Ξεκινώ με την αντικειμενική διαπίστωση πως τα ΚΤΕΛ (υπεραστικά και αστικά) και στους πέντε Νομούς της Περιφέρειάς μας χειμάζονται οικονομικά και επιβιώνουν στοιχειωδώς με τα δρομολόγια προς Αθήνα και με τη μεταφορά των μαθητών. Ο καθρέπτης της οικονομικής κατάστασης των ΚΤΕΛ αποδεικνύεται και από την τεράστια μείωση της αξίας της άδειας λεωφορείου (όπως και του ΤΑΧΙ), σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν.
Δυστυχώς, το κράτος μας ενδιαφέρεται μόνο για την αστική συγκοινωνία στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, διαθέτοντας τεράστια ποσά για την υποστήριξή της. Τα ΚΤΕΛ της Περιφέρειας (αστικά και υπεραστικά) αφήνονται να λειτουργούν με τις δικές τους – μικρές- δυνάμεις. Το σημαντικό έργο που επιτελούν, πλέον των 70 χρόνων, δεν αξιολογείται ούτε στηρίζεται οικονομικά και θεσμικά, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια.
Ειδικά για την Καλαμάτα, η ρήξη και ο διαχωρισμός αστικού και υπεραστικού ΚΤΕΛ εδώ και πέντε δεκαετίες, σε αντίθεση με τους άλλους τέσσερις Νομούς όπου αστικό και υπεραστικό ΚΤΕΛ αποτελούν ενιαία επιχείρηση, έχει οδηγήσει σε αντιπαραθέσεις (βλ. Θουρία), στις οποίες επιπλέον εμπλέκονται Δήμος και κοινότητες. Και η σύγκρουση συνδέεται με την επέκταση της αστικής ζώνης, επομένως και της αστικής συγκοινωνίας, σε βάρος της υπεραστικής, σε μια πόλη, που επεκτείνεται συνεχώς και αυξάνεται πληθυσμιακά.
Με τη βεβαιότητα πως η αντιπαράθεση δεν θα έχει τέλος σε μια πόλη με πληθυσμιακή δυναμική και με την εμπειρία της επέκτασης της αστικής ζώνης και συγκοινωνίας από την προηγούμενη Δημοτική αρχή (Νοσοκομείο, Μαντίνεια), είναι αναγκαίες οι παρακάτω κατευθύνσεις.
Αρχικά, θα ήταν ευεργετική για την πόλη και τους κατοίκους, αλλά και για το υπεραστικό και αστικό ΚΤΕΛ, η επανένωση τους (τίποτε δεν είναι ανέφικτο), με το κατάλληλο επιχειρησιακό σχέδιο και τη δίκαιη αντιμετώπιση των μετόχων. Η συνένωση επιχειρήσεων αποτελεί κανόνα επιβίωσης και ανάπτυξης τους στην εποχή μας.
Ακολούθως, επιβάλλεται η σύνταξη συγκοινωνιακής μελέτης για την κάθε προτεινόμενη επέκταση, στην οποία να προσδιορίζονται η συχνότητα διέλευσης, τα οικονομικά κέρδη και οι ζημίες, οι επιπτώσεις για τις γειτονικές κοινότητες και άλλα σχετικά.
Απολύτως απαραίτητες είναι ακόμα οι ελκυστικές προγραμματικές συμβάσεις μεταξύ Δήμου με αστικό και υπεραστικό ΚΤΕΛ, για την ενίσχυση των δρομολογίων στις κοινότητες αλλά και στην πόλη, όπως-άλλωστε-προβλέπεται. Αυτό πρέπει να γίνει και στους πέντε Νομούς (πρόγραμμα ΣΥΝ-ΚΟΙΝΩΝΙΑ), γιατί η χαμηλή πληρότητα δίνει το δικαίωμα κατάργησης της γραμμής. Κι αυτό δεν πρέπει να γίνει.
Συμπεραίνοντας, με τη διαχείριση τέτοιων πολύπλοκων ζητημάτων κρίνεται η ικανότητα των τοπικών αρχών να συνθέτουν, να διαλέγονται, να προωθούν τη συνεννόηση και να αναζητούν λύσεις. Προφανώς, η σύγκρουση, η στρεψοδικία, η προσπάθεια επιβολής και η ψηφοθηρία ποτέ δεν έλυσαν προβλήματα. Συνεννόηση, λοιπόν!
pan.e.nikas@gmail.com
