- Ενας από τους "Δαιμονισμένους" κι εσείς;
"Είναι μια από τις πιο δύσκολες παραστάσεις που έχω παίξει και ειδικά η προετοιμασία της, η διάρκεια των προβών, αλλά το ήξερα από την αρχή αυτό. Οταν όμως σου ζητάνε να παίξεις σε ένα τέτοιο έργο όπως "Οι δαιμονισμένοι" του Ντοστογιέφσκι το θεωρείς πολύ σπουδαίο, γιατί ίσως και να μην σου δοθεί ποτέ η ευκαιρία να το κάνεις σε όλα σου τα χρόνια στο θέατρο. Είναι ένα πολύ δύσκολο κείμενο που έχει και σωματικές απαιτήσεις από τον ηθοποιό, και γενικότερα είναι ένα έργο που θέλει στρατιωτική πειθαρχία. Ευτυχώς όμως ο σκηνοθέτης μας Σταύρος Τσακίρης ήξερε ακριβώς τι ήθελε από την παράσταση, ήξερε τι να ζητήσει από τους ηθοποιούς, οπότε νομίζω ότι βγήκε ένα πολύ καλό αποτέλεσμα".
- Γιατί να αφορά το σήμερα ο Ντοστογιέφσκι;
"Γιατί έχει επαληθευτεί άπειρες φορές ότι ο άνθρωπος δεν αλλάζει, μόνο το περιτύλιγμα. Ο άνθρωπος έχει πάντα την ίδια λογική: να φτάσει στο "θεό". Κι αυτό πάντα έχει προβλήματα και είναι ίδια σε όλες τις εποχές - και είναι τα ίδια κι όταν κοιτάς προς τα πάνω και το αντίθετο, όταν πέφτεις. Γι’ αυτό λοιπόν το έργο παραμένει τόσο σύγχρονο".
- Στους "Δαιμονισμένους" παίζετε τον καταλυτικό ρόλο, που δεν είναι ο "καλός". Ερχεται όμως και ανατρέπει το κατεστημένο. Τι κρατάμε απ’ τον ήρωα: την πρόθεση ή το αποτέλεσμα;
"Υποδύομαι ένα υπαρκτό πρόσωπο, ο Ντοστογιέφσκι αναφέρεται στον Σεργκέι Νετσάγιεφ. Κατά τη δική μου λογική, και όχι του ήρωα, είναι ότι δεν μπορείς να αλλάξεις τίποτα και δεν έχει και καμία αξία. Εγώ δεν θέλω να αλλάξω τίποτα - και το να αλλάξεις το πολίτευμα σε μια χώρα το θεωρώ τόσο σοβαρό όσο το να αλλάξει κάποιος τα μαλλιά του κι από αριστερά να τα χτενίζεις δεξιά! Και για να μην παρεξηγηθώ, το λέω από την άποψη ότι πιστεύω σε έναν καλύτερο κόσμο γενικά, και όχι μόνο σε κάποιο σημείο του κόσμου. Αλλά ο καλύτερος κόσμος για μένα πρέπει να ξεκινήσει από εκεί που το έχουν πραγματικά ανάγκη. Από εκεί που τα παιδιά δεν έχουν νερό να πιούν και να φάνε ψωμί κι όχι από εμάς που βιώνουμε μια κρίση. Και είμαστε τόσο εγωιστές που καταλάβαμε την κρίση όταν ήρθε και χτύπησε την πόρτα μας στην Αμερική και στην Ευρώπη. Ας ασχοληθούμε με τους ανθρώπους που δεν έχουν φαγητό και νερό, κι όχι με εμάς που μας κόπηκαν τα ταξίδια, τα ακριβά ρούχα, τα μπουζούκια".
- Οι αλλαγές όμως, έστω και παροδικές, μας πάνε κάπου. Δεν μας αφυπνίζουν έστω και λίγο;
"Ελάχιστα. Αλλωστε παραμένουμε στο ίδιο, αν το δούμε στη βιολογική κατάσταση του καθένα, δεν έχει αλλάξει και τραγικά από το 1920 μέχρι το σήμερα. Η επιστήμη ναι, έχει προχωρήσει και είναι μάλλον το μόνο που σέβομαι απόλυτα. Αλλά γενικότερα ο άνθρωπος δεν κάνει τίποτα παραπάνω από το να τρέχει να δουλεύει, να κάνει παιδιά, να ψάχνει πάντα το κάτι καλύτερο… και να ξεχνάει ότι το κάτι καλύτερο στο προσφέρει η ίδια η φύση, αυτή που καταστρέφεις βέβαια! Μια ζωή ψάχνουμε το ιδανικό και είναι αυτό που ακριβώς μας έχει προσφέρει η ίδια η φύση, η ίδια η ζωή. Κι εμείς θεωρούμε εξέλιξη το να έχουμε ένα εξοχικό και να πηγαίνουμε να ξεκουραζόμαστε στη φύση…".
- Δηλαδή περνώντας αυτή η κρίση που ζούμε, δεν θα έχουμε αναθεωρήσει τίποτα;
"Νομίζω ότι έχουμε αναθεωρήσει ότι ήταν λάθος η λογική μας πριν. Μας έδωσαν το δικαίωμα να είναι λάθος. Ομως νομίζω ότι θα επιστρέψουμε πιο λυσσαλέοι γιατί έτσι είναι ο Ελληνας. Γιατί τα μηνύματα της κρίσης έπρεπε να τα δούμε το 2000 που μπαίναμε με ψεύτικα στοιχεία στην Νομισματική Ενωση, το 2004 που κάναμε τους Ολυμπιακούς Αγώνες χωρίς να έχουμε τις αντικειμενικές δυνατότητες να τους κάνουμε και έγιναν με ψεύτικα λεφτά. Από τότε έπρεπε να έχουμε αντιδράσει και όχι από το 2009, το 2010 και μετά. Απλά αρνηθήκαμε ως Ελληνες την πραγματική μας φύση, την πραγματική μας ταυτότητα που σε όλα τα επίπεδα είναι έξω από την Ευρώπη. Ο Ελληνας ανήκει στα Βαλκάνια, δεν είναι Ευρωπαίος! Βγαίνεις στο δρόμο και η κόρνα πάει σύννεφο, είσαι με πατερίτσες και θα σε πατήσουν 15 άτομα στο δρόμο, είναι η μοναδική χώρα που δεν πέρασε ο νόμος για το τσιγάρο… ενώ ακόμα και στην Κωνσταντινούπολη καπνίζουν όλοι έξω από τα μαγαζιά. Η Ευρώπη δεν είναι τα σύνορα, είναι μια ολόκληρη νοοτροπία, μια άλλη λογική. Εγώ δεν συμφωνώ βέβαια μ’ αυτή τη λογική, αλλά εκείνος που θέλει να λέγεται Ευρωπαίος πρέπει να είναι και στ’ αλήθεια Ευρωπαίος".
- Γιατί αλήθεια δεν γίναμε Ευρωπαίοι;
"Γιατί είμαστε ουσιαστικά ένα νεοσύστατο κράτος που στάθηκε στα πόδια του μετά την απελευθέρωσή τους από τους Τούρκους κι ακόμα ψάχνει να βρει την ταυτότητά του. Εγώ ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω τι είναι ο Ελληνας".
- Εκτός από τους "Δαιμονισμένους" που παίζετε, σκηνοθετείτε -για πρώτη φορά- μια άλλη παράσταση. Πώς προέκυψε αυτό;
"Τυχαία, χωρίς να επιδιώξω να σκηνοθετήσω. Θα ξεκινήσω πρόβες αρχές Φεβρουαρίου σε ένα κοινωνικό έργο, τον "Woodsman" του Στήβεν Φέχτερ που έχει γίνει και ταινία το 2004 με τον Κέβιν Μπέικον. Θα το ανεβάσουμε στο "Θέατρο 104" στο Γκάζι και αναφέρεται στην κοινωνική επανένταξη ενός παιδόφιλου. Δεν υπάρχει η παιδοφιλία ως πράξη μέσα στο έργο, αλλά το πώς εντάσσεται στο κοινωνικό σύνολο ένας άνθρωπος που βγαίνει από τη φυλακή. Δύσκολο αλλά ωραίο έργο, που το αγάπησα πολύ και ενώ δεν ήθελα να σκηνοθετήσω, το πήρα στα χέρια μου κι έκανα δουλειά πάνω σ’ αυτό - οπότε δεν ήθελα να το αφήσω".
- Δύσκολο εγχείρημα η σκηνοθεσία;
"Αν και δεν έχω μπει για τα καλά, ναι, νομίζω δύσκολο, και το σέβομαι και το φοβάμαι! Αν και θεωρώ πιο δύσκολη υπόθεση την υποκριτική, γιατί ο σκηνοθέτης καταθέτει τη δουλειά του, αυτό που θέλει να εκφράσει, και όταν ανέβει η παράσταση φεύγει. Ο ηθοποιός όμως μένει στην παράσταση και πρέπει να προσπαθεί συνεχώς".
- Το ότι ως ηθοποιός έχετε χαρακτηριστεί ζεν πρεμιέ, ωραίος και ο αγαπημένος των κοριτσιών, πώς το εισπράττετε; Σας ενοχλεί;
"Δεν το εισπράττω ακριβώς και δεν το "χαίρομαι" γιατί η επιλογή ρόλων που έχω κάνει στο θέατρο δεν είναι των ωραίων, αλλά είναι πιο τολμηροί και πιο παράξενοι ρόλοι. Επίσης έχω μια εμμονή με τους δεύτερους ρόλους, ακόμα κι όταν μου προτείνουν να παίξουν πρωταγωνιστικούς, προτιμώ τους δεύτερους. Από μικρός τα είδωλά μου ήταν οι δεύτεροι ρόλοι. Το ωραίος και... αγαπημένος των κοριτσιών οφείλεται σε κάποιους ρόλους που έκανα στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο. Τώρα αν μ’ ενοχλεί; Ούτε με πειράζει ούτε δεν με πειράζει, γιατί δεν είναι αντικείμενο της δουλειάς μου".
- Ποιοι είναι οι δεύτεροι ρόλοι που αγαπήσατε;
"Ολοι! Δηλαδή από τον Μπάτμαν ταυτιζόμουν με τον Τζόκερ, στον Ρόκυ Μπαλμπόα με τον αντίπαλό του, στον Τζειμς Μποντ αντίστοιχα. Αν ήταν να υποδυθώ κάποιον ρόλο σ’ αυτές τις ταινίες, ε, θα επέλεγα αυτούς!".
- Στο θέατρο υπάρχουν ρόλοι που θα θέλατε πολύ να παίξετε;
"Ναι, όλοι του Σαίξπηρ! Είναι ο αγαπημένος μου συγγραφέας".
