Ανοίξαμε τις πύλες του Αγνώστου και εισήλθαμε οραματικά σε έναν άλλο κόσμο από την στιγμή που αποφασίσαμε να αλλάξουμε τα δεδομένα της ζωής και να εμπλουτίσουμε δημιουργικά την καθημερινότητα.
Προσπαθήσαμε από παλιά να ανατρέξουμε στους χαμένους μύθους και τις δοξασίες πιστεύοντας πως με τον τρόπο αυτό θα ανακαλύψουμε εκ νέου την θεϊκή προσέγγιση του Χαίντερλιν και την ποιητικότητα του Goethe, την θρησκευτική κατάνυξη του Κίγκεγκωρ και την Σοπεναουερική θέληση στην παράσταση της ζωής.
Δεν λάβαμε ποτέ υπόψιν αν ο δρόμος αυτός οδηγούσε σε έναν άκρατο ρομαντισμό ή σε μια βαθιά διεμβολιστική εξήγηση του ζην που διαπνέεται από όλες τις φευγαλέες σκέψεις όταν αυτές συνυφαίνονται μέσα στους νοητικούς θορύβους.
Δεν θεωρήσαμε εξαρχής ότι το παιχνίδι του κόσμου έχει λυθεί στις πρώτες εικόνες που αντλήσαμε από την ζωή – τουναντίον αφήσαμε αυτές τις εικόνες του φωτός και του σκότους να αναμιγνύονται δημιουργικά στο πέρασμα των χρόνων.
Δεν ξεχάσαμε όμως ποτέ τα φωτεινά σημάδια που μας καθοδηγούσαν συντροφικά στην πορεία της βιωματικής εμπειρίας και μας κληροδοτούσαν αυτή την ασύλληπτη δύναμη που μας διατηρούσε ατόφιους και άτρωτους στο βασίλειο της ζωής.
Είμασταν και είμαστε οι λαμπροί ιππότες ενός χαμένου ή ξε-χασμένου κόσμου, οι κομιστές του αυτόκλητου υπερβατικού ‘Ολου που εμπεριέχεται ρητά σε μια διακοσμική παγκόσμια συνείδηση που σπρώχνει την θέληση να είναι μέσα στο γέγοναι και στην εξελικτική διαδικασία του ενεργείν.
Αυτό μάλιστα δεν εξαντλείται στις στιγμιαίες εναποθέσεις της δράσης στο υπαρκτό, αλλά στην ίδια ακριβώς την ανασύνθεση της δράσης μέσα από το παρελθόν και το παρόν που επενδύει δημιουργικά στο μέλλον που πηγάζει πάντα μέσα από τις αλληλεπιδράσεις των στιγμών.
Δεν φοβηθήκαμε ποτέ την άλλη όχθη του ποταμού παρά οι εικόνες του περάσματος σε αυτή, μας σαγήνευσαν και μας έκαναν να ονειρευόμαστε. Ότι μπορεί να αποκληθεί αυτό έτσι δεν γίνεται απαραίτητα συλληπτό στην χωρική του διάσταση μέσα σε ένα χρόνο που πνίγει τις ιδέες και τα αξιώματα μιας ζωής σε διαρκή απώλεια.
Αυτή ακριβώς την απώλεια σηματοδοτούμε και αναδεικνύουμε στον περιορισμένο χρονικό ορίζοντα όπου οι άνθρωποι αντί να θυμούνται, γοητεύονται να ξεχνούν, βαφτίζοντας τα πάντα ως ωριμότητα και λογική εξέλιξη.
Η απώλεια όμως ως εξέλιξη αντιφάσκει την ζωή και καταφάσκει την παρακμή του μεγαλείου της ελεύθερης σκέψης. Ο ρόλος του σκεπτόμενου ανθρώπου λοιπόν είναι να θυμίζει εις το διηνεκές μέσα από τις φραστικές του παρεμβάσεις και παρεκβάσεις πως δεν υφίσταται ποτέ η μοναδική αλήθεια στο Όν παρά ενυπάρχει στο σύμπαν ως Ιδέα, Θεός ή ακινησία στην γόνιμη νοητική επεξεργασία του Όλου που γίνεται Μηδέν κατά την κυκλική φορά του χρόνου.
Το ίδιο το Τίποτα που εκφράζεται ως κάτι γλωσσικά και εννοιολογικά γίνεται μέρος του παντός, της αρχής και του τέλους δηλαδή σε έναν προ - υπάρχοντα χαοτικό κόσμο.
Η επιστροφή σε αυτόν δεν σημαίνει πως η διαλειμματική ζωή αποκόπτει τις σημασίες και τα νοήματα του ζην. Είμαστε λοιπόν εδώ ως τίποτα του σύμπαντος αλλά ως κάτι της ζωής που αποτελεί την ελάχιστή παρέκκλιση του μάλλον ακίνητου Όλου.
Μπορούμε έστω και αν είμαστε μέρος της εξελικτικής η μη διαδικασίας ως υπέρβαση της κίνησης που πιθανόν οδηγεί στην κοσμική ακινησία, να συλλάβουμε ιδέες και απόλυτα αξιώματα και με την προσπάθεια αυτή να εναρμονιστούμε με το Πάν και το Έν.
Η κοσμική αυτή περιήγηση εμπεριέχει εικόνες και παραστάσεις της βιωματικής εμπειρίας που διαμορφώνουν ερμητικά το σκέπτεσθαι αλλά γίνονται σκόνη στο ιχνηλατικό απαύγασμα του τωρινού γίγνεσθαι. Δεν παύουν όμως ως εικόνες να είναι ενεργές στην ατομική συνείδηση που σπεύδει να συναντήσει από την αρχή της γέννησης τον θάνατο, σε μια προφανή διάσταση τραγικότητας όσο και πρωτογενούς σύλληψης του Όντος.
Ως κοινοί θνητοί λοιπόν και σκεπτόμενοι αυτό ακριβώς το θαύμα της στιγμιαίας χρονικά παράστασης του κόσμου, αναζητούμε τα μικρά μυστικά αλλά πάνω απ΄όλα την ατομική συμπερίληψη του εμπειρικού βίου στις υπερατομικές εμπειρίες ενός κόσμου μέσα στο τίποτα που έγινε Όλον μέσα από την εμπειρία αυτής ακριβώς της θνητότητας.
Οι προσπάθειές μας σε ατομικό επίπεδο αποκαλύπτουν τα μεγέθη του Νοείν αλλά πάνω απ΄όλα το είδος του Ζην μέσα σε έναν εμπειρικό κόσμο που αποφεύγει να οριοθετήσει την αρχή του τέλους και το τέλος της αρχής. Τα μηνύματα λοιπόν είναι ξεκάθαρα και σχετίζονται με τον εντοπισμό και εστίαση του ατόμου μέσα στο συμπαντικό ά-χρονο της στιγμιαίας χρονικότητας που μέσα σε έναν πεπερασμένο χώρο συμπιέζει την άκρατη σκέψη, οδηγώντας την στο μηδέν του τίποτα.
Δεν είμαστε λοιπόν ως θνητοί παρά η ενστάλαξη του απέραντου στην κύλιση της στιγμιαίας εμπειρίας. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως πρέπει να ζούμε σε άλλες πραγματικότητες που αποτελούν μέριμνα των επιστημών και του πνεύματος, δεν σημαίνει πως πρέπει να βιάζουμε τον χωροχρόνο μέσα στην ασημαντότητά μας.
Ως πεπερασμένο γεγονός του Υψηλού και ά -χρονου Ιδεατού, οφείλουμε να φυλάμε τα περάσματα της διάνοιξης του ορατού προς το αόρατο. Και με την συνεχή μας σκέψη να εκπληρώνουμε το νόημα της εμπειρικής ζωής που μας προσφέρει πάντα την δυνατότητα υπερπήδησης του υπάρχοντος και της συνάντησης με το Εν.
Δεν είναι υποχρέωση, είναι το Ενυπάρχον που ταξιδεύει στον χωροχρόνο και που οδηγεί μέσα από τα μονοπάτια της βαθιάς σκέψης στις πύλες του Αγνώστου που με την σειρά του αποκαλύπτει το θαύμα της α-χρονικότητας.
Και όλα αυτά τα πετυχαίνουμε όσο αναπνέουμε και σκάβουμε βαθιά στους λαβυρίνθους του προθάλαμου όχι του εκκοσμικευμένου ιδεατού αλλά του υπερβατικού υπερκοσμικού νοήματος που απομακρύνεται πάντα όσο δημιουργούμε τεχνητούς παραδείσους ερμηνεύοντας και δίνοντας μορφή και όψη στο χάος.