Η Ελλάδα, είτε δια της ενεργού εμπλοκής της είτε δια της εύγλωττης σιωπής της, συμμετέχει de facto σε δύο πολεμικά μέτωπα, στην Ουκρανία και στη Μέση Ανατολή. Πρόκειται για συγκρούσεις με παγκόσμιες διαστάσεις και στρατηγικά επικίνδυνη κλιμάκωση, στις οποίες εμπλέκονται πυρηνικές υπερδυνάμεις και περιφερειακές δυνάμεις όπως το Ισραήλ, το Ιράν, η Ρωσία, η Τουρκία και οι ΗΠΑ. Το ενδεχόμενο χρήσης τακτικών πυρηνικών δεν συνιστά πλέον ένα δυστοπικό σενάριο, αλλά ένα υπαρκτό ενδεχόμενο.
Το ΚΥΣΕΑ συνεδρίασε χθες το απόγευμα εκτάκτως, υπό την Προεδρία του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη. Οι εξελίξεις στη Μέση Ανατολή και ανατολική Μεσόγειο, η ελληνοισραηλινή στρατιωτική συμφωνία, ο ρωσοουκρανικός πόλεμος, οι ελληνοτουρκικές σχέσεις και η Κύπρος, ήταν τα θέματα της ατζέντας του ΚΥΣΕΑ. Ο υπουργός Εξωτερικών Γ. Γεραπετρίτης χαρακτήρισε την κατάσταση ως ιδιαίτερα κρίσιμη και διάχυτη τη διεθνή ανησυχία για την στρατιωτική κλιμάκωση ανάμεσα σε Ισραήλ και Ιράν, ενώ για το πυρηνικό πρόγραμμα της Τεχεράνης είπε ότι εξακολουθεί να αποτελεί παράγοντα αποσταθεροποίησης.
Η Μέση Ανατολή μετά την Ισραηλινή επίθεση σε ιρανικό έδαφος, που επλήγησαν εγκαταστάσεις πυρηνικής ενέργειας του Ιράν, εισέρχεται ξανά σε τροχιά αποσταθεροποίησης και με ένα ντόμινο δραματικών εξελίξεων, σε στρατιωτικό, γεωοικονομικό και διπλωματικό επίπεδο. Το ιρανικό υπουργείο Εξωτερικών ανακοίνωσε ότι η επίθεση του Ισραήλ εναντίον του ιρανικού εδάφους αποτελεί «κήρυξη πολέμου» και κάλεσε το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ να αντιδράσει.
Η Ελλάδα και το Ισραήλ, έχουν συνάψει ισχυρή στρατιωτική συμφωνία. Ελληνικά και ισραηλινά μαχητικά F-16 έχουν πραγματοποιήσει κοινές ασκήσεις υψηλού βαθμού δυσκολίας.
Η ελληνοισραηλινή στρατιωτική συμφωνία, διασφαλίζει, εκτός των άλλων, το ζωτικής σημασίας Στρατηγικό βάθος για το Ισραήλ.
Στο πλαίσιο στήριξης του Ισραήλ, μια φρεγάτα του ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού συμμετείχε σε ευρωπαϊκή ναυτική αρμάδα με περιπολίες στον Κόλπο του Άντεν και την Ερυθρά θάλασσα, ενώ ένα ακόμη ελληνικό πολεμικό πλοίο μετείχε σε ναυτική δύναμη του ΝΑΤΟ στην Ανατ. Μεσόγειο. Δυο ναυτικές αποστολές με τον γενικό συντονισμό αμερικανικού αεροπλανοφόρου που βρίσκεται στην θαλάσσια περιοχή, με ρόλο υποστηρικτικό στην αντιπυραυλική αεράμυνα του Ισραήλ, που είναι σε πλήρη επιχειρησιακή δράση. Αμερικανοί και Ευρωπαίοι πασχίζουν για την ασφάλεια στη θάλασσα, στον Αραβικό Κόλπο, στο Στενό του Ορμούζ και τον κόλπο του Ομάν, στη βόρεια Αραβική Θάλασσα. Στόχος να μην πληγεί η ναυσιπλοΐα. Η εμπορική ναυτιλία είναι ένας προφανής στόχος του Ιράν, που εντάσσεται σε μια κίνηση ανταπόδοσης, για να επηρεάσει τις παγκόσμιες αγορές πετρελαίου. Το Ιράν, θα μπορούσε να κατάσχει πετρελαιοφόρα πλοία ή να επιτεθεί με νάρκες ή με πυραύλους σε πλοία ισραηλινών συμφερόντων ή συμμάχων του Ισραήλ, όπως και οι ΧΟΥΘΙ της Υεμένης ή και να αποκλείσει το Στενό του Ορμούζ.
Επίσης, η Ελλάδα απείχε από την κοινή έκκληση 22 κρατών-μελών της Ε.Ε. για άρση του αποκλεισμού της Λωρίδας της ΓΑΖΑΣ, ώστε να φτάνει εκεί διεθνής ανθρωπιστική βοήθεια. Σύμφωνα με επίσημες οργανώσεις του ΟΗΕ, χιλιάδες είναι τα παιδιά που πεθαίνουν από ασιτία ή αδυναμία πρόσβασης σε βασικά φάρμακα. Ο ισραηλινός στρατός εμποδίζει συστηματικά τη διεθνή βοήθεια, καταλαμβάνοντας, πειρατικό τω τρόπω και εμπορικά πλοία που μεταφέρουν ανθρωπιστική βοήθεια.
Η Ελλάδα , της διαχρονίας και της διακονίας του πανανθρώπινου Πολιτισμού και των ηθικών προταγμάτων, αυτοεξαιρέθηκε από τον σκληρό πυρήνα του ευρωπαϊκού ανθρωπισμού, απέχοντας, δηλαδή στηρίζοντας έμμεσα την γενοκτόνο πολιτική του Ισραήλ, εναντίον των Παλαιστινίων.
Στο άλλο πολεμικό μέτωπο, αυτό στο ρωσο- ουκρανικό, καταγράφεται επίσης ελληνική συμμετοχή. Η ελληνική κυβέρνηση διακηρύσσει τη στήριξή της στην Ουκρανία «σε όλα τα επίπεδα», διπλωματικά, στρατιωτικά, οικονομικά και ανθρωπιστικά, όπως δήλωσε ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης στην Οδησσό. Η Ελλάδα υιοθετεί το σύνολο των κυρώσεων που η Ε.Ε. επιβάλλει στη Ρωσία. Αυτό όμως συνεπάγεται ρήξη με τη γεωπολιτική ισορροπία που χρειάζεται η Ελλάδα ως μεσογειακή δύναμη σταθερότητας και γέφυρα μεταξύ Ανατολής και Δύσης.
Ιδιαίτερης μνείας, είναι οι αναλύσεις του έγκυρου Stratfor , που δεν αποκλείουν την περιορισμένη χρήση τακτικών πυρηνικών από τη Ρωσία.
Η Ε.Ε. ανακοίνωσε την εγκατάσταση μόνιμων σωμάτων της Frontex στα σύνορα Τουρκίας–Ελλάδας, με στόχο την αποτροπή μεταναστευτικών ροών . Η Frontex θα δρα στα ελληνικά νησιά και στον Έβρο, με επιχειρησιακή αυτοτέλεια. Ωστόσο, η κίνηση αυτή μεταφέρει, εκ των πραγμάτων, μέρος της εθνικής κυριαρχίας σε ευρωπαϊκούς μηχανισμούς με ότι αυτό συνεπάγεται, ειδικά μάλιστα , μετά την ένταξη της Τουρκίας και με ελληνική συναίνεση, στις δομές άμυνας της Ε.Ε.
Η αμερικανική κυβέρνηση υπό τον Ντόναλντ Τραμπ βλέπει πλέον την Τουρκία ως «στρατηγικό εταίρο πρώτης γραμμής», σύμφωνα με δήλωση του εκπροσώπου του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, με ρόλο στη Μαύρη Θάλασσα, την Ανατολική Μεσόγειο, τη Συρία και τη Μέση Ανατολή.
Η Ελλάδα, αν και προσφέρει το σύνολο των στρατιωτικών βάσεων της ελληνικής επικράτειας, από την Αλεξανδρούπολη μέχρι τη Σούδα, για διευκολύνσεις στις αμερικανικές Ένοπλες Δυνάμεις , παρόλα αυτά, δεν έχει εξασφαλίσει αντίστοιχα πολιτικά και διπλωματικά ανταλλάγματα. Όπως, την έμπρακτη συμμαχική υποστήριξη για την κυριαρχία της Ελλάδας σε νησιωτικά συμπλέγματα στο ανατολικό και νοτιοανατολικό Αιγαίο.
Η μονομερής ευθυγράμμιση της Ελλάδας με τις γεωστρατηγικές στοχεύσεις υπερδυνάμεων, χωρίς διάκριση, χωρίς όρους και χωρίς στρατηγική αυτογνωσία, δεν την καθιστά πιο ασφαλή. Την καθιστά πιο προβλέψιμη , άρα και πιο εκμεταλλεύσιμη.
Η Ελλάδα οφείλει να επαναπροσδιορίσει τη θέση της στο ευρωατλαντικό σύστημα, όχι ως δεδομένος σύμμαχος, αλλά ως κράτος με λόγο και ρόλο, στη διαμόρφωση της στρατηγικής αρχιτεκτονικής ασφάλεια της περιοχής και μάλιστα με όρους κυριαρχικής αμοιβαιότητας. Η Ελλάδα χρειάζεται σήμερα μια επανατοποθέτηση: όχι ως παρακολούθημα "στρατηγικών εταίρων", αλλά ως αυτόνομος πόλος περιφερειακής ισορροπίας. Ο ρόλος της δεν είναι να διεκπεραιώνει, αλλά να διαμορφώνει.
Αναθεωρητικές πολιτικές, η πρόδρομος κατάσταση για την βίαιη ανατροπή ρυθμιστικών κανόνων του Διεθνούς Δικαίου, δεν μπορεί να γίνονται αποδεχτές από την διεθνή κοινότητα. Ωστόσο, η επί του πεδίου πραγματικότητα, όπως καταγράφεται σε Ουκρανία και Μέση Ανατολή, είναι σε μετωπική σύγκρουση με τη διεθνή νομιμότητα.
Η απουσία θεσμικών ανταλλαγμάτων υποβαθμίζει την Ελλάδα από παράγοντα σταθερότητας σε απλό κρίκο της αλυσίδας επιμελητειακών διευκολύνσεων. Η γεωπολιτική δεν συγχωρεί την παθητικότητα, ειδικά στις τωρινές τοπομορφολογικές συντεταγμένες.
