Η πόλη αδειάζει. Τα πλοία φεύγουν κατάφορτα με επιβάτες, αυτοκίνητα, όνειρα κι ελπίδες για λίγη δροσιά. Στα διόδια των εθνικών οδών εμφανίζονται ξανά οι περιβόητες «ουρές χιλιομέτρων των Αθηναίων που εγκαταλείπουν το «κλεινόν άστυ». Η χαρά του ρεπορτάζ. Η αλήθεια είναι όμως ότι υπάρχει κόσμος πίσω. Κόσμος εργαζόμενων ή συνταξιούχων που μένουν στην πόλη από ανάγκη ή κι από συνήθεια. Η ζωή στην πόλη δεν σταματάει ποτέ. Είναι νομοτέλεια. Κάποιοι μένουν για να υπάρχει λειτουργία στην πόλη, για να στηρίζεται η κοινωνική δομή. Οι απαραίτητοι.
Η Πειραϊκή, η αρχαία Ακτή, ξεκινάει από τον όρμο της σχολής Δοκίμων, όπου υπάρχει και ο τάφος του Θεμιστοκλή και φτάνει σχεδόν μέχρι τη Φρεαττύδα και το νοσοκομείο Μεταξά. Κατά μήκος της Ακτής της Πειραϊκής υπάρχουν υπολείμματα από τα αρχαία Μακρά Τείχη, τα τείχη του Κόνωνα, που προστάτευαν το λιμάνι της, τον Πειραιά και όλη τη διαδρομή, μέχρι την τότε πόλη της Αθήνας. Η Πειραϊκή έχει από πάνω της, την Καλλίπολη, στα ανατολικά τον Άγιο Βασίλειο και τη Φρεαττύδα, ενώ βρέχεται σε ένα μεγάλο μήκος από τον Σαρωνικό κόλπο, δημιουργώντας την Πειραϊκή Ακτή, την Ακτή Θεμιστοκλέους.
Κι αυτοί που μένουν στην πόλη, όσο αραιώνουν, τόσο βρίσκουν την ευκαιρία να συναντηθούν με φίλους που, λόγω και των ρυθμών της ζωής, βλέπονται αραιά και που. Σε συναντήσεις νοσταλγικές, γεμάτες συναίσθημα, για ένα τσίπουρο στα βράχια της Πειραϊκής, μετά τον «Όρμο της Αφροδίτης», το παλιότερο «Μπαϊκούτσι» και το παρεκκλήσι του Αγίου Νικολάου, εκεί στον Φάρο. Προσφυγάκια στο τηγάνι, γλώσσες, μπακαλιάρος, χταπόδια, καλαμάρια κι όλα τα σχετικά μιας ψαροταβέρνας, ενός ουζερί που σέβεται το όνομά του…
Στον Φάρο πήγαν οι δυό τους. Συνομήλικοι, μεγάλωσαν παρέα. Ένα μικρό τραπεζάκι, μπροστά-μπροστά για περισσότερη δροσιά. Παράγγειλαν. Και το τσιπουράκι «λύνει» τον νου.
Ανασύρει, από της μνήμης τα κατάβαθα, χαμένους φίλους που η απόσταση και ίσως κάποια παρεξήγηση τους κράτησε μακρυά από το αποψινό μικρό τραπεζάκι του «Φάρου». Κι αμέσως ανοίγουν τα τηλέφωνα. Πού βρίσκεσαι; Λείπεις απόψε…, χαθήκαμε ….. Και άλλα ανάλογα, καλοκαιρινά, βγαλμένα όμως από τα τρίσβαθα της ψυχής, από ένα βάθος περισσότερο των πενήντα χρόνων. Δώσανε ραντεβού για να βρεθούν την Τρίτη.
Οι δυο στο τραπεζάκι τα κουτσοπίνουν και συζητούν. Λίγο αργότερα όμως, μέσα στην ανεμελιά, τη χαλάρωση και τη ραστώνη, πέφτει η μπόμπα…
Κοίταξε, η αξονική δεν είναι καλή… Πρέπει να προχωρήσουμε.
Οι παρέες στα διπλανά τραπεζάκια, ανυποψίαστες, συνεχίζουν ανέμελες να το γλεντάνε. Μια παρέα, τέσσερις γυναίκες μόνες, κάνει επίδειξη… ονυχοπλαστικής και κοινωνικής κριτικής. Γλώσσα δε βάλανε μέσα τους. Άλλοι, πιο κει, παραγγέλνουν σαν να μην υπάρχει αύριο. Τα γκαρσόνια στριφογυρίζουν ανάμεσα στα τραπέζια προσπαθώντας να τους εξυπηρετήσουν όλους με τον, κατά το δυνατόν, καλύτερο τρόπο.
Στο μικρό τραπεζάκι έπεσε σιωπή. Εδώ, τώρα ξαφνικά, άρχισαν να στριφογυρίζουν, μανιασμένα και αδυσώπητα, οι σκέψεις. Η αγωνία ζωγραφίστηκε και σκοτείνιασε, τα πριν από λίγο, ανέμελα πρόσωπα.
Και πάλι το τηλέφωνο αναλαμβάνει το ρόλο του… Πρέπει να γυρίσεις. Χρειάζονται κι άλλες εξετάσεις. Αιφνιδιάστηκε…
Στον ορίζοντα η Αίγινα και στη ράδα βαπόρια αραγμένα. Τα επιβατηγά κατάφορτα ξεκινούν για τους μαγευτικούς προορισμούς τους, στα νησιά του Αιγαίου και την Κρήτη. Ένα κρουαζιερόπλοιο, πλησιάζει στο λιμάνι. Αργοκίνητο και κατάφωτο. Ο ήλιος έπεσε πίσω από την Αίγινα, σ’ ένα διακριτικό ηλιοβασίλεμα.
«Ο άριστος ιατρός είναι και φιλόσοφος» έλεγε ο Γαληνός. Και φυσικά είχε δίκιο. Ετσι έγραψε εκατοντάδες ιατρικά, φιλοσοφικά και πολλά έργα της ελληνικής γραμματείας που δίδαξαν τους γιατρούς σε όλον τον κόσμο για περισσότερα από χίλια χρόνια Έγραψε ακόμα και για τις ιατρικές ειδικότητες. Ο Γαληνός και οι ιδέες του ήταν και είναι η πηγή της έμπνευσης αρκετών υπηρετούντων και θεραπόντων την επιστήμη του ανθρώπου και σήμερα.
Η ιατρική αντιμετώπιση του κάθε ανθρώπου πρέπει να είναι ολιστική, εξατομικευμένη. Ο καθένας χρειάζεται μια ξεχωριστή προσέγγιση και φροντίδα που σέβεται ταυτόχρονα τους ψυχικούς και κοινωνικούς παράγοντες που τον περιβάλουν. Ο ρόλος του γιατρού είναι δύσκολος αφού ξαφνικά, πρέπει να απομακρύνεται από την ανθρώπινη φύση του για να δράσει ακαριαία, να προσπαθήσει να σταθεί αρωγός, βοηθός στον συνάνθρωπο. Όταν όλα είναι αβέβαια, τότε εσύ πρέπει να δράσεις. Γιατί, κάποιος πρέπει να το κάνει…
Κι εσύ διάλεξες αυτόν τον ρόλο…
Η αξονική δεν είναι καλή… Πρέπει να προχωρήσουμε. Και ναι, θα προχωρήσουμε κι ας είναι Αύγουστος, που το «κλεινόν άστυ» αδειάζει…. Όταν ο άνθρωπος σχεδιάζει, ο Θεός γελάει. Ανατροπή, άλλη σειρά, άλλες προτεραιότητες. Η υγεία είναι πάνω απ’ όλα.
Το μικρό τραπεζάκι φάνηκε ότι συνήλθε. Ήρθαν κι άλλα τσίπουρα, το πρόβλημα εμπεδώθηκε. Η διαδικασία είναι τώρα το μόνο πρόβλημα.
Άσε, θα το φτιάξουμε, όλα θα γίνουν όπως πρέπει….
Τα φορτηγά με τα κοντέινερ περιμένουν στη ράδα, στον ευρύτερο χώρο του λιμανιού. Τα επιβατηγά συνεχίζουν αδιάκοπα τους πλόες τους. Η κίνηση στην Ακτή Θεμιστοκλέους ελαττώνεται. Τα αυτοκίνητα έγιναν λιγότερα, οι περιπατητές λιγότεροι, οι παρέες χορτάτες πια, συνεχίζουν να μιλάνε. Το κρουαζιερόπλοιο μπήκε τελικά στο λιμάνι.
Στο μικρό τραπεζάκι το πήρανε απόφαση. Με υπομονή και πίστη θα συνεχίσουν ελπίζοντας για το καλύτερο. Χωρίσανε σαφώς προβληματισμένοι αλλά δυνατοί και λιγότερο αναστατωμένοι.
Φιλία κι εμπιστοσύνη.