Ο προσδιορισμός ενιαίας ταυτότητας ενός τόπου (place brand) και μάλιστα της Πελοποννήσου, με την εκπληκτική και μακραίωνη ιστορία και επομένως με τα πολλά και ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, είναι πολύ δύσκολο και για πολλούς και μάλιστα ειδήμονες, αδύνατο εγχείρημα.
Θυμάμαι ότι, πριν από πολλά χρόνια και ενόψει της λειτουργίας της μεγάλης τουριστικής επένδυσης (Kosta Navarino) στην Πύλο, επιχειρήθηκε από την τότε Νομαρχία η δημιουργία Μεσσηνιακού brand, με μεγάλο κόστος, που πληρώθηκε από τον αείμνηστο καπετάνιο. Όμως, η προσπάθεια δεν είχε το προσδοκώμενο αποτέλεσμα και είναι γνωστό το «γιατί».
Για την Πελοπόννησο, θα προσπαθήσω να εξηγήσω τους λόγους, που κάνουν εξαιρετικά δύσκολη ή και αδύνατη την επιβολή, και κυρίως τη συμβολή στην τουριστική και οικονομική ανάπτυξή της, ενός λογότυπου ή place brand, αν προτιμάτε. Και εξηγούμαι.
Η Πελοπόννησος είναι διχοτομημένη και ένα σημαντικό μέρος της, διοικητικά, τουριστικά και οικονομικά ανήκει στην Περιφέρεια Δυτ. Ελλάδος. Με αυτό ως δεδομένο, είναι δυνατόν να απουσιάζουν από την ενιαία ταυτότητα/brand της Περιφέρειας Πελοποννήσου η Ολυμπία, τα Καλάβρυτα, το Αίγιο ή το αεροδρόμιο στον ΄Αραξο;
Από την άλλη, περιοχές, αναπτυγμένες τουριστικά, της Περιφέρειας Πελοποννήσου, έχουν προβάλει και επιβάλει, με χρόνια προσπάθεια και σοβαρό οικονομικό κόστος, τη δική τους τουριστική πολιτική, τη δική τους ταυτότητα και το λογότυπο/brand στην Ευρώπη και τον κόσμο. Αναφέρομαι στο Λουτράκι, το Πόρτο Χέλι, τη Μονεμβασιά, το Ελαφονήσι, τη Μάνη, το Μυστρά, τη Σπάρτη, την αρχαία Κόρινθο, την Καλαμάτα και όχι μόνο.
Ποιος, αλήθεια πιστεύει σοβαρά πως αυτοδιοικητικοί, επιχειρηματίες και παράγοντες στον τουρισμό αυτών των περιοχών θα συνηγορήσουν στην εγκατάλειψη της τοπικής τουριστικής πολιτικής τους και στην αποδοχή επαναπροσδιορισμού ταυτότητας και, μάλιστα σε μια εποχή, όπου αυξάνεται ο τουριστικός ανταγωνισμός όχι μόνο μεταξύ κρατών, αλλά και μεταξύ περιοχών και πόλεων;
Να σημειώσω και κάτι ακόμα. Σε καμιά Περιφέρεια της πατρίδος μας (εκτός Κρήτης) δεν υπάρχει ένα και μοναδικό place brand. Αναφέρομαι ως παράδειγμα και σε αναπτυγμένες τουριστικά Περιφέρειες, όπως η Αττική, τα Ιόνια ή οι Κυκλάδες, όπου ποτέ και από κανέναν δεν προωθήθηκε ή επιβλήθηκε ενιαία ταυτότητα/Brand, προφανώς για ευνόητους λόγους.
‘ Yστερα από τα παραπάνω, ειλικρινά δεν κατανοώ τη σκοπιμότητα αλλά και το περιεχόμενο της πρόσφατης εκδήλωσης της Περιφέρειας μας στο Μέγαρο Χορού, με υψηλό προφανώς κόστος. Μάλιστα, αν λάβουμε υπόψη πως ο προτεινόμενος ως ενιαίος λογότυπος, το DMMO, η πιστοποίηση μονοπατιών, η πολιτική στήριξης του αεροδρομίου, η συμμετοχή σε εκθέσεις κλπ, ήταν επιλογές των προηγούμενων, ο στόχος δεν μπορεί να ήταν άλλος από την επικοινωνία και την προσπάθεια εντυπωσιασμού. Αυτό και μόνο, δυστυχώς.
Τελικά, είναι αναγκαίο να συνειδητοποιηθούν κάποιες αλήθειες. Οι Περιφέρειες ως διοικητικός θεσμός ήταν και είναι πολύ αδύναμες θεσμικά και κυρίως οικονομικά. Επομένως, η προώθηση στοιχειώδους και ρεαλιστικής τουριστικής πολιτικής, μόνο με την απόλυτη συνεργασία και τις προγραμματικές συμβάσεις με όμορες Περιφέρειες, τους δήμους και τις παραγωγικές τάξεις μπορεί να επιτευχθεί.
Και κάτι ακόμα. Στην εποχή της τεχνητής νοημοσύνης και της απόλυτης κυριαρχίας του διαδικτύου, όπου δυνατότητα παγκόσμιας προβολής έχει και η πιο μικρή επιχείρηση, όπως και η παρέμβαση του κάθε φιλοξενούμενου, δεν υπάρχουν σοβαρά περιθώρια -μικρής έστω- επιτυχίας σε περιφερειακές πολιτικές τουριστικής προβολής και συντονισμού, χωρίς συνεργασία και σοβαρότητα.
Και για την Περιφέρειά μας, η προώθηση κατασκευής και η συντήρηση των δρόμων, η επαναλειτουργία του τρένου, η συντήρηση και η διασύνδεση των πολιτιστικών μνημείων μας (διαδρομές), η καθαριότητα, η προστασία του περιβάλλοντος και κυρίως η διατήρηση της γνησιότητας και της αυθεντικότητας του πολιτισμού μας, αποτελούν την καλύτερη συνδρομή για έναν βιώσιμο και ποιοτικό τουρισμό. Ο συντονισμός και η συνεργασία όλων, μαζί με την αναγνώριση διαχρονικών προσπαθειών, αποτελούν κρίσιμη προϋπόθεση για την ανάδειξη των πολλών συγκριτικών πλεονεκτημάτων της Περιφέρειας μας.
pan.e.nikas@gmail.com
