Σε μια εποχή γενοκτονικής βίας και ατιμωρησίας, η διεθνής αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους δεν είναι πλέον διπλωματική επιλογή - είναι ηθική επιταγή.
Η Στιγμή της Ιστορικής Απόφασης
Ποτέ άλλοτε δεν υπήρξε μεγαλύτερη ανάγκη για ξεκάθαρες πολιτικές τοποθετήσεις από τα κράτη, τις κοινωνίες και τους διεθνείς οργανισμούς. Το παλαιστινιακό ζήτημα, εδώ και δεκαετίες, αποτελεί μια ανοιχτή πληγή στο σώμα του διεθνούς δικαίου. Ωστόσο, η τραγωδία της Γάζας - με χιλιάδες νεκρούς, αποκλεισμούς, λιμό, καταστροφή νοσοκομείων και απαγόρευση κάθε μορφής ζωής – δεν αφήνει πια περιθώρια ουδετερότητας. Δεν πρόκειται για “διένεξη” αλλά για προμελετημένη εξόντωση.
Η αδράνεια δεν είναι ουδετερότητα. Είναι συνενοχή.
Η Διεθνής Κοινότητα στο Σταυροδρόμι
Η αναγνώριση του Κράτους της Παλαιστίνης από χώρες όπως η Ισπανία, η Ιρλανδία, η Νορβηγία και πρόσφατα η Σλοβενία, αποτελεί μια πράξη πολιτικού θάρρους και συνέπειας. Δεν πρόκειται απλώς για συμβολική χειρονομία: είναι νομική, πολιτική και ηθική πράξη που επανατοποθετεί το διεθνές σύστημα στην τροχιά του Δικαίου.
Η Ελλάδα, η Κύπρος, η Γαλλία, η Ιταλία, η Γερμανία και άλλα ευρωπαϊκά κράτη που ακόμη διστάζουν, ας αναλογιστούν:
- Είναι συμβατό με τις αρχές της Ευρωπαϊκής Ένωσης να συνεργάζεσαι με ένα καθεστώς που αρνείται την ύπαρξη ενός λαού;
- Είναι δυνατόν να μιλάμε για Διεθνές Δίκαιο και ΟΗΕ, όταν το ίδιο το Ψήφισμα 181 του 1947 προέβλεπε την ίδρυση δύο κρατών, αλλά μόνο το ένα αναγνωρίστηκε;
Η επίκληση της «κατάλληλης στιγμής» έχει μετατραπεί σε προσχηματική υπεκφυγή. Η κατάλληλη στιγμή είναι όταν άνθρωποι πεθαίνουν χωρίς φάρμακα και νερό. Όχι όταν ο ισχυρός το επιτρέψει.
Το Διακύβευμα είναι Παγκόσμιο
Η μη αναγνώριση της Παλαιστίνης σημαίνει νομιμοποίηση της αποικιοκρατίας του 21ου αιώνα. Σημαίνει ότι το διεθνές σύστημα αποδέχεται την κατοχή, την εθνοκάθαρση, την ατιμωρησία και την εξαφάνιση λαών από τον χάρτη. Αυτό είναι το μήνυμα που στέλνεται, και δεν αφορά μόνο την Παλαιστίνη - αφορά το μέλλον όλων.
Η αναγνώριση του Κράτους της Παλαιστίνης είναι το ελάχιστο που μπορεί να κάνει ένας δημοκρατικός κόσμος. Είναι μια πράξη δικαίωσης, αντίστασης στη βαρβαρότητα, και αποκατάστασης της ελπίδας.
Γιατί χωρίς δικαιοσύνη δεν υπάρχει ειρήνη. Και χωρίς Παλαιστίνη δεν υπάρχει ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
