Για τους Σαμουράι, η μάχη δεν ήταν πάντα με σπαθιά. Ηταν και με τις ενοχές, με την τιμή, με τις σκιές που κουβαλούσε κανείς όταν έκλεινε τα μάτια, και πίστευαν πως, αν ανέβαινες στο Φούτζι με καθαρή καρδιά, θα έβρισκες φως. Αν όχι… θα σε κράταγε εκεί για πάντα, ανάμεσα στους κόσμους, χωρίς να μπορείς ούτε να ζήσεις μα ούτε και να πεθάνεις.

Για τους Σαμουράι το Φούτζι ήταν τόπος δοκιμής. Ενα όριο, ένα κατώφλι. Εκεί όπου δοκιμάζεται η καθαρότητα της ψυχής πριν περάσει στη σφαίρα των προγόνων. Πίστευαν πως οι ψυχές που είχαν αφήσει πράξεις ατιμίας πίσω τους δεν μπορούσαν να διαβούν το μονοπάτι που ξεκινούσε από τη βάση του βουνού και οδηγούσε προς το φως. Εμεναν παγιδευμένες σ’ έναν αόρατο δακτύλιο ομίχλης –στο μετέωρο ενδιάμεσο. Υπήρχε μάλιστα μια παλιά αντίληψη πως το βουνό αλλάζει μορφή ανάλογα με τον εσωτερικό κόσμο αυτού που το πλησιάζει. Στους ενάρετους παρουσιάζεται επιβλητικό αλλά καθαρό, φωτεινό. Στους άλλους βαρύ, σκοτεινό, με σύννεφα που στροβιλίζονται σαν να ψιθυρίζουν μυστικά.