς δηλαδή ισχυρή αντιπολίτευση που να μπορεί να επιβάλλει τον κοινοβουλευτικό έλεγχο απέναντι στην κυβερνητική αυθαιρεσία, γιατί η μονοκαλλιέργεια της δημοκρατίας παράγει μεταλλαγμένα και επικίνδυνα για την επιβίωση ενός λαού αποτελέσματα.

Άλλωστε το imperium της ΝΔ δομήθηκε πολύ προσεκτικά, βάσει σχεδίου, με την αμέριστη συνδρομή της διαπλοκής, με τοξική προπαγάνδα και πακτωλό χρημάτων για να εφαρμοστεί στην πράξη το «Δόγμα Βορίδη»:

“Πρέπει να υπάρξει στρατηγική ήττα των ιδεών της Αριστεράς για να μην ξαναβρεθεί στην εξουσία με οποιαδήποτε μορφή της. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης πρέπει να κάνει παρεμβάσεις στο κράτος και στους θεσμούς για να μην ξαναέρθει η Αριστερά στην εξουσία, γιατί οι ιδέες της είναι ελαττωματικές”.

Ο Αλέξης Τσίπρας μετά την ήττα του 2023 ανέλαβε μόνος την πολιτική ευθύνη και παραιτήθηκε, ανοίγοντας τον δρόμο σε αναγκαίες εξελίξεις τόσο εσωτερικά στο (πρώην) κόμμα του, όσο και ευρύτερα στην κεντροαριστερά.

Τα αποτελέσματα τα είδαμε όλοι: διασπάσεις, αποχή και ιδιώτευση, προσωπικές ατζέντες, διαγκωνισμοί, συντροφικά μαχαιρώματα και ευρύτερα στην αντιπολίτευση (που λειτουργεί ως χορηγός του Μητσοτάκη) μικρομεγαλισμός, ασυνεννοησία και ανελέητος προσωπικός αγώνας για την πολιτική επιβίωση κόκκινων νάνων σε μαύρες πολιτικές τρύπες.

Και τότε ήρθε η δεύτερη παραίτηση Τσίπρα, για να διαχωρίσει ολοκληρωτικά την θέση του από τον εσμό της πολιτικής αποσύνθεσης και σαπίλας, η οποία έβαλε «φωτιά στα τόπια».

Από τις πολυάριθμες επιθέσεις ξεχωρίζω δύο που προσωπικά μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση. Η πρώτη γιατί δεν την περίμενα και η δεύτερη για την ακρότητα και χυδαιότητα της:

Ο Σταύρος Μπένος, στο περιθώριο παρουσίασης του κυβερνητικού προγράμματος του ΠΑΣΟΚ στην Καλαμάτα, εξαπέλυσε σκληρή επίθεση λέγοντας ότι “ο Τσίπρας προσπάθησε να μας αφανίσει με το «ή εμείς ή αυτοί»” και συνεχίζοντας μίλησε για ένα “φαινόμενο ήθους και αισθητικής που η χώρα δύσκολα μπορεί ν’ αντέξει”.

Κάποιος να εξηγήσει στον κ. Μπένο ότι η πάλη των τάξεων στις συνθήκες άγριου καπιταλισμού, ιδιαίτερα σε εποχές όπου επελαύνουν τα παιδιά από την «Σχολή του Σικάγο», αποτελεί νομοτελειακή συνθήκη και η επιβίωση του λαού περνάει μέσα από το δίλημμα «ή εμείς (η βαλλόμενη κοινωνική πλειοψηφία) ή αυτοί (οι εκπρόσωποι των μεγάλων συμφερόντων)».

Ο ίδιος απλά διάλεξε την απέναντι όχθη.

Όσο για το «ήθος και την αισθητική» ως φαινόμενο -κατά τον κ. Μπένο- δεν είχε κανένα λόγο να εκδηλωθεί όταν ο λαός αναζητούσε τροφή από τα σκουπίδια επειδή    η χώρα ήταν αποικία του Γερμανικού χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, όταν (αργότερα) λεηλατήθηκε με αναθέσεις και διαφθορά το δημόσιο ταμείο, όταν αποκαλύφθηκαν οι παρακολουθήσεις, όταν συνέβησαν τα εγκλήματα των Τεμπών και της Πύλου, όταν το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ λειτούργησε για την εξαγορά ψήφων.

Το φαινόμενο «του ήθους και της αισθητικής» εκδηλώθηκε με την παραίτηση Τσίπρα και το νέο πολιτικό σχήμα που κυοφορείται, κάτι το οποίο -πάντα κατά τον κ. Μπένο- η χώρα δεν αντέχει.

Η δεύτερη επίθεση (που δεν φείδεται χυδαιότητας) ανήκει στην κα Λιάνα Κανέλλη: “Στην ιδέα ότι θα πάθω σοκ εντιμότητας ανατριχιάζω πιο πολύ από το να μου την πέσει ο Νετανιάχου”.

Και στην κορφή…Κανέλλη.

Στο κάτω κάτω της γραφής

“Από πότε πρέπει να συμφωνείς με τους ανθρώπους, για να τους υπερασπίζεσαι όταν αδικούνται;”

Lilian Hellman, Αμερικανίδα θεατρική συγγραφέας