Οι παλαιότεροι, ασφαλώς, θυμούνται την τεράστια ώθηση που έδωσαν στην οικονομία και την απασχόληση οι Σχολές «Παπαφλέσσα» στην Καλαμάτα και οι αντίστοιχες τεχνικές και επαγγελματικές σχολές σε όλη την Ελλάδα.
Εκτοτε και παρά τις προσπάθειες στήριξης της επαγγελματικής εκπαίδευσης, αυτή παρέμεινε ο φτωχός συγγενής της γενικής εκπαίδευσης, με τη λειτουργία πλείστων όσων γενικών λυκείων, ως ανταπόκριση στη νοοτροπία απόκτησης του οποιουδήποτε πανεπιστημιακού πτυχίου.
Και αυτή τη νοοτροπία, αλλά και τη λαϊκίστικη εκπαιδευτική πολιτική, πληρώνει σήμερα η οικονομία και η κοινωνία, με τη δημιουργία χιλιάδων άνεργων πτυχιούχων από τη μια και, από την άλλη, με ελλείψεις πολλών χιλιάδων θέσεων εργασίας για μεσαία στελέχη.
Αξίζει τον προβληματισμό μας η διαπίστωση πως κάθε χρόνο αποφοιτούν, ως παράδειγμα 1500 πολιτικοί μηχανικοί, στους οποίους πρέπει να προστεθούν και αρκετές εκατοντάδες από τα ιδιωτικά και τα ξένα πανεπιστήμια. Πού και πώς θα απασχοληθούν όλοι αυτοί; Βεβαιότητα επαγγελματικού αδιεξόδου υπάρχει και για το συντριπτικό μέρος των αποφοίτων θεωρητικών σχολών, που προφανώς δεν ενημερώθηκαν σοβαρά και έγκαιρα για τις επιλογές τους.
Σκεφθείτε τα αδιέξοδα χιλιάδων άνεργων πτυχιούχων, τη συμμετοχή τους σε σεμινάρια και μεταπτυχιακά στον αναξιοποίητο επαγγελματικά χρόνο τους, την επίσκεψη σε πολιτικά γραφεία για διορισμό ή την απασχόλησή τους με συμβάσεις ορισμένου χρόνου. Δεν ονειρεύτηκαν ούτε κοπίασαν για να φθάνουν σε τέτοια αδιέξοδα, που τελικά αποτελούν πρόβλημα της οικονομίας και της κοινωνίας μας.
Προφανώς, η επιλογή του επαγγέλματος και των αντίστοιχων σπουδών πρέπει να γίνει στα 15 χρόνια, το αργότερο, με την κατάλληλη ενημέρωση γονιών και μαθητών, την ανίχνευση κλίσεων και ταλέντων, την φροντίδα για την άμεση επαγγελματική αποκατάσταση και κυρίως την ελεύθερη επιλογή των ίδιων των μαθητών. Δηλαδή απαιτείται ουσιαστικός και μεθοδικός επαγγελματικός προσανατολισμός, που σήμερα μόνο τυπικά υπάρχει.
Από την άλλη, πέρα από τον δραστικό περιορισμό των Γενικών Λυκείων, μαζί φυσικά με την κατάργηση του ξεπερασμένου θεσμού των Πανελληνίων εξετάσεων, απαιτούνται ο εκσυγχρονισμός, ο συντονισμός, η προβολή και η απόλυτη οικονομική στήριξη της επαγγελματικής εκπαίδευσης, η οποία σήμερα βρίσκεται διασκορπισμένη, με λειτουργία σχολών και σχολείων, σε όλα σχεδόν τα υπουργεία.
Τα επιμελητήρια και οι φορείς των παραγωγικών τάξεων, σε κάθε Νομό και σε κάθε Περιφέρεια, επιβάλλεται να διαδραματίσουν τον καθοριστικό ρόλο στην ίδρυση των αναγκαίων τμημάτων για όλο τον κύκλο της επαγγελματικής εκπαίδευσης, όπου συχνά, στη δημιουργία τους, κυριαρχεί η λογική της συμπλήρωσης του ωραρίου των εκπαιδευτικών. Για το συγκεκριμένο μέγιστο θέμα δεν αποτελεί πολυτέλεια η ετήσια ανοικτή σύσκεψη για την επαγγελματική εκπαίδευση, η ανακοίνωση μελετών, οι εισηγήσεις, ο διάλογος, με στόχο το καλύτερο αποτέλεσμα στις προτάσεις και τις επιλογές, με στόχο την επαγγελματική αποκατάσταση των νέων, σε συνδυασμό με την οικονομική ανάπτυξη του κάθε Νομού και της κάθε Περιφέρειας.
Και κάτι ακόμα. Αποτελεί αναγκαίο βήμα η ετήσια βράβευση, ηθική και οικονομική, από την αυτοδιοίκηση, τα επιμελητήρια και τους φορείς των παραγωγικών τάξεων, μαθητών επαγγελματικών σχολείων και σχολών που πρώτευσαν, όπως και νέων επαγγελματιών που προοδεύουν και διακρίνονται. Και αυτή η βράβευση να’ χει προτεραιότητα έναντι οποιασδήποτε άλλης.
Η κοινωνία μας πρέπει να συνειδητοποιήσει πως ο ειδικευμένος τεχνικός και ο επαγγελματίας σήμερα γνωρίζει τη χρήση των ψηφιακών μέσων, έχει οικονομικές γνώσεις, ενημερώνεται από το διαδίκτυο, χειρίζεται πολύπλοκα μηχανήματα και καλύπτει απολύτως κρίσιμες οικονομικές και λειτουργικές ανάγκες. Επομένως, γονείς και μαθητές πρέπει να εξετάζουν πολύ σοβαρά την επιλογή σπουδών σε σχέση με την κλίση και, κυρίως, την επαγγελματική αποκατάσταση.
Συμπερασματικά, αργήσαμε απελπιστικά ως κοινωνία να κατανοήσουμε την αξία της τεχνικής και επαγγελματικής εκπαίδευσης και αυτό το πληρώνουμε τώρα με την χαμηλή παραγωγικότητα και ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, την έλλειψη εξειδικευμένων τεχνικών στελεχών, τη δημιουργία επιστημονικού προλεταριάτου με χιλιάδες άνεργους πτυχιούχους και τoυς 350.000 αιώνιους (!) φοιτητές.
Ας γίνουν, επιτέλους, και στον τόπο μας τα αυτονόητα!
pan.e.nikas@gmail.com
