Δύο ταινίες που εξερευνούν διαφορετικές πτυχές της ανθρώπινης εμπειρίας και της ελληνικής ιστορίας και δημιουργίας.

«Ο έρωτας στα χρόνια της γιαγιάς μου» 33’ σε σκηνοθεσία Ζωής Σταυρίδη-Μιχαλοπούλου | Ελλάδα, 2024.
Πώς βίωναν τον έρωτα – τόσο τη ρομαντική όσο και τη σωματική του διάσταση – οι γυναίκες μιας όχι και τόσο μακρινής γενιάς; Η Ζωή Σταυρίδη-Μιχαλοπούλου, μέσα από αφηγήσεις, σιωπές, βλέμματα και χειρονομίες των πρωταγωνιστριών της, αναζητά απαντήσεις σε αυτή την ενδιαφέρουσα ερώτηση. Το ντοκιμαντέρ εξερευνά τα υλικά που αποτελούσαν τον κόσμο των γιαγιάδων μας, αποκαλύπτοντας πτυχές της ζωής τους που συνθέτουν την ατμόσφαιρα μιας άλλης εποχής, προσφέροντας μια βαθιά ματιά στην ιδιωτική σφαίρα και τις κοινωνικές νόρμες που διαμόρφωναν τις σχέσεις και τα συναισθήματα. Η σκηνοθέτιδα επιτυγχάνει να δημιουργήσει μια οικεία ατμόσφαιρα, όπου οι αφηγήσεις ρέουν αβίαστα και αναδεικνύουν την πολυπλοκότητα του έρωτα σε διαφορετικές εποχές.

«Ενα ποτάμι που λεγόταν Βακιρτζής» 44’ σε σκηνοθεσία Πάνου Α. Θωμαΐδη | Ελλάδα, 2024.
Από τις προσόψεις των κεντρικών κινηματογράφων της Αθήνας τις δεκαετίες του 1950 και 1960, οι οποίες προσκαλούσαν τους περαστικούς στις σκοτεινές αίθουσες, οι γιγαντιαίες, πρωτότυπες και τολμηρές εικαστικές δημιουργίες του Γιώργου Βακιρτζή κοσμούν σήμερα δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές και χαίρουν διεθνούς αναγνώρισης. Το ντοκιμαντέρ του Πάνου Θωμαΐδη μάς ξεναγεί στον κόσμο ενός πρωτοπόρου εικαστικού, αναδεικνύοντας την επιδραστική του παρουσία στην ελληνική τέχνη και τον κινηματογράφο. Η ταινία αποτελεί μια συναρπαστική βουτιά στην ιστορία της ελληνικής εικαστικής σκηνής, με επίκεντρο έναν καλλιτέχνη που άφησε το δικό του αποτύπωμα. Η ώρα προσέλευσης είναι στις 8.30 μ.μ.