Στην εκδήλωση θα μιλήσουν η Μαρία Ανδρέου, επίκουρη καθηγήτρια του Τμήματος Λογοθεραπείας του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, η κοινωνική λειτουργός με εξειδίκευση στον αυτισμό Μαρία Πόταρη, η φοιτήτρια του Τμήματος Λογοθεραπείας Βίβιαν Χριστοδουλοπούλου, καθώς και η ίδια η συγγραφέας Μαρία Λευτάκη. Τη συζήτηση θα συντονίσει η δημοσιογράφος Δέσποινα Ηλιοπούλου.

Η συγγραφέας παρουσιάζει ένα έργο που επιχειρεί να συστήσει στο ευρύ κοινό την πραγματικότητα των αυτιστικών ανθρώπων, πέρα από στερεότυπα, μύθους και εύκολες ερμηνείες. «Κανείς δεν γνωρίζει πραγματικά τον αυτισμό. Γνωρίζει μόνο τους ανθρώπους του», τονίζει στην «Ε», εξηγώντας ότι το βιβλίο δεν αποτελεί εγχειρίδιο ή επιστημονική πραγματεία, αλλά μια κατάθεση ψυχής. Οι 21 ιστορίες γράφτηκαν σε πρώτο πρόσωπο, με στόχο να αποτυπώσουν αυθεντικά τα συναισθήματα, τους φόβους, την προσπάθεια και τον αγώνα λεκτικών και μη λεκτικών, διαγνωσμένων και αδιάγνωστων ανθρώπων στο φάσμα. Η συγγραφή ξεκίνησε μέσα από βαθύ προσωπικό βίωμα: τη διάγνωση του γιου της και τη μακρόχρονη ενασχόλησή της με την αυτιστική κοινότητα, από το 2013, μέσα από δράσεις, συλλόγους και ενεργή παρουσία σε σχολεία και κοινωνικούς χώρους. «Οι ιστορίες με βρήκαν. Με επέλεξαν», λέει χαρακτηριστικά. Η ίδια σταματούσε συχνά για μέρες ή εβδομάδες κάθε φορά που έγραφε μια δύσκολη μαρτυρία, φοβούμενη μήπως αδικήσει την αυθεντικότητα όσων της εμπιστεύτηκαν τα βιώματά τους. Στο βιβλίο περιλαμβάνονται και έργα ενηλίκων και εφήβων στο φάσμα — ανάμεσά τους ο Γρηγόρης Τζάτζης και ο 15χρονος Γιάννης Κοσμάς — προσφέροντας μια σπάνια, άμεση οπτική που συνομιλεί με τα κείμενα. Συμμετοχή έχουν επίσης ο Βασίλης Μπερέτσος, η Σοφία Γραβάνη και ο Νικόλας Ζαννιδάκης, που μέσα από τις προσωπικές τους αφηγήσεις μιλούν για τον καθημερινό αγώνα για αποδοχή και ορατότητα.

Η Μαρία Λευτάκη στέκεται ιδιαίτερα στο βάρος της κοινωνικής απομόνωσης που συχνά βιώνουν τα άτομα στο φάσμα. Υπογραμμίζει ότι η κοινωνία «βρίσκεται ακόμη στη φάση που μαθαίνει», ενώ οι ελλείψεις του κράτους — από περικοπές μέχρι ανεπάρκεια δομών — δημιουργούν ένα περιβάλλον που συχνά καταλήγει εχθρικό αντί υποστηρικτικό. Παράλληλα, αναγνωρίζει τον ρόλο πολλών εκπαιδευτικών που προσφέρουν πραγματική στήριξη, λειτουργώντας ως πολύτιμοι σύμμαχοι των αυτιστικών παιδιών. Σε σχέση με τις θεραπευτικές παρεμβάσεις, η συγγραφέας επισημαίνει ότι ο αυτισμός δεν «θεραπεύεται» με την έννοια της κατάργησης, αλλά υποστηρίζεται. Ασκεί κριτική σε μεθόδους που στοχεύουν στο να «μην φαίνεται» ένας άνθρωπος αυτιστικός, επισημαίνοντας ότι η πραγματική στήριξη πρέπει να βασίζεται στον σεβασμό της ταυτότητας και των αναγκών του κάθε ατόμου. Στο κέντρο του βιβλίου βρίσκεται η ανάγκη για κατανόηση, ενσυναίσθηση και αποδοχή. «Οι αυτιστικοί άνθρωποι κουβαλούν μια καθαρότητα και μια ακεραιότητα που η κοινωνία συχνά δεν βλέπει. Αν τους δώσουμε τον χρόνο και τον τρόπο, θα σταθούν δίπλα μας ως ίσοι», σημειώνει η συγγραφέας, παραθέτοντας και το συγκλονιστικό μήνυμα του Βασίλη Μπερέτσου: «Βλέπετε ότι φέρομαι διαφορετικά – αλλά όχι ότι πολλές φορές φέρομαι σοφότερα». Μετά την κυκλοφορία του βιβλίου, ήδη εργάζεται πάνω στο επόμενο παιδικό έργο της, συνέχεια του «Ο φίλος μου ο Ανδρέας είναι αυτιστικός», με στόχο να καλλιεργηθεί η κατανόηση και ο σεβασμός από τις μικρότερες ηλικίες.

Κ.Δρ.