Τα μέλη της Εκκλησίας του Χριστού, μετά την εκλογή του Ποντίφηκα Λέοντος του ΙΔ’, ελπίζουν η Εκκλησία να εισέλθει σε νέα φάση των σχέσεων της μετά των άλλων Χριστιανικών Εκκλησιών πρωτίστως, και ακολούθως μετά των διαφόρων θρησκειών της οικουμένης, στη φάση αποδοχής από όλους τους χριστιανούς πιστούς, όλων των Εκκλησιών της ενότητος και της βιώσεως αυτής της ενότητος στην καθημερινή ενοριακή, κοινοτική, λατρευτική και μετα-λατρευτική ζωή.
Οι Χριστιανοί ελπίζουν με τον νέο Πάπα στην ενότητα, γιατί η Χριστιανική Εκκλησία είναι η Εκκλησία της οικουμενικότητας, η ενωτική σύναξη ζώντων και κεκοιμημένων, σύναξη χωρίς τους περιορισμούς του τόπου, του χρόνου και κυρίως των σχετικών ιστορικών διαιρέσεων του παρελθόντος. Υπάρχει στον κόσμο μια Χριστιανική Εκκλησία. Αποτελείται από όλους τους χριστιανούς πιστούς και όχι μόνο από συνταξιούχους ακαδημαϊκούς θεολόγους και αγιορείτες μοναχούς ή από μία δράγα φανατικών κατ’ όνομα χριστιανών που υποτιμούν την νοημοσύνη, την ηθική, την πίστη και την ευσέβεια του πιστού κάθε χριστιανικής Εκκλησίας.
Στην Εκκλησία υπάρχουν πολλές οικογένειες σε όλο τον κόσμο που το κακό παρελθόν τις χώρισε και μάλιστα πολλές φορές με βίαιο τρόπο.
Σήμερα κάθε μία από αυτές τις οικογένειες απαιτείται να δοθεί ολόκληρη στις άλλες και να υπάρξει ενότητα μέσω της κοινής πίστης στον Κύριο Ιησού Χριστό, ακόμη και αν δεν συμφωνούν σε θέματα ερμηνείας της προσεγγίσεως του θείου, εκκλησιαστικής οργάνωσης ή τελετουργίας κάτι το οποίο βεβαίως στην συνείδηση των περισσοτέρων έχει ελάχιστο ή καθόλου ενδιαφέρον.
Αυτό που είναι και που παραμένει κοινό σε όλες τις οικογένειες της Εκκλησίας, σε κάθε ευσεβή καρδιά, δεν είναι τόσο οι όποιες περί την πίστη διατυπώσεις, αλλά η πίστη στο πρόσωπο του Χριστού. Από εκεί και πέρα κάθε ψυχικά υγιής πιστός μπορεί να διακρίνει και να αγαπήσει έναν αδελφό πιστό στον Χριστό, ανεξαρτήτως σε ποιά εκκλησιαστική οικογένεια ανήκει.
Οι απλοί πιστοί πρέπει να γνωρίζουν και να επιδιώκουν, μετά από ότι αποφάσισε η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος της Ορθοδόξου Εκκλησίας το έτος 2016:
1. Ότι η ενότητα είναι δώρο Θεού. Το μόνο που πρέπει να κάνουν ως καθήκον είναι να συνεργαστούν με κάθε τρόπο για την εκδήλωση αυτής της ενότητος στην καθημερινή ζωή. Υπάρχουν ζητήματα τα οποία απαιτούν ενωμένες προσπάθειες όλων των Εκκλησιών, ζητήματα τα οποία απασχολούν σήμερα και τις Εκκλησίες και την κοινωνία σε όλο τον κόσμο, όπως πόλεμοι φτώχεια, μόλυνση του περιβάλλοντος κ. α.
2. Αυτή είναι μια ένωση που απαιτεί ο Θεός, απαιτεί όλοι να αγαπιούνται και να εργάζονται ως μέλη του παγκόσμιου αμπελώνος της πίστεως. Χρειάζεται σήμερα όλοι οι πιστοί όλων των χριστιανικών εκκλησιών και ιδιαίτερα στον ελλαδικό χώρο όπου κυριαρχεί η ιδεολογικοποίηση του εκκλησιαστικού γεγονότος, χρειάζεται η καλλιέργεια οικουμενικής συνειδήσεως και αγάπης σε όλα τα μέλη αυτής της παγκόσμιας χριστιανικής οικογένειας.
3. Η ενότητα μπορεί να γίνει πράξη :
α) Σε τοπικό επίπεδο, υπό τον Επίσκοπο πάντα, με την εισαγωγή των οικουμενικών πρωτοβουλιών ενότητος στα ποιμαντικά προγράμματα των Επισκοπών. Όπως με την σύγκληση πανχριστιανικών συνεδρίων με απλή θεματική προς καλύτερη γνωριμία αρχικά των λατρευτικών συνηθειών κάθε ομολογίας και στην συνέχεια των κοινών σημείων για διάφορα θέματα όπως η ειρήνη η προστασία του περιβάλλοντος κ.α. Για παράδειγμα στην πόλη των Πατρών θα μπορούσαν οι κατοικούντες χριστιανοί ορθόδοξοι, καθολικοί, προτεστάντες και όποιοι άλλοι διαφόρων χριστιανικών κοινοτήτων κληρικοί και λαϊκοί να συνπροσευχηθούν κατά την διάρκεια ενός εσπερινού προς τιμήν του Απόστολου Ανδρέα, κάτι αντίστοιχο μπορεί να γίνει σε όλες τις πόλεις, αλλά και στις μικρότερες κοινότητες έστω και αν κατοικούν ελάχιστοι αδελφοί μας διαφορετικών χριστιανικών οικογενειών.
β) Με την ενωτική, οικουμενική εκπαίδευση ιερέων και επισκόπων λαϊκών με σεμινάρια, και προβληματισμό σχετικά με τον τρόπο αντιμετώπισης του προβλήματος του επιθετικού προσηλυτισμού.
γ) Με την θεσμοθέτηση και αποδοχή από όλες τις Εκκλησίες ενιαίου ημερολογίου και ενιαίου εορτασμού όλων των χριστιανικών εορτών με τον αμοιβαίο σεβασμό των ηθών και εθίμων που επικρατούν για αυτές τις εορτές στις διάφορες Εκκλησίες.
4. Η μυστηριακή διακοινωνία θα είναι το επιστέγασμα της αληθινής ενώσεως των Εκκλησιών. Έτσι όλοι όσοι πιστεύουν στον Χριστό μπορούν με την μυστηριακή ένωση να παρουσιάσουν μια κοινή μαρτυρία της πίστης στον Θεό. Με ένα κοινό μυστήριο, αυτό της Θείας Ευχαριστίας.
Οφείλομε να προτάξουμε την αρετή της αγάπης στις σχέσεις μας με τους άλλους και στις κρίσεις μας για τους άλλους και οι όποιες διαφορές δύνανται να εξαλειφθούν ή να ελαχιστοποιηθούν με την επίδειξη φιλάδελφου ενδιαφέροντος και ακριβέστερης συναντήσεως και γνωριμίας όχι μόνο με τις άλλες Εκκλησίες, αλλά και με τις θρησκευτικές πεποιθήσεις ακόμη και με τον αγνωστικισμό, διότι «εν τοις αναγκαίοις ενότης, εν τοις αμφιβαλλομένοις ελευθερία και επί πάσιν αγάπη» (Αγ. Ειρηναίος )
Εν κατακλείδι, η εκλογή του Πάπα Λέοντος ΙΔ’ δημιουργεί την ελπίδα ότι όλοι οι χριστιανοί μπορούν να ενωθούν και έτσι μπορούν να αγωνιστούν, να συνεργαστούν για να βιώσουν τον χριστιανικό οικουμενισμό που οδηγεί στην πάντοτε επιδιωκόμενη ενότητα, διότι είναι η επιθυμία του Χριστού να βιώσουν όλοι οι άνθρωποι τον αυθεντικό τρόπο του χριστιανικού οικουμενισμού, τον τρόπο της ενότητος.
