Τα σημάδια να κοιτάς, αυτά που άφησαν πίσω τα ίχνη της διαδρομής από τον έναν κόσμο στον άλλο, τα σημεία εκείνα όπου πάτησαν φιλόξενα πόδια και που ένεκα τούτων στοχάστηκαν ευρηματικά στοχαστικά μυαλά που μπορεί εν τοις πράγμασι να μην απέκτησαν τα όποια πλούτη αλλά τα θεωρούσαν ως λεκέ της ιστορίας, ως μια βεβήλωση της ίδιας της Ύπαρξης που την συνδέουν άλλα με τον κόσμο.

Τα σημάδια αυτά δεν χάνονται γιατί οι εικόνες είναι ζωντανές και δεν χάνονται γιατί η πόρευση εξακολουθεί να λαμβάνει χώρα σε έναν τόπο φωτεινό από τις ακτίνες του ήλιου, έναν τόπο που δεν λέει να σβήσει παρά το γεγονός ότι οι άνθρωποι τον παραβλέπουν και τον λησμονούν.

Οι φωτεινές κουκίδες μέσα στα εκχερσωμένα χωράφια και τα συνοδευτικά τοπία, η σκέψη που εδράζεται στην αυστηρή οριοθέτηση του νου από το σώμα, η κατεξοχήν τυφλή πορεία προς τα μπρος που δεν λογάριαζε ποτέ στασιμότητα και εμπλοκή, αυτές οι κουκίδες είναι τόσο φωτεινές για αυτούς που τις βλέπουν που λες πως μάλλον ολόκληρη την πλάση να την διακατέχει η απόλυτη τυφλότητα.

Η μαεστρία με την οποία φιλοτεχνεί και δομεί κανείς την σκέψη, ιεραρχώντας το λεξιλόγιο μαζί με τις όποιες εσκεμμένες ή μη παρεκβάσεις ή παρεκτροπές και λεκτικά ολισθήματα, ο λικνισμός του απέραντου και δυσδιάκριτου Είναι μέσα στην εξέλιξη των γεγονότων που το αποτελούν, όλα αυτά ανασυνθέτουν την εποχή που φείδεται φραστικού συνθετικού οργασμού.

Τα σημάδια αυτά, οι φωτεινοί φάροι που διατηρούνται μέσα στις φευγαλέες ματιές και εικόνες, όλο αυτό το απροσδιόριστο φάσμα των συνευρέσεων της φθαρτής και άφθαρτης σκέψης, αποτελούν την ευδιάκριτη κίνηση σωτηρίας που αναζητούν εναγωνίως τα πλήθη μέσα στην αγωνία τους από τον κίνδυνο ολικού ξεπεσμού ή στην καλύτερη περίπτωση μαρασμού.

Μην χάνει λοιπόν κανείς την σηματοδότηση της ατομικής του πορείας και πολύ περισσότερο μην ξοδεύεται σε αναζήτηση μάταιας βοήθειας από ανθρώπους που δεν επέλεξαν ποτέ ούτε επιλέγουν την σκεπτική βάσανο.

Η απλή και συνετή πορεία είναι αυτή που οδηγεί πάντα το βλέμμα στα ίδια σημάδια αν αυτά δεν έχουν κυριαρχήσει από παλιά στην αντιληπτική ικανότητα του ατόμου και δεν έχουν καταστήσει εφικτή την πρόσβαση στην θέασή τους.

Δεν είναι σημάδια που στέκουν εκεί και είναι ευδιάκριτα με την πρώτη ματιά, είναι οι ποιητικοί αυτοί πυλώνες που φωτίζουν το νου και τον τρέφουν με ζωή σε ένα περιβάλλον που κατατρώγει την ανθρώπινη τάση να βυθιστεί κανείς στην ατομική του Οδύσσεια.

Αν δεν υπάρχουν αυτά τα σημάδια, αν κάποια στιγμή θεωρηθεί ότι είναι εμπόδιο στο σήμερα και αποπειραθεί κανείς να τα εξαλείψει, μοιραία χάνεται η κατεύθυνση και η σταθερή απαντοχή των καθημερινών δυσκολιών που τρέφονται με την σειρά τους από την μέγγενη της επαναληπτικής καθημερινότητας.

Στην περίπτωση αυτή πλέκει εκείνη εσένα στα δίχτυα της και δεν σου επιτρέπει να την εξουσιάζεις. Με λίγα λόγια για να δούμε κατάματα την αλήθεια, ο άνθρωπος που χάνει ή αγνοεί τα σημάδια, θα απωλέσει κάποτε και την ικανότητα να αντισταθεί στα κύματα του εφήμερου που σπεύδουν καθημερινά να δαμάσουν την ποιητικότητα του κόσμου, μεταφράζοντας τα αισθήματα στο ανθρώπινο ως κακέκτυπα της δια βίου μάθησης, καθορισμένης σε συγκεκριμένα πλαίσια και αυτής.

Μην αγνοούμε λοιπόν τις προειδοποιήσεις των στοχαστών και των ποιητών, μην χάσουμε ποτέ την επαφή με όλους εκείνους που δεν είπαν κάτι για να ξεχωρίσουν παρά για να πυροδοτήσουν την δεινότητα του ανθρώπου που σαν επιμένει στην σιωπή και την υπομονή δεν πρόκειται να ηττηθεί.

Τα σημάδια είναι πάντα εκεί και ας μην φαίνονται και ας έχουν κάποιοι μακελέψει ολάκερη την υφήλιο. Είναι σημάδια δυνητικής σκέψης και ποιητικής εγρήγορσης που ρίχνουν φως στο σκοτάδι του κόσμου.

Θα ακουστούν πολλά και πολύ περισσότερα για όσους έμειναν φύλακες των προπυργίων της κοσμικής αντίληψης των πραγμάτων, θα μιλήσουν ευφραδώς όλοι οι πολέμιοι των κάθε λογής διορατικών προσωπικοτήτων που από νωρίς είχαν επισημάνει τους κινδύνους μιας ξεχασμένης από αισθήματα πορείας.

Θα υπάρξουν μονομαχίες και αντιπαλότητες, διαφωνίες και φωνασκίες, επιπλήξεις και υβρεολόγια. Τα σημάδια όμως θα παραμείνουν στην θέση τους για εκείνους που θέλουν να συνεχίσουν, για όλους αυτούς που δεν προτίθενται να εγκαταλείψουν τις κορυφές.

Εξαρτάται από τον καθένα πως θα εστιάσει την πόρευσή του στο Άγνωστο. Και αν αυτή η πόρευση θα συνοδεύεται από πίστη.