Δεν ζει κανείς για την έπαρση παρά ίσως για να την καταστρέψει. Αυτό συνέβαινε πάντα ως επιδίωξη και προσπάθεια μιας νοητικής σύλληψης του απτού και του αποδεκτού. Δεν συλλογάται ο άνθρωπος για να πλουτίσει τον κόσμο αλλά για να θεμελιώσει την ύπαρξή του στο συμπαντικό κενό πριν από τον αφανισμό και την εξαφάνισή του στο άπειρο.
Αν η έπαρση και η αλαζονεία είναι τα καθοδηγητικά σημάδια ετούτης της ζωής, η μη αποδοχή τους σημαίνει ένα μικρό βήμα προς το δυσεύρετο αλλά πάραυτα υπάρχον νόημα στην σκέψη και τα εκτυλισσόμενα γεγονότα. Αν ο άνθρωπος έμενε στα συμπεράσματα των προηγούμενων δεκαετιών, θα επιτελούσε το καθήκον της αποτίμησης απλά και μόνο για να μην επανασυλλέξει τις δυνάμεις εκείνες που θα κάνουν χρονοβόρα την πορεία προς το Επέκεινα.
Η ζωή η ίδια από μόνη της είναι ουδέτερη ως γεγονός, είναι γίγνεσθαι των εντυπώσεων και συναισθηματικών κραδασμών, είναι ροή με Αρχή και Τέλος από το και προς το Κενό που αναμοχλεύει την κίνηση βυθίζοντάς την στην λήθη χωρίς δυνατότητα επιλογής. Ο ρόλος του ανθρώπου δεν είναι ούτε καν ρυθμιστικός καθώς η φυσική επαγωγιμότητα επανακαθορίζει οπτικές αντίληψης και πνευματικών συνειρμών λόγω των εκτυλιχθέντων γεγονότων που και αυτά με την σειρά τους είναι ουδέτερα.
Είμαστε εδώ παρόντες για να θυμίζουμε στους εαυτούς μας την παρουσία μας σε τούτη την πραγματικότητα. Δεν είμαστε όμως μόνο αυτό, παρά όπως οι διαδραστικοί πίνακες βοηθούμε τα μικρά παιδιά να πάρουν κάποτε την θέση μας, αναλογιζόμενα την πρώτη και ύστατη απορία που έχει να κάνει με την προέλευσή τους, από την γέννηση του τάδε κυττάρου μέχρι την γονιδιακή εξέλιξη και την διάθλαση της ενέργειας του γέγοναι πίσω από τις μαύρες τρύπες και την επιστροφή και διάλυσή του από τον μυστηριακό τους κόσμο.
Είμαστε εδώ και πιθανά αλλού ως άλλο, μια οπτική παραμόρφωση στα μάτια των πουλιών και ζώων, είμαστε το είδος που όχι μόνο επαίρεται, αλλά παραφιλολογεί και σχολιάζει κατά το δοκούν. Είμαστε η σκιά του εαυτού μας που μας ακολουθεί.
Η δύναμή μας όμως είναι εδώ και έχει ευοίωνη προοπτική αν αποφασίσουμε να την ενεργοποιήσουμε. Προϋποθέτει βέβαια την διαστολή της λογικής και την ένταξή της στον συνεκτικό ιστό του ασύλληπτου αλλά επιχειρούμενου ως διακριτού σημαδιού κάπου που πιθανά να υπάρχει οριστικό τέλος και αρχή και το όλο αίνιγμα να λάβει τέλος. Οι επιστήμες έχουν αναλάβει να ανιχνεύσουν τα σημάδια, οι άνθρωποι που την χρησιμοποιούν να παραμείνουν εδώ και να οροθετήσουν την επικράτειά τους.
Έχουν ρόλο λοιπόν οι άνθρωποι και δη σοβαρό. Έχουν να μετρήσουν και πάλι την αδιαλλαξία και τον εγωκεντρισμό, τον εγωισμό και την φιλαυτία, την δίψα για επιτυχίες και την αποφυγή της ήττας, τον υφιστάμενο φόβο για την υπέρβαση και την ανιδιοτέλεια. Ο ρόλος είναι διττός και πρωτίστως κατηγορηματικός.
Οι σημερινοί άνθρωποι πρέπει να λύσουν εν νέου τις απορίες και να επαναχαράξουν την ιστορία γιατί έτσι επιτελείται το έργο της επαναληπτικότητας ως γεγονός και της σαρωτικής επαναξιολόγησης του βίου που είναι ένας αλλά ποτέ ο ίδιος. Η ζωή σαν ζωή δεν μοιράζει αρνητικότητα και θετικότητα, οι εντυπώσεις των ανθρώπων τις δημιουργούν, η διάταξη του διαλόγου και της ασυμφωνίας, οι λέξεις και ο χειρισμός τους, η ίδια η ύπαρξη του παρόντος ως η μόνη στιγμιαία αλήθεια.
Κάθε τι λοιπόν που γεννιέται καταστρέφει κάτι άλλο, είτε αυτό είναι ανθρώπινο χαρακτηριστικό που προκαλεί φυσική αναστάτωση είτε εξέλιξη που αντιστρέφει αρνητικά την πορεία προς την μεγάλη σκέψη.
Ο αρνητισμός είναι εμπόδιο παρά το γεγονός ότι είναι μέρος της ζωής. Ως γεγονός η μεγάλη σκέψη δεν διαμοιράζει θετικές ή αρνητικές θεωρήσεις παρά ονομάζω κάθε τι αρνητικό ότι της φράζει το δρόμο της αποκάλυψής της, ως γεγονός. Η έπαρση είναι ένα από αυτά, το ίδιο όπως και η ατομική αδιαλλαξία, ο παρασιτισμός και η υποκρισία. Σαν τέτοια χαρακτηριστικά εξαλείφουν την ελπίδα και παραμορφώνουν το νόημα όπως το είχαν συλλάβει πριν χιλιάδες χρόνια οι πρωτόγονες κοινωνίες.
Η ζωή έχει νόημα όταν υπάρχει προοπτική. Το Σύμπαν έχει σκοπό και διάταξη, η ίδια η απεραντοσύνη διατρέχει το άπειρο και το μεταμορφώνει σε εμπειρία καθώς ο άνθρωπος παραμένει ζωντανός ως είδος ερμηνεύοντας τα ίχνη του.
Στην αναζήτηση του Τέλους υπάρχει περιορισμένο χρονικό όριο από την εκάστοτε διάρκεια της σύντομης γήινης ζωής. Ένα Τέλος που ίσως και να μην υπάρχει ίσως όμως και να υπάρχει μέσα από την επιστροφή και την επαναληπτικότητα.
Προς το παρόν ανιχνεύεται ως σημασιακό μάγμα και όχι ως ρητή κατάφαση. Είναι δουλειά της επιστήμης να επαληθεύσει αν οι πλατωνικές ιδέες επιζούν του θνητού αφανισμού ή αν ο ίδιος ο αφανισμός σημαίνει και το τέλος των πάντων. Χωρίς αναιρέσεις και σοφιστικές αναγωγές. Για να μην φτάσουμε ποτέ ίσως στην χαιντεγκεριανή εκδοχή του ότι μόνο ένας Θεός μπορεί να μας σώσει.
zachfil64@gmail.com
