Ρευματοκλοπή και νεροκλοπή αποτελούν δύο ελληνικά και οπωσδήποτε αντικοινωνικά φαινόμενα, που συνδέονται με την φτώχεια, την περιθωριοποίηση, αλλά κυρίως με την απληστία και με τη σιγουριά της ατιμωρησίας.
Σε ρευματοκλοπή δεν επιδίδονται μόνο κάποιοι αθίγγανοι, όπως πιστεύουν πολλοί, γιατί τότε θα ήταν μικρό το κόστος. Αρκετές χιλιάδες, ναι χιλιάδες, ιδιοκτήτες μικρομεσαίων αλλά ενεργοβόρων επιχειρήσεων, αλλά και ευκατάστατοι ή όχι πολίτες και μάλιστα υπεράνω κάθε υποψίας, επιδίδονται στη συγκεκριμένη ενέργεια, ικανοποιώντας την απληστία τους σε βάρος των ευσυνείδητων, που τελικά πληρώνουν το λογαριασμό. Και σε αυτή τη συνειδητά αντικοινωνική ενέργεια έχουν δυστυχώς τη συνδρομή ηλεκτροτεχνιτών, ιδιωτών αλλά και υπαλλήλων των ανάλογων οργανισμών.
Το κόστος της ρευματοκλοπής, που φθάνει- σύμφωνα με δημοσιεύματα- στα 5ΟΟ εκατομ. Ευρώ το χρόνο, δεν πληρώνουν οι πάροχοι ενέργειας, ούτε η ΔΕΗ/ΔΕΔΔΗΕ, ούτε το κράτος, όπως λογικά θα έπρεπε. Οι πάροχοι ενέργειας πληρώνονται ακριβώς την ποσότητα του ρεύματος που παραδίδουν, προστατευμένοι απόλυτα από το Νόμο. Η ΔΕΗ/ΔΕΔΔΗΕ δεν φροντίζει για την ένταση των ελέγχων, την εγκατάσταση ψηφιακών μετρητών κατανάλωσης ή την υπογειοποίηση του δικτύου, γιατί απλά βολεύεται, μετακυλίοντας το κόστος της ρευματοκλοπής στον απροστάτευτο πολίτη. Ανάλογα πράττει και το κράτος και ας έχει την ευθύνη της επιβολής του δικαίου και της προστασίας των πολιτών.
Επομένως, πώς και γιατί να ενδιαφέρει τον απροστάτευτο πολίτη, αν η ΔΕΗ έχει κέρδη, αν η μετοχή της συνεχώς ισχυροποιείται, αν αυξάνει δραστηριότητες και αν επεκτείνεται διεθνώς; Το βασικό ενδιαφέρον του βρίσκεται στην αντιμετώπιση της ακρίβειας γενικά και ειδικά στην τιμή του ρεύματος, που, αν λάβουμε υπόψη το επίπεδο μισθών και συντάξεων, είναι το ακριβότερο στην Ευρώπη. Και στη συγκεκριμένη ακρίβεια έχει συμβολή και η ανεξέλεγκτη ρευματοκλοπή.
Ανάλογα συμβαίνουν και με το νερό, για τη διαχείριση του οποίου, σε επίπεδο χώρας, έχουν την ευθύνη 700 περίπου οργανισμοί (εκτός Αττικής και Θεσσαλονίκης), με τους περισσότερους καταχρεωμένους και χωρίς διαχειριστική επάρκεια, όπως και υποστήριξη από το αναγκαίο και εξειδικευμένο προσωπικό. Και ασφαλώς, πρόβλημα είναι ότι πληρώνουμε το ακριβότερο νερό σε επίπεδο Ευρώπης, ανάλογα με τους μισθούς και τις συντάξεις, πρόβλημα είναι η κατασπατάληση νερού στην άρδευση ή η απουσία στρατηγικής και κεντρικής πολιτικής για τη διαχείριση του νερού.
Αλλά και σοβαρό πρόβλημα είναι το φαινόμενο της νεροκλοπής, που συνδέεται με την μη τοποθέτηση ψηφιακών μετρητών σε δημόσιο πάντοτε χώρο, την ψηφιακή επιτήρηση και κυρίως την τοποθέτηση καταμετρητών στο σύνολο των δεξαμενών νερού, για να γίνεται σύγκριση των εισερχομένων στη δεξαμενή ποσοτήτων νερού, με τις εισπράξεις. Δηλαδή δεν υπάρχει πολιτική αποτροπής της νεροκλοπής. Φυσικά, τον λογαριασμό πληρώνουν και πάλι οι συνεπείς πολίτες ή με την αύξηση των τιμολογίων ή με την αδυναμία των επιχειρήσεων διαχείρισης του νερού, να παρέχουν ποιοτικές υπηρεσίες.
Προφανώς, η τελική ευθύνη ανήκει στο κράτος, που αφήνει απροστάτευτους τους συνεπείς πολίτες του. Ανήκει όμως και σε κομματικούς ή δημοτικούς σχηματισμούς, που, ψηφοθηρώντας, δεν αντιμάχονται τα φαινόμενα ρευματοκλοπής ή νεροκλοπής .
Τελικά, δεν θεωρώ ότι μπορούμε να περιμένουμε πολλά από αυτό το κράτος της ανοργανωσιάς.. Μόνο με την ουσιαστική ενδυνάμωση του καταναλωτικού κινήματος, κατά το αντίστοιχο της Ευρώπης, μπορεί να υπάρξει ελπίδα προστασίας. Διαφορετικά, οι συνεπείς θα συνεχίσουν να πληρώνουν στους λογαριασμούς τους τα κόστη της ρευματοκλοπής, της νεροκλοπής και πολλά άλλα. Η μοιρολατρία όμως δεν μπορεί να ‘ναι η επιλογή!
pan.e.nikas@gmail.com
