Συνέντευξη στον Κώστα Μπούρα
Μια έκθεση διαφορετική και ιδιαίτερη, όπου ο δημιουργός της καταγράφει για χρόνια την παρέα του, μέσα από την οποία αποτυπώνεται και η μουσική πορεία – μέλους της παρέας – του γνωστού ράπερ Λεξ.
Συναντήσαμε το Δημήτρη Μουγκό στα Φιλιατρά στο στήσιμο της έκθεσης που ακόμη και αυτό διαφέρει από ότι συνηθισμένο μπορεί να συναντήσει κανείς σε εκθέσεις φωτογραφίας. Μας μίλησε για αυτή , που δημιουργήθηκε το φωτογραφικό λεύκωμα που στη συνέχεια πήρε τη μορφή εκθέσεων. Πιο είναι το σκεπτικό και πως ξεκίνησε όλο αυτό το δημιούργημα αλλά τι σημαίνει για αυτόν φωτογραφία.
Τι σας ενέπνευσε να δώσετε στην έκθεση τον τίτλο «Κάνα Δυο Φωτογραφίες»;
Καταρχάς ο τίτλος της έκθεσης έγινε βιβλίο. Έγινε ένα φωτογραφικό λεύκωμα , από το οποίο προέκυψαν οι εκθέσεις. Προέρχεται από ένα στίχο του φίλου μου του Λεξ στο κομμάτι κοράκια που αναφέρει το Μήτσο που λέει «το μόνο που θα μείνουν ιστορίες, και κάνα δυο φωτογραφίες» και «Μήτσο τράβα κάνα δυο φωτογραφίες» , οπότε αυτό το κάνα δύο φωτογραφίες , έχει μέσα του και ένα κομμάτι της φιλίας με το καλλιτέχνη και ένα κομμάτι που εγώ το εξέλαβα λίγο πιο παιχνιδιάρικα. Γιατί οι εικόνες που είχαν τραβηχτεί για όλο αυτό το πρότζεκτ ήταν πάνω από 15.000, οπότε γίνεται μια αντίφαση. Η ιστορία του τίτλου είναι αυτή , είναι από το κομμάτι «κοράκια» που αναφέρει το Μήτσο και ο Μήτσος πήρε ουσιαστικά την πάσα και αυτό το έκανε βιβλίο.
Ποιο είναι το θέμα της έκθεσης – το πρότζεκτ όπως είπατε – και τι σας οδήγησε σε αυτό;
Κάποια στιγμή στο Λεύκωμα γράφει ο Λεξ ένα κομμάτι, που ουσιαστικά είναι μια κουβέντα που έγινε το 2013-14 σε ένα καφέ μπαρ που έχει ένας φίλος , όπου τότε ξεκίνησε να γράφει τον πρώτο του δίσκο και αποφασίσαμε εκεί να συνεργαστούμε στο κομμάτι της εικόνας μαζί. Έγιναν τα πρώτα live έγιναν κάποιες εικόνες για τα social media , οπότε ουσιαστικά εκεί πέρα από τη φιλία που έχουμε από παιδιά , ξεκινήσαμε να γινόμαστε ομάδα. Αν διαβάσετε και το βιβλίο στο κειμενάκι το δικό του είναι πολύ περιεκτικό. Εγώ από την άλλη επειδή δούλευα στο οικογενειακό τυπογραφείο , ο μόνος δρόμος που έβλεπα τις φωτογραφίες να υλοποιούνται και να παίρνουν ζωή ήταν το χαρτί. Η φωτογραφία δεν ολοκληρώνεται ποτέ στη ψηφιακή μορφή , η ζωή της ολοκληρώνεται στην εκτύπωση. Αυτή είναι η δική μου σκέψη. Έτσι ουσιαστικά αποφάσισα να βγάλω το λεύκωμα και από το λεύκωμα αποφάσισα να κάνω την πρώτη έκθεση στη Θεσσαλονίκη. Η οποία ήταν στο πλαίσιο της PhotoBiennale και ουσιαστικά εξαιτίας του παρελθόντος που έχω του εκτυπωτικού , αποφάσισα να χρησιμοποιήσω τα σκάρτα χαρτιά από την εκτύπωση τα 70χ100 και να ξεκινήσει μια συνομιλία με το κοινό , σε σχέση με το πώς τυπώνονται τα πράγματα , ποιες είναι οι διαστάσεις. Ο μέσος άνθρωπος δεν έρχεται ποτέ σε επαφή με το υλικό πριν γίνει βιβλίο, πριν πάρει τη τελική του μορφή. Οπότε χρησιμοποιώντας τα χαρτιά που ήταν εκεί κάτω ,το ονόμασα φωτογραφική εγκατάσταση, καλλιτεχνικά για εγκατάσταση πρόκειται. Παράλληλα επειδή οι εικόνες αυτές είναι από διάφορα σημεία της ζωής και της δημιουργίας και της παρέας , δεν μου πήγαινε να ακολουθήσω μια παραδοσιακή , την πεπατημένη των φωτογραφικών εκθέσεων. Δεν θα είχε το ίδιο νόημα για εμένα και την ίδια αφήγηση να είναι απλά οι εικόνες ή μια δίπλα στην άλλη προστατευμένες.
Αυτό το πράγμα γεννήθηκε από το δρόμο και στο μυαλό μου ήθελα να καταλήξει πιο ελεύθερο. Το θέμα της έκθεσης επικεντρώνεται στη δημιουργική διαδικασία της μουσικής , της φιλίας και της πόλης. Δηλαδή μέσα στη πόλη υπάρχει μια παρέα η οποία παρέα δημιουργεί. Μέσα σε αυτή τη παρέα είναι ο Αλέξης , ο παραγωγός του , ο dj , φίλοι μας που κάνουν σκειτ , η παρέα μας δηλαδή. Με αφορμή τη πορεία του Αλέξη καταγράφεται όλη η δημιουργική διαδικασία και όλη η παρεΐστικη διάθεση μέσα στη πόλη.
Ποια είναι η σχέση σου με τον Λεξ; Πως προέκυψε;
Γνωριστήκαμε σαν παιδιά , πολλά παιδιά του γυμνασίου , κάναμε παρέα , ήρθαν κοινές αναφορές μουσικές. Είμαστε αρκετά δομημένη παρέα και έχει μείνει η φιλίας μας μέχρι τώρα. Είναι μια παιδική φιλία που συνεχίζεται ακόμα. Και δεν είναι μόνο ο Αλέξης είναι πολλά παιδιά , από εκείνη τη περίοδο είμαστε τουλάχιστον 30 παιδιά με άλλους πιο κοντά άλλους πιο μακριά, ουσιαστικά από το 1997 ξεκινήσαμε.
Η παρουσίαση της έκθεση σας εδώ το Μουσείο «Ηλιόπουλος» στα Φιλιατρά , που είναι και η πρώτη παρουσίαση στη Πελοπόννησο πως προέκυψε;
Μετά την έκδοση του βιβλίου έγινε η παρουσίαση της έκθεσης στη Θεσσαλονίκη , ένα χρόνο μετά ακολούθησε η Αθήνα και τώρα είχαμε την πρόσκληση από το Μουσείο. Τον οποίον δεν ήξερα την ύπαρξη του. Μέσω του Momus της Θεσσαλονίκης βρεθήκαμε σε μια παρουσίαση βιβλίου και μου πρότειναν το μουσείο εδώ. Μίλησα με τη Χριστίνα Στριμπάκου ήρθα επισκέφθηκα το χώρο , συγκινήθηκα. Έχω ενθουσιαστεί.
Πως αισθάνεστε, σαν φωτογράφος που η έκθεση σας παρουσιάζεται σε ένα μουσείο φωτογράφου;
Είναι πολύ τιμητικό για εμένα. Πριν δύο χρόνια που βγήκε το βιβλίο δεν το είχα στα σχέδια μου , ούτε αυτό που έχει γίνει. Αλλά το να είμαι στο χώρο ενός συναδέλφου δύο γενιές πίσω τουλάχιστον είναι πολύ τιμητικό.
Τι θα θέλατε να πάρει μαζί του ο επισκέπτης φεύγοντας από την έκθεση;
Αυτό που με ενδιαφέρει πολύ και προσπάθησα να το επικοινωνήσω πολύ από την έκδοση του λευκώματος είναι να μπορέσουν να βρουν και νέοι άνθρωποι ερεθίσματα και νέοι φωτογράφοι τρόπους να επικοινωνήσουν τη δουλειά τους. Αφού κάπως τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μας έχουν αποκλείσει. Είμαστε προσηλωμένοι εκεί και δεν σκεφτόμαστε την πραγματικότητα , την ύλη το απτό. Για εμένα θέλω να πάρει μαζί του ο επισκέπτης ειδικά στα Φιλιατρά και σε οποιοδήποτε μέρος της επαρχίας , να νοιώσει λίγο τους ρυθμούς τους δικούς μας στη Θεσσαλονίκη , πως γεννήθηκε όλο αυτό το πράγμα.
Υπάρχει κάποια φωτογραφία στην έκθεση που έχει ιδιαίτερη συναισθηματική αξία για εσάς;
Η έκθεση χωρίζεται σε δυο κομμάτια , υπάρχει ένα κομμάτι συναυλιακό που δείχνει μια πορεία και ένα κομμάτι φιλικό και πόλης. Έχουμε ένα αγαλματάκι ένα παιδάκι στη πλατεία Ναυαρίνου που κατουράει και μας έχει στιγματίσει όλη μας τη ζωή. Περνάμε από εκεί είτε για καλό είτε για κακό , είναι ένα πολύ ζωντανό μέρος. Είναι ένα τοπόσημο που μας έχει στιγματίσει. Είναι ένα σημείο αναφοράς σε όλη μας τη πορεία από μικρή ηλικία μέχρι τώρα.
Η γνωστή φράση λέει ότι μια φωτογραφία ίσον χίλιες λέξεις. Για εσάς τι είναι φωτογραφία;
Για μένα φωτογραφία είναι το καταφύγιο μου. Από τότε που έπιασα κάμερα άρχισα να παρατηρώ τον κόσμο τελείως διαφορετικά. Και πραγματικά πιστεύω αν σε μια φωτογραφία κάτσουμε και την αναλύσουμε θα βρούμε πάνω από χίλιες λέξεις. Για εμένα όμως είναι το καταφύγιο , επειδή η έκθεση η ανθρώπινη είναι δύσκολη διαδικασία για μένα έχει υπάρξει το μέρος στο οποίο κρύβομαι για να μην εκτεθώ ,άσχετα αν έχει από κάτω έχει 60.000 κόσμο, έχω τη δυνατότητα να ανέβω και να κρυφτώ πίσω από τη κάμερα μου. Σαν έννοια φωτογραφική είναι ένα μέσο να γνωρίσεις τον κόσμο. Γνώρισα ανθρώπους μέσα από αυτό. Είναι ο τρόπος επικοινωνίας μου.
