Τραγούδια αφιερωμένα στον Μιχάλη Γκανά

Τα δώ­ρα

Στο σπί­τι μου το πα­τρι­κό φά­ντα­σμα τρι­γυρ­νώ
με τις φω­το­γρα­φί­ες να στά­ζου­νε σιω­πή.
Απλώ­νε­ται μια λί­μνη και στα νε­ρά περ­νώ.
Ο αέ­ρας δέ­ντρα φέρ­νει που έχου­νε κο­πεί.

Πώς τα φυλ­λώ­μα­τά τους βομ­βούν στη σι­γα­λιά
με ήχους λη­σμο­νη­μέ­νους γλώσ­σας αλ­λο­τι­νής.
Λέ­ξεις, πε­τού­με­να χλω­ρά, γε­μί­ζει η αγκα­λιά
Βό­τσα­λα λα­μπε­ρά, πέ­τρες κρυ­φούς μου συγ­γε­νείς.

Κι όπως στη νύ­χτα πλέω, βγαί­νω στα χα­ρά­μα­τα
μού­σκε­μα από πα­ληές φω­νές και λό­για ξέ­να.
Μα εί­ναι βα­ρύ το δώ­ρο κι αρ­χι­νώ τα κλά­μα­τα,
Όμως στο αυ­γι­νό το φως, σε νοιώ­θω πά­λι εσέ­να.

Μυ­ρί­ζω τον βα­σι­λι­κό, της απω­λεί­ας τα ρό­δα
Την ξα­στο­χιά του θυ­μα­ριού, της λύ­πης το κε­ρί.
Μου αφή­νεις στο τρα­πέ­ζι καρ­φιά για τα έξο­δα,
Κα­θώς ξε­χύ­νο­νται στους δρό­μους οι φρου­ροί.

Graffiti

Tον πό­νο μου έγρα­ψα στον τοί­χο:
«Κό­σμε στε­νέ, δεν με χω­ράς»
Δί­χως της θά­λασ­σας τον ήχο
Στις ερη­μιές δεν προ­χω­ράς.

Τα μά­τια μου κοι­τούν εντός μου,
Μου απλώ­νουν θά­λασ­σα σγου­ρή
Και φέγ­γει αλ­λιώ­τι­κα ο ρυθ­μός μου.
Με πέ­τρες του βυ­θού ―μπο­ρεί―

Με φύ­κια κι όστρα­κα για λέ­ξεις
Που δεν περ­νούν σ΄αν­θρώ­που νου
Θα τρα­γου­δή­σω τ΄ ου­ρα­νού:
«Από παι­δί σ΄ έχω δια­λέ­ξει,

Μα η λύ­πη σου μ΄ έχει πλα­νέ­ψει.
Φέ­ρε τα λα­μπε­ρά νε­ρά,
για­τί έχει ο κό­σμος πια στε­νέ­ψει.
Ο κό­σμος πια δεν με χω­ρά».

Τί­πο­τα δεν έχω ―Η φω­νή

Τί­πο­τα δεν έχω να σου δώ­σω,
Μό­νο την φω­νή μου, ρα­γι­σμέ­νη.
Μέ­σα της κα­τά­φε­ρα να σώ­σω
Αγρι­μιών λα­χτά­ρα πι­κρα­μέ­νη.

Την φω­νή μου, πά­ρε, αναμ­μέ­νη
Από των που­λιών το δά­κρυ,
Την φω­νή μου την μα­χαι­ρω­μέ­νη
Πε­τα­μέ­νη στου και­ρού την άκρη.

Πά­ρε την, γε­μά­τη δέ­ντρων ίσκιους
Των κυ­μά­των ρί­γη, λύ­πες της θα­λάσ­σης
Κι άκου­σέ την πριν να με δι­κά­σεις
Άκου­σε τους ψί­θυ­ρους τους μύ­χιους.

Τρέ­μει όπως το φύλ­λο, λά­μπει σαν σπα­θί
Σαν πε­σμέ­νο άστρο, τρέ­μει και πο­θεί
να τυ­λί­ξει το κορ­μί σου τό­σο.
Τί­πο­τα δεν έχω να σου δώ­σω.

[Πηγή: hartismag.gr]