Πώς είναι να κάνεις άλμα επί κοντώ με αλουμινένιο κοντάρι ή με κοντάρι από... καλάμι και οι πτώσεις σου μετά τα άλματα να είναι σε χωμάτινη σκληρή επιφάνεια; Ο Γιάννης Δαφνάς σαν έφηβος στα μέσα της δεκαετίας του ’50 ξεκίνησε να κάνει αθλητισμό... “Θέλαμε μια σωστή διέξοδο, για την υγεία μας ξεκινήσαμε να κάνουμε αθλητισμό. Μας έδινε την ευκαιρία να διαπλάσουμε το σώμα μας και το νου, αλλά και να γνωρίσουμε φίλους”, μας λέει ο ίδιος έξι δεκαετίες μετά!
Ο στίβος δεν ήταν η μοναδική αγάπη του Γιάννη Δαφνά...

Πρώτο δελτίο στα Πράσινα Πουλιά

Σε ηλικία 14 ετών έβγαλε το πρώτο του δελτίο στην ποδοσφαιρική ομάδα των Πρασίνων Πουλιών. Επαιξε επίσης στην ΑΕΚ Καλαμάτας, τον Ολυμπιακό Καλαμάτας και τον Πάμισο... “Στη Μεσσήνη είχα πάει μαζί με τον Αλέκο Λούκο που ήταν παίκτης – προπονητής στον Πάμισο και δεν είχε τιμωρηθεί ποτέ από διαιτητή”, θυμάται.
Το τελευταίο του παιχνίδι ως ποδοσφαιριστής το έδωσε με τον Ομιλο Καλαμάτας (συγχώνευση Πράσινων Πουλιών και Ολυμπιακού Καλαμάτας) στην Κρήτη απέναντι στον Εργοτέλη με προπονητή τον Μπόμπεκ και είχαν χάσει 7-3.

Οι συμμετοχές στα πρώτα “Παπαφλέσσεια”

“Η αγάπη μου για άθληση ήταν τόσο μεγάλη που την τελευταία μου μπουκιά την κατάπινα στο γήπεδο του Μεσσηνιακού! Προτού γραφτώ στον Μεσσηνιακό Γυμναστικό Σύλλογο, από μικρή ηλικία πήδαγα με καλάμι, κάνοντας άλμα επί κοντώ! Μια φορά έσπασε το καλάμι και έπεσα με την πλάτη στο χώμα, στου Κοντοζαμάνη την αυλή!”, λέει με γλαφυρότητα ο κ. Δαφνάς που είχε λάβει μέρος επί σειρά ετών στα πρώτα χρόνια των “Παπαφλεσσείων”!
Εκτός από άλμα επί κοντώ ο παλαίμαχος αθλητής του στίβου, έκανε ακόμη απλούν (μήκος), τριπλούν, ύψος, μιας και ήταν αθλητής του δεκάθλου.
Το σημείο συνάντησης όλων των έφηβων της γενιάς του ήταν το γήπεδο του Μεσσηνιακού και σκοπός τους ήταν να κρατήσουν ζωντανό τον ιστορικό σύλλογο μιας και τότε δεν υπήρχε ενδιαφέρον από παράγοντες, παρά μόνο από ορισμένα παιδιά (60-70 τον αριθμό) που γυμνάζονταν καθημερινά τότε.
Γιατρό δεν είχε ο Μεσσηνιακός εκείνη την εποχή και είχαν παρακαλέσει τον Πέτρο Καρακούση των Πρασίνων Πουλιών, που τους βοηθούσε ιατρικά.

Οι συναθλητές στον Μεσσηνιακό

“Χρέη προπονητή έκανε για ένα διάστημα ο Θόδωρος Κοκορόγιαννης,
όμως μετά ήρθε και μας προπονούσε ο Θόδωρος Γκουβάτσος.
Θυμάμαι πως κάναμε στίβο στον Μεσσηνιακό μαζί με τον Παναγιώτη Χριστοφιλέα, τον Βαγγέλη Φράγγο, τον Διονύση Στεφανούρη, τον Λούη Σταματόπουλο που ήταν κουφός και δρομέας μεγάλων αποστάσεων), τον Παναγιώτη Δούση που συνεχίζει να τρέχει μέχρι και σήμερα, τον Μπάμπη Δεριζιώτη που ήταν μουγγός, τον Γιώργο Ναθαναήλ, τον Γιάννη Τριμαντίλη, τον Γιώργο Λαγανάκο, τον Δημήτρη Παπαδημητράκο, τον Γιώργο Δημητριάδη που ήταν δρομέας 100μ. και παράλληλα έπαιζε ποδόσφαιρο στον Απόλλωνα, τον Γεράσιμο Σεϊντή που έκανε άλμα εις ύψος, τον Πέτρο Κουμεντάκο που ήταν αθλητής του απλούν και πηδούσε 7.20 μ., όταν ο Μαγκλάρας που ήταν πανελληνιονίκης είχε επίδοση 7.40 μ., τον Αντώνη Χρόνη, τον Θεόδωρο Κατσουλάκο, τον Τάκη Ξυγκώρο και τον Μπάμπη Σαρακηνό που έκανε ταχύτητες και απλούν και αγωνιζόταν και στα Πράσινα Πουλιά”, θυμάται με νοσταλγία ο Γιάννης Δαφνάς και ζητά να τον συγχωρέσουν όσους ξεχνάει!
Συνεχίζοντας προσθέτει:
“Εκείνη την εποχή στο άλμα εις ύψος απαγορευόταν να περάσει πρώτα άλλο μέλος του σώματος... Πρώτα έπρεπε να περάσουν τα πόδια και μετά το σώμα.
Στην Αμερική ο Τόμας πηδούσε δύο μέτρα και οι εφημερίδες της εποχής έγραφαν πως αν έρθει εδώ θα πηδάει τηλεφωνικούς θαλάμους!
Στο επί κοντώ υπήρχε ο Ρουμπάνης που ήταν παγκόσμιος πρωταθλητής και πηδούσε πάνω από 5 μέτρα!”.

Αλμα επί κοντώ με κοντάρια από αλουμινένια σωλήνα

Πώς ήταν όμως τα κοντάρια εκείνη την εποχή και πόσο θα μπορούσε να πηδήξει στο επί κοντώ με τα σημερινά σύγχρονα κοντάρια ο Γιάννης Δαφνάς;
“Τα κοντάρια ήταν μια αλουμινένια σωλήνα 4 μέτρων που δεν λύγιζε καθόλου και είχε διατομή όσο ένα μπαλάκι του τένις.
Ηταν βαρύ κοντάρι και ως να πας στο σκάμμα να πηδήξεις, οι δυνάμεις σου είχαν καταναλωθεί! Το δικό μου ρεκόρ ήταν τρία μέτρα στο άλμα επί κοντώ.
Αν έκανα σήμερα επί κοντώ δεν ξέρω τι επίδοση θα είχα, όμως θεωρώ πως θα ήμουν σε μια καλή θέση Πανελληνίως, γιατί η αγάπη μου γι’ αυτό το άθλημα ήταν μεγάλη”.

Εφυγε... σκαστός από φαντάρος και βγήκε πρώτος

Ιδιαίτερη είναι η ιστορία που μας διηγήθηκε ο Γιάννης Δαφνάς όταν ήταν φαντάρος και γινόντουσαν Παμπελοποννησιακοί Αγώνες στο γήπεδο του Μεσσηνιακού...
“Ημουν φαντάρος και έμαθα πως θα γίνουν Παμπελοποννησιακοί Αγώνες. Ζήτησα 48ωρη άδεια, αλλά δεν μου την έδωσαν.
Τότε ήμουν υπαξιωματικός τεθωρακισμένων και είχαμε πάει στο Χαϊδάρι για εκπαίδευση.
Σκεφτόμουν πώς θα γίνει να το σκάσω για να πάω να πάρω μέρος στους αγώνες.
Μπήκα σε μια υδροσωλήνα, όμως σφήνωσα και με τράβηξαν δύο φαντάροι για να με βγάλουν. Μπήκα ανάμεσα τους και κατάφερα να βγω έξω από την πύλη.
Ηρθα στην Καλαμάτα με ωτοστόπ, μπαίνοντας σε ένα φορτηγό ενός γνωστού μου. Πήρα μέρος στους αγώνες, κατέκτησα μάλιστα την πρώτη θέση στο άλμα επί κοντώ και στην απονομή ντύθηκα με την στρατιωτική μου στολή.
Οταν μου έδωσε το κύπελλο ο διοικητής, του είπα ότι είμαι σκαστός και παρότι με διαβεβαίωσε πως δεν θα τιμωρηθώ, έφαγα 15 ημέρες φυλακή”!

Το γήπεδο του Μεσσηνιακού τη δεκαετία του ’60

Πώς ήταν όμως διαμορφωμένο το γήπεδο του Μεσσηνιακού πριν από 60 χρόνια; Ο κ. Δαφνάς είναι ο κατάλληλος άνθρωπος να μας απαντήσει...
“Το γήπεδο του Μεσσηνιακού είχε κατεύθυνση ανατολή προς δύση.
Στη βορειοανατολική γωνία υπήρχε γήπεδο μπάσκετ και ένα σκοπευτήριο, που κάναμε σκοποβολή με σιδερένια ανδρείκελα.
Στο ανατολικό τμήμα υπήρχαν λεύκες, στη βόρεια πλευρά ήταν ένα υπόστεγο και εκεί υπήρχαν ξύλινες στήλες που βάζαμε μαδέρια για να κάνουμε έλξεις και περιστροφές στη μέση, όπως και πολύζυγα επί του τοίχου.
Σε εκείνο το σημείο κάτω από το στέγαστρο ήταν μια πλάκα που είχε τοποθετήσει ο τότε δήμαρχος Παλαμάρας και έκανε αναφορά στα οφέλη του αθλητισμού.
Επίσης στη δυτική πλευρά του γηπέδου κατοικούσε σε ένα δωμάτιο ο φύλακας του γηπέδου, ο Δημήτρης Γκρέκης που δούλευε στην υπηρεσία ύδρευσης.
Η οριοθέτηση του αθλητικού χώρου με τους θεατές γινόταν με μια άσπρη γραμμή από ασβέστη, μιας και δεν υπήρχαν φυσικά κερκίδες.
Μάλιστα ορισμένοι επιστάτες έδιωχναν με τη βέργα τους θεατές αν πλησίαζαν στον αγωνιστικό χώρο!
Μεταξύ του χώρου των θεατών και στη βόρεια πλευρά, στη μέση του αγωνιστικού χώρου, υπήρχε το σκάμμα για τριπλούν, μήκος και ύψος.
Θυμάμαι πως στη νότια πλευρά της Μαυρομιχάλη, απέναντι από το γήπεδο είχε ένα καφενείο ο Γιάννης Μπαρδουνιώτης και μέσα από το γήπεδο περνούσε ο αγωγός αποχέτευσης! Μάλιστα πολλά παιδιά έμπαιναν από τον αγωγό που ξεκινούσε από την Καλλιπατείας στο γήπεδο!
Είχαμε σκάψει και είχαμε τοποθετήσει και μπασκέτες στην ανατολική πλευρά του γηπέδου του Μεσσηνιακού, με ξύλινο ταμπλό και παίζαμε και μπάσκετ”!

Οι αγώνες στη Σπάρτη

Ο Μεσσηνιακός τη δεκαετία του ’60 δεν ήταν σε θέση να διασφαλίσει τα έξοδα για τα ταξίδια των αθλητών σε άλλες πόλεις και ο κ. Δαφνάς θυμάται πως πήγαιναν στη Σπάρτη με δικά τους έξοδα.
“Σε έναν αγώνα που είχαμε στη Σπάρτη μας φιλοξένησε ο πρόεδρος της Μαγούλας στο σπίτι του.
Σε εκείνο τον αγώνα υπήρχε ένας αθλητής από την Τρίπολη που λεγόταν Τραχανάς και όπως έριχνε σφύρα, διπλώθηκε και έπεσε κάτω, προσφέροντας γέλιο σε όσους ήταν στο γήπεδο.
Οι Σπαρτιάτες είχαν έναν αθλητή του επί κοντώ, τον Μπόγρη που είχε έρθει στην Καλαμάτα στην Ιερατική Σχολή για να γίνει παπάς. Ετσι του βγάλαμε το παρατσούκλι ο “παπάς”, ο οποίος ήταν το φαβορί και όποτε συμμετείχε σε αγώνες συνήθως κέρδιζε”.

Το πανό για την “Μαύρη Θύελλα”

Το ποδόσφαιρο ήταν πάντα μέσα στην καρδιά του Γιάννη Δαφνά και χαρακτηριστικό ήταν το πανό που είχε φτιάξει το 1972 όταν η “Μαύρη Θύελλα” πήρε την άνοδο στην Α’ εθνική για πρώτη φορά στην ιστορία της...
Το πανό απεικόνιζε μια σκάλα που έγραφε πάνω “Π.Σ. Η Καλαμάτα” και έδειχνε έναν άντρα να ανεβαίνει και από πίσω 11 ποδοσφαιριστές να τον ακολουθούν! Είχε γράψει μάλιστα “Λυκούργου ανάβασις” και όταν το είχε δει ο τότε πρόεδρος της ομάδας Λυκούργος Γαϊτανάρος ενθουσιασμένος του είχε πει “εμπνευστάρα μου”. Μάλιστα το εν λόγω πανό το είχε χρησιμοποιήσει τότε και το περιοδικό “Φαντάζιο”.

Στο φιλικό Ολυμπιακός - Σάντος

Ο συνταξιούχος σήμερα της ΔΕΗ Γιάννης Δαφνάς είχε παρακολουθήσει από το γήπεδο της Λεωφόρου και τον περίφημο φιλικό αγώνα του Ολυμπιακού με την Σάντος του Πελέ το 1961, μαζί με τον Γιώργο Δαρδέτα!
Τότε η ομάδα του Πειραιά είχε νικήσει με 2-1 και θυμάται πως στο ένα από τα δύο γκολ έπεσε ένα βαρελότο από τους φιλάθλους του Ολυμπιακού που έκανε μεγάλο κρότο.
Θυμάται ακόμη και έναν αγώνα Ολυμπιακός – Πανιώνιος που είχε παρακολουθήσει που του είχε δώσει το εισιτήριο ο παλαίμαχος του ΟΣΦΠ Ηλίας Υφαντής, με τον οποίο δούλευε μαζί στην ΔΕΗ στον Πειραιά.

Οι στίχοι και η καλλιτεχνική φλέβα

Ο Γιάννης Δαφνάς εκτός από τον αθλητισμό είχε και καλλιτεχνική φλέβα...
Από μικρή ηλικία έγραφε στίχους τα οποία αργότερα έγιναν τραγούδια. Αφορμή για να ξεκινήσει να γράφει στίχους αποτέλεσε ο θάνατος του πατέρα του και έκτοτε άρχισε να γράφει στη σκοπιά όταν ήταν φαντάρος.
Στίχους συνεχίζει να γράφει μάλιστα ακόμη και σήμερα, μιας και η έμπνευση όπως λέει δεν σταματά ποτέ!

Το περιστατικό στην κηδεία του Μπιθικώτση

Η ομοιότητα που είχε με τον αξέχαστο τραγουδιστή – συνθέτη Γρηγόρη Μπιθικώτση, γέννησε ένα φοβερό περιστατικό στην κηδεία του “Σερ” τον Απρίλιο του 2005...
“Είχα πάει στην Αθήνα για να πάρω τα παιδιά μου και ήμουν στο Σύνταγμα για καφέ... Εβλεπα πως συρρέει κόσμος στη Μητρόπολη και ρώτησα έναν αστυφύλακα τι συμβαίνει... Μου είπε πως είναι η κηδεία του Γρηγόρη Μπιθικώτση και αποφάσισα να πάω κι εγώ να προσκυνήσω.
Πήγα και έγραψα έναν στίχο στο βιβλίο συλλυπητηρίων και τότε ήρθε μια δημοσιογράφος από το Star, μου είπε πως μοιάζω πολύ με τον μακαρίτη
και με ρώτησε τι έγραψα...
Είχα γράψει τον στίχο “ο ουρανός συννέφιασε και ας είναι καλοκαίρι, αφού ο χάρος έπιασε τον Σερ από το χέρι”!
Μπήκα στο παρεκκλήσι να ανάψω ένα κερί και τότε σηκώθηκε η κόρη του Μπιθικώτση από το στασίδι και με αγκάλιασε κλαμένη. Ηταν μια στιγμή που συγκινήθηκα ιδιαίτερα.
Επίσης θυμάμαι πως η αείμνηστη Βίκυ Μοσχολιού είχε πει “είχε κι άλλον αδερφό ο Γρηγόρης;”!
Τότε μετά την κηδεία με βρήκε ένας κουμπάρος του Μπιθικώτση που σύνθετε τραγούδια και με ρώτησε αν θέλω να συνεργαστούμε.
Του έγραψα στίχους για 2-3 τραγούδια, θυμάμαι τα “Με τις χαρές σε ξόφλησα” και “Πω πω ποιος είμαι εγώ”.
Το ταλέντο του κ. Γιάννη στον αθλητισμό και τις τέχνες το μετέδωσε και στα τρία του παιδιά. Οι κόρες του Βασίλική και Μαρία Δαφνά τελείωσαν τη Γυμναστική Ακαδημία και σήμερα είναι γυμνάστριες, ενώ και τα τρία παιδιά του πήγαιναν από μικρά στην Φιλαρμονική και έμαθαν από ένα μουσικό όργανο.
Ο Γιώργος παίζει σαξόφωνο, η Βασιλική τρομπέτα και η Μαρία κλαρίνο.
Ο ίδιος, μαζί με την σύζυγό του Αρετή, θυμούνται με νοσταλγία τις όμορφες στιγμές που πέρασαν μαζί, έχοντας ως παρακαταθήκη τα κύπελλα,
τα μετάλλια από τους αγώνες και τους στίχους από τα τραγούδια που μένουν ανεξίτηλα στο χρόνο!