Η επιχείρηση “Καρέλιας” έχει τεράστιους ρυθμούς κερδοφορίας όλα τα τελευταία χρόνια, όπως μάλιστα διαφημίζει και η ίδια η επιχείρηση. Το ότι δεν θέλει να πληρώνει υπερωρίες για τη λειτουργία του εργοστασίου κατά τις μέρες του Σαββατοκύριακου και θέλει να ανοίξει το δρόμο για αλλαγές στις συμβάσεις εργασίας, δεν δικαιολογείται έτσι και αλλιώς, πολύ δε περισσότερο λόγω οικονομικών δυσκολιών.
Ταυτόχρονα θέλει να αξιοποιήσει όλη την αντεργατική νομοθεσία των τελευταίων χρόνων. Να θυμίσουμε ότι ανάλογες εξελίξεις έχουμε και στην επιχείρηση Παπαστράτος, αλλά και σε δεκάδες άλλων κλάδων. Αυτές οι αρνητικές εξελίξεις, επιβραβεύτηκαν από την επίσκεψη του πρωθυπουργού στην επιχείρηση “Παπαστράτος” πριν λίγο καιρό, όπου σε ομιλία του στους εργαζόμενους στήριζε το νέο παραμύθι περί "δίκαιης ανάπτυξης".
Το παράδειγμα της επιχείρησης “Καρέλιας” είναι τρανταχτό. Πέρασαν 4 μνημόνια και εκατοντάδες εφαρμοστικοί νόμοι, για να μπορούν οι Καρέλιας, Παπαστράτος και κάθε εργοδοσία, να μειώσουν την τιμή των εργαζομένων, να γίνουν πιο ανταγωνιστικοί, να εκτοξευτούν τα κέρδη τους με μεγαλύτερη ταχύτητα. Είναι η απόδειξη ότι δεν γλιτώνει κανείς εργαζόμενος, κανένας χώρος εργασίας. Για τους εργαζόμενους ετοιμάζουν το ίδιο μέλλον είτε το αφεντικό είναι συμπολίτης μας ή ξένος, είτε είναι πρώτη η επιχείρηση ή τελευταία στον ανταγωνισμό. Ετοιμάζουν συνεχόμενα αντιλαϊκά μέτρα, συνεχώς αμφισβήτηση δικαιωμάτων, αγώνας δρόμου για την επιβίωση. Να θυμίσουμε πόσοι δούλευαν στην επιχείρηση “Καρέλιας” τη δεκαετία του '90 και σε πόσους έχουν μειωθεί σήμερα, με τι δικαιώματα δούλευαν οι εργαζόμενοι της επιχείρησης πριν την κρίση και με τι σήμερα. Ολα αυτά να συγκριθούν με τη σταθερή κερδοφορία της επιχείρησης που καλπάζει είτε σε φάση κρίσης, είτε σε φάση ανάπτυξης.
Οι εργαζόμενοι δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα μεταξύ τους! Μπορεί η επιχείρηση “Καρέλιας” να είναι στα μαχαίρια με την Philip Morris για το ποιος θα είναι από πάνω στην κούρσα του ανταγωνισμού, όμως οι εργαζόμενοι και στις δύο επιχειρήσεις θα είναι από "κάτω". Ο ανταγωνισμός αυτός σημαίνει για τον εργαζόμενο συνεχώς αφαίρεση δικαιωμάτων και εντατικοποίηση της εργασίας μέχρι ξεζουμίσματος.
Σήμερα υπάρχει λύση! Κάθε εργοστάσιο, κάθε επιχείρηση να γίνει κέντρο αγώνα, που θα βάζει εμπόδια στην εφαρμογή των αντεργατικών μέτρων που νομοθετούν οι αστικές κυβερνήσεις προς όφελος του κεφαλαίου. Οι εργαζόμενοι οργανωμένοι στα σωματεία τους να δρουν συλλογικά διεκδικώντας όχι μόνο το αυτονόητο "όχι στα νέα και παλιά μέτρα". Να διεκδικήσουν αυτό που σήμερα μπορούν και πρέπει να έχουν. Δηλαδή την ικανοποίηση όλων των σύγχρονων αναγκών τους με αυξήσεις σε μισθούς, δικαιώματα, σταθερή εργασία, ελεύθερο χρόνο, υγεία, παιδεία και ό,τι άλλο παράγεται από την εργασία τους.
Οι εργαζόμενοι να πάρουν την τύχη στα χέρια τους, να απαλλάξουν τα σωματεία από τις εργοδοτικές ηγεσίες, που είτε ανοιχτά καλούν σε ενσωμάτωση, είτε περιμένουν στη γωνία για να τα στρίψουν, είτε δεν έχουν τα "κότσια", τη θέληση και την αντοχή να παίξουν το ρόλο τους. Η λογική της "ανάθεσης στους ειδικούς", των επιχειρημάτων "να στηρίξουμε την επιχείρηση", "του καλού αφεντικού" κ.λπ., έχει πληρωθεί ήδη πολύ ακριβά από τους εργαζόμενους. Οι εργαζόμενοι πρέπει να υψώσουν τον δικό τους τοίχο, όλοι μαζί, ανεξαρτήτως αν είναι αορίστου ή συμβασιούχοι, υπάλληλοι ή στην παραγωγή, αν δουλεύουν στη μία ή στην άλλη ανταγωνιστική επιχείρηση. Μαζί με το λαό, τους εργάτες, τη νεολαία, τους φτωχούς αγρότες και αυτοαπασχολούμενους της πόλης να φτιάξουν τη δικιά τους συμμαχία, κόντρα στη συμμαχία του κεφαλαίου. Οι κεφαλαιούχοι μπορεί να “σκοτώνονται” μεταξύ τους για τα κέρδη αλλά είναι ενωμένοι απέναντι στους εργάτες και το λαϊκό κίνημα.
Η περίπτωση του Καρέλια και ο αγώνας των εργαζομένων της επιχείρησης πρέπει να απασχολήσει όλο το λαό της Μεσσηνίας. Η επίθεση εκεί σηματοδοτεί και την ένταση της επίθεσης σε άλλους εργασιακούς χώρους, σε άλλους κλάδους, με πρόσχημα: "Κοίτα στον Καρέλια τι γίνεται! Δεν θα το κάνουμε στη δική μας επιχείρηση που δυσκολεύεται; κ.λπ. κ.λπ."
Βαγγέλης Λαμπρόπουλος
Μέλος της Ε.Π. Πελοποννήσου ΚΚΕ, μέλος του Δ.Σ. Εργατικού Κέντρου Καλαμάτας
