Την ώρα που στη Γάζα εξελίσσεται μια από τις μεγαλύτερες ανθρωπιστικές τραγωδίες του 21ου αιώνα, με τη σφραγίδα της κυβέρνησης Νετανιάχου, η στάση της ελληνικής κυβέρνησης, και προσωπικά του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, προκαλεί βαθιά ανησυχία αλλά και αγανάκτηση. Σε μια περίοδο που διεθνείς οργανισμοί, κράτη και εκατομμύρια πολίτες ανά τον κόσμο καταδικάζουν τη συνεχιζόμενη αιματοχυσία και ζητούν να τερματιστεί η καταστροφή στη Λωρίδα της Γάζας, η Ελλάδα επιλέγει να σιωπά ή –ακόμη χειρότερα– να ταυτίζεται με τις πιο σκοτεινές πλευρές της διεθνούς σκηνής.
Ο αριθμός των νεκρών ξεπερνά τις 35.000, με χιλιάδες εξ αυτών να είναι παιδιά. Ο ΟΗΕ και δεκάδες διεθνείς ανθρωπιστικές οργανώσεις προειδοποιούν για λιμό, για κατάρρευση κάθε έννοιας ιατρικής περίθαλψης, για πλήρη καταστροφή της υποδομής, για εκτοπισμό σχεδόν ολόκληρου του πληθυσμού της Γάζας. Πρόκειται για μια βίαιη, μεθοδευμένη στρατηγική εξόντωσης ενός λαού. Μια στρατιωτική επιχείρηση που πλέον δεν έχει καμία σχέση με την “αυτοάμυνα” ή την “ασφάλεια” που επικαλείται το Τελ Αβίβ, αλλά με την εφαρμογή μιας πολιτικής γενοκτονίας.
Μέσα σε αυτό το σκηνικό, η ελληνική κυβέρνηση συνεχίζει να σφίγγει το χέρι του Νετανιάχου. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης διατηρεί στενές σχέσεις με το καθεστώς του Ισραήλ, εμφανίζεται ως σταθερός σύμμαχος του και ευθυγραμμίζεται με την πολιτική των ΗΠΑ, αδιαφορώντας για την κατακραυγή της διεθνούς κοινής γνώμης. Ούτε μία δήλωση ουσιαστικής καταδίκης για τις ισοπεδώσεις σχολείων και νοσοκομείων. Ούτε ένα αίτημα για κατάπαυση του πυρός. Ούτε μία λέξη για το δικαίωμα του παλαιστινιακού λαού στην ύπαρξη, στην ελευθερία και στην αυτοδιάθεση.
Η επιλογή της κυβέρνησης Μητσοτάκη δεν είναι ουδέτερη. Δεν είναι “διπλωματική ισορροπία”. Είναι πολιτική στάση. Και αυτή η στάση την καθιστά ηθικά και πολιτικά συνένοχη. Όταν ο λαός της Ελλάδας ζητά με τη φωνή του να στηρίξει η χώρα την ειρήνη και το διεθνές δίκαιο, όταν χιλιάδες άνθρωποι διαδηλώνουν σε δρόμους και πλατείες υπέρ της Παλαιστίνης, όταν τα πανεπιστήμια καταλαμβάνονται από φοιτητές που αρνούνται τη σιωπή, η κυβέρνηση επιλέγει να επιβεβαιώσει το στρατόπεδο στο οποίο ανήκει. Το στρατόπεδο των ισχυρών, όχι το στρατόπεδο του δικαίου.
Η Ελλάδα έχει περάσει από πολέμους, κατοχές, εμφυλίους. Γνωρίζει από ξεριζωμό και πείνα, από καταστολή και προσφυγιά. Και ακριβώς για αυτό, έχει χρέος να βρίσκεται στη σωστή πλευρά της Ιστορίας. Να υψώσει τη φωνή της υπέρ των θυμάτων και όχι υπέρ των θυτών. Να απαιτήσει να σταματήσει η αιματοχυσία. Να ζητήσει την άμεση αναγνώριση του Παλαιστινιακού Κράτους στα σύνορα του 1967 με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ. Να συμβάλει με όλους τους διπλωματικούς και πολιτικούς τρόπους στον τερματισμό της κατοχής και την απονομή δικαιοσύνης.
Όχι, κύριε Μητσοτάκη, δεν είναι “ουδέτερη στάση” το να μην καταδικάζεις μια γενοκτονία. Δεν είναι “εθνικό συμφέρον” η σιωπή απέναντι στο μαζικό έγκλημα. Δεν είναι “διεθνής ισορροπία” η συνενοχή. Είναι ντροπή. Είναι πολιτική επιλογή με συγκεκριμένο πρόσημο. Και αυτό το πρόσημο θα το βρείτε μπροστά σας, γιατί δεν εκφράζει τον ελληνικό λαό.
Το “όχι στο όνομά μας” δεν είναι απλώς ένα σύνθημα. Είναι μια κραυγή. Είναι η φωνή όσων αρνούνται να παραμείνουν απαθείς. Είναι η φωνή μιας Ελλάδας που ξέρει τι σημαίνει κατοχή και καταπίεση. Είναι η φωνή της κοινωνίας των πολιτών, των κινημάτων, των φοιτητών, των εργαζομένων, των ανθρώπων της τέχνης και της επιστήμης, που δεν μπορούν να αποδεχθούν ως “φυσιολογικό” τον θάνατο χιλιάδων παιδιών από βόμβες, πείνα ή έλλειψη ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης.
Δεν μπορούμε και δεν πρέπει να συνηθίσουμε αυτόν τον εφιάλτη. Δεν μπορούμε να βλέπουμε τις εικόνες από τη Ράφα, από τη Χαν Γιούνις, από τις συνοικίες που σβήνονται από τον χάρτη, και να λέμε πως “δεν μας αφορά”. Μας αφορά. Μας αφορά γιατί πρόκειται για ανθρώπους. Μας αφορά γιατί η σιωπή είναι συνενοχή. Μας αφορά γιατί κάθε φωνή, κάθε πίεση, κάθε πολιτική πράξη μπορεί να συμβάλει ώστε να σωθούν έστω και λίγες ζωές. Και τέλος, μας αφορά γιατί ο κόσμος που έρχεται μετά από αυτόν τον όλεθρο, θα μετράει ποιοι στάθηκαν απέναντι στη βαρβαρότητα και ποιοι την ανέχθηκαν.
Η Ελλάδα οφείλει να επανεξετάσει άμεσα τη στάση της. Να διακόψει κάθε στρατιωτική συνεργασία με το Ισραήλ όσο συνεχίζεται η σφαγή. Να αποστείλει ανθρωπιστική βοήθεια και να αναλάβει πρωτοβουλίες για τον τερματισμό των εχθροπραξιών. Να αναγνωρίσει επίσημα το Παλαιστινιακό Κράτος. Να δώσει διπλωματικό και ηθικό βάρος στη φωνή των ανθρώπων που ζητούν δικαιοσύνη.
Δεν υπάρχει πλέον χώρος για “ίσες αποστάσεις”. Δεν υπάρχει η πολυτέλεια της αδιαφορίας. Όταν διαπράττεται ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, κάθε κυβέρνηση, κάθε πολιτική δύναμη, κάθε κοινωνία, καλείται να πάρει θέση.
Η θέση της Ελλάδας πρέπει να είναι με τη ζωή, με την ειρήνη, με την ελευθερία.
Όχι στο όνομά μας.
Με τον Παλαιστινιακό λαό.
Με τον άνθρωπο.
