Δεν θα σταματήσουμε ποτέ γιατί ο κοινωνικός περίγυρος ακροβατεί στο τεντωμένο σχοινί της εξόφθαλμης υποτιμημένης αξίας και ικανότητας ανθρώπων που είχαν κάτι να πουν, εμείς που θα υπενθυμίζουμε διακαώς την αναλλοίωτη στο χρόνο περισσή ανεπάρκεια του επιφανειακού μοντέλου μιας ζωής πέρα από κινδύνους και ακροβασίες.
Δεν θα πάψουμε ποτέ – τουλάχιστον όσοι από εμάς επιμένουν να σκέφτονται – να εστιάζουμε το ενδιαφέρον μας στις λεπτές πτυχές της ζωής που έχει μετατραπεί εδώ και χρόνια σε ένα ατέλειωτο πανηγύρι εικασιών, υποθέσεων και στρεβλών απόψεων για την υποτιθέμενη βελτίωσή της μέσα από επίπλαστες αναθεωρήσεις και ανασκευές, μέσα από καταγγελτικές ρητορείες και αναθέματα για το καλό και το κακό που συνυπάρχουν αρμονικά στο Γίγνεσθαι.
Υπάρχουν ακόμη δυνατότητες να ξαναδούμε τη ζωή στις πραγματικές της διαστάσεις, πέρα από νοσηρές κυοφορίες ασυνάρτητων ιδεών χωρίς την παραμικρή ιστορική συνέχεια, ροή και τροπή, χωρίς αιδώ και συνειδητοποίηση πως τα διαμειφθέντα ολάκερου του βίου δεν είναι παρά η ρητή επανάληψη παλαιότερων εμπειριών που ανακυκλώνονται στο σύμπαν του υπαρκτού.
Η ίδια η εξέλιξη των ιδεών δεν είναι παρά η επαναλαμβανόμενη καταφυγή στην γενναιότητα παλαιότερων ιδεατών συντμήσεων που συγκλίνουν μέσα στο χωροχρόνο και ανοίγουν περάσματα για την διέλευση των ιδεών και την εναπόθεσή τους σε νέα ασφαλή αλλά γνώριμα λημέρια.
Ίσως η ίδια η ζωή από ένα σημείο και μετά αξιώνει την αρπαγή μιας ακόμη ωραίας Ελένης από τον γοητευτικό Πάρι, την υπεράντληση της ποικιλόμορφης ομορφιάς και την εξασφάλιση πως αυτή η ομορφιά θα διαρκέσει μέχρι το τέλος, καθώς και μόνο με την αρπαγή αυτή ο χρόνος της ωραιοποίησης των πραγμάτων στην πραγματική τους διάσταση διανοίγει νέα μέτωπα παράδοσης σκεπτικής κληρονομιάς από ένα παρελθόν που ποτέ δεν έσβησε μέσα στο παρόν που γίνεται μέλλον μέσα από την επανάληψή του.
Καταλήγουμε άραγε πάντα στα ίδια συμπεράσματα, διατελούμε ενίοτε σε κατάσταση ανυποληψίας από την στιγμή που χάνουμε τον ειρμό και την καταγωγή της σκέψης; Ποιοι είμαστε αν όχι αυτοί που επιτελούμε το έργο της θεάρεστης ιδεοληψίας, της εμμονής σε πράγματα που έχουν αποφέρει διαχρονικά τα ίδια λάθη, εμείς που ποτέ δεν ενέσκηψαν σε νεωτερισμούς με την υποψία ότι κάθε τι νέο σημαίνει και νέα παγίδα;
Η ίδια η εξέλιξη διερωτάται για τον λόγο και την σημασία του νεωτερισμού, αφήνει αναπάντητα ερωτήματα για τον προορισμό του λόγου και την αξία του νεολογισμού στην επικοινωνία και τον διάλογο μεταξύ των ανθρώπων. Θέτει τους όρους για μια ανακυκλούμενη ενδοσκόπηση του νου και την απορία για την διακίνηση των συναισθημάτων που αναζητούν και αυτά με την σειρά τους να απαγκιάσουν σε σταθερά λημέρια της ψυχικής ευφορίας.
Είμαστε λοιπόν και πάλι εδώ για να ομφαλοσκοπήσουμε τον λόγο ύπαρξης σε τούτη τη ζωή, να ανασυγκροτηθούμε πνευματικά, να καταφύγουμε και πάλι σε εκείνους τους κόσμους που μέσα από την γοητεία της νεανικής ματιάς έγιναν άλλοθι για την αναγκαία αναμόρφωση των ιδεών και της στόχευσης για ένα οραματικό μέλλον που υφιστάμεθα την απώλειά του όσο εμπίπτουμε στο επιφανειακό πέρασμα του εμπειρικού χρόνου, όσο θεωρούμε ότι μεγαλώνοντας φτωχαίνουμε σε ιδέες και πνευματικές συγκλίσεις.
Είμαστε παρόντες στην εξελικτική διαδικασία όσο αναπνέουμε και σιγοτραγουδάμε επαναστατικές διακηρύξεις που άλλαξαν κάποτε τον κόσμο και που θα χρειαστούν ξανά από την στιγμή που ο παγκόσμιος αυταρχισμός διατείνεται πως είναι απαραίτητη η επιστροφή σε μια διεστραμμένη ηθικότητα που απομακρύνει τον άνθρωπο από το μεγαλείο του, φτιάχνοντας και πάλι νέες φυλακές και τιμωρίες, έναν καφκικό κόσμο όπου οι πύλες του αλάθητου και της ενοχής παραμένουν επτασφράγιστο μυστικό και που πάλι ο κοινός θνητός θα πρέπει να επιχειρήσει την διάνοιξή τους.
Είμαστε και πάλι παρόντες να ξεσκεπάσουμε για μια ακόμη φορά την υποκρισία ετούτου του κόσμου που απέχει παρασάγγας από την μεγάλη επιείκεια της φαντασιακής θεότητας που δεν πήρε ποτέ όψη στην αντίληψη των ανθρώπων εκείνων που έζησαν χωρίς ανθρωπομορφικές εξαρτήσεις και παραστάσεις.
Είμαστε και πάλι εδώ για να απογυμνώσουμε την στειρότητα των αντιλήψεων για ένα δήθεν απαράβατο εξωτερικό γίγνεσθαι και μια μοιρολατρία για τον ανθρώπινο προορισμό και πορεία. Εδώ για πάντα και για μια νέα αρχή που πάντως εμπεριέχεται στο τέλος και το νέο ξεκίνημά της και πάλι από το μηδέν και το τίποτα.
Είμαστε και παραμένουμε εδώ όσο η ζωή μας καλεί και μας προσφέρει και πάλι την δυνατότητα να διαφοροποιηθούμε ενάντια στο περίκλειστο φρούριο της συμβατότητας και του ετεροπροσδιορισμένου εγκλεισμού στην ιδιωτική μας σφαίρα.
Θα παραμείνουμε και πάλι στις επάλξεις γιατί κατουσίαν ποτέ δεν φύγαμε από αυτές. Γιατί όσα και αν άλλαξαν γύρω μας, εμείς παραμείναμε οι πρεσβευτές της φαντασιακής εμπειρίας της ακλόνητης σκέψης μέσα σε έναν διασκορπισμένο κόσμο.