Για το σήμερα της πόλης επισημαίνει ότι “περνάμε το φαινόμενο του Τιτανικού. Ολες οι μεγάλες υποδομές βρίσκονται σε μεγάλη κρίση”, ενώ για το μέλλον της παρατηρεί πως “αισθάνομαι ότι η πόλη βρίσκεται σε μια τεράστια αμηχανία”.
Ο δήμαρχος που έζησε την καταστροφή των σεισμών, που σχεδίασε και υλοποίησε την ανασυγκρότηση της Καλαμάτας μιλάει για τους παράγοντες της επιτυχίας, από τον πολεοδόμο Γρηγόρη Διαμαντόπουλο, τον Ανδρέα Παπανδρέου, τον Αντώνη Σαμαρά μέχρι την Αριστερά και τον Λεωνίδα Κύρκο, τους καταπληκτικούς δημοτικούς συμβούλους, τους εργαζόμενους του Δήμου και την αγάπη των πολιτών της.
Ο Στ. Μπένος ονειρεύεται ο άξονας Ανατολής - Δύσης, από την Καλαμάτα έως τα Αρφαρά να γίνει ένα ανοιχτό πάρκο περιβάλλοντος και πολιτισμού.
Αναλυτικά, ξεκινώντας τις δηλώσεις του, με αφορμή τα 39 χρόνια από τους σεισμούς, ο πρώην δήμαρχος σημειώνει:
“Η πόλη είχε προετοιμαστεί, λες και το ‘ξερε ότι θα συμβεί αυτή η φυσική καταστροφή. Είναι αυτό που λέμε πρόληψη. Το πρώτο θέμα που απασχόλησε τη δημοτική μας αρχή, από την πρώτη μέρα, ήταν το πολεοδομικό.
Ηταν και η πολιτική συγκυρία, καθώς στην πολιτική ατμόσφαιρα της χώρας ένα από τα κεντρικά θέματα ήταν τα αυθαίρετα.,
Στην πόλη είχαμε 3.000 στρέμματα νομοθετημένης γης από το σχέδιο του 1905 και είχαμε 6.000 στρέμματα αυθαίρετα. Με τον πολεοδόμο Γρηγόρη Διαμαντόπουλο και την ομάδα του ξεκινήσαμε από την πρώτη μέρα να πολεοδομούμε τα 9.000 στρέμματα,
Αλλάξαμε τρεις νόμους. Ξεκινήσαμε με τον νόμο Βενιζέλου του 1923, συνεχίσαμε με τον νόμο 947 του Στέφανου Μάνου του 1979 και ακολούθησε ο 1337 του Αντώνη Τρίτση του 1983. Ξεσήκωσαν τέτοιες θύελλες που οι δύο υπουργοί καρατομήθηκαν. Μείναμε μόνοι μας με τον Διαμαντόπουλο να παλεύουμε.
Τον Σεπτέμβριο του 1985 στη δραματική συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου, όπου δεχθήκαμε την επίθεση τραμπούκων. Μας έσωσαν οι νέοι της πόλης και κυρίως οι Κνίτες, που ήταν ανθρώπινη ασπίδα. Χάρις στον πρόεδρο του Συμβουλίου της Επικρατείας Κουρουσόπουλο σώθηκε το πολεοδομικό μας σχέδιο και η πολεοδομική μεταρρύθμιση”.
Για τη νύχτα του σεισμού παρατηρεί: “Τη νύχτα του σεισμού τις πρώτες ώρες υπήρχε η ψυχολογία του παράλογου. Μια πόλη κατακερματισμένη κι εγώ με τον Διαμαντόπουλο είχαμε μια παράλογη αισιοδοξία, γιατί ήταν έτοιμο το σχέδιο ανασυγκρότησης. Ταυτιζόταν με το Γενικό Πολεοδομικό Σχέδιο (ΓΠΣ) της πόλης Μέσα από τα συντρίμμια έβλεπα τη νέα πόλη. Ηταν όλα νομοθετημένα. Μέσα σε μια νύχτα εκπονήθηκε το σχέδιο ανασυγκρότησης βάθους 30 ετών. Προβλεπόταν ο εθνικός δρόμος Τρίπολης – Καλαμάτας και ο περιφερειακός δακτύλιος της πόλης, που εντάχθηκε σε χρηματοδοτικό πρόγραμμα από τις πρώτες ημέρες”.
ΟΙ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΤΗΣ ΕΠΙΤΥΧΙΑΣ
Αναφερόμενος στους παράγοντες της επιτυχίας ο Στ. Μπένος σημειώνει:
“Αρχικά, ήταν ο ρόλος και η ετοιμότητα του Δήμου. Ο ίδιος ο Δήμος ανέλαβε απόλυτα την ευθύνη για την ανασυγκρότηση της πόλης. Και δημιούργησε μια μεγάλη κι εμβληματική συμμαχία. Εγινε αντιπροσωπευτικό προεδρείο, ουσιώδες. Ολοι οι δημοτικοί σύμβουλοι, δημοτικής αρχής και αντιπολίτευσης, ήταν καταπληκτικοί. Κοιτάζαμε πώς θα συνθέσουμε. Και οι εργαζόμενοι στον Δήμο και δύο προσωπικότητες, ο Γρηγόρης Διαμαντόπουλος και ο Γιώργος Κουρουπός, που ανέλαβε να στήσει τον πολιτισμό στην πόλη από την αρχή.
Ο τοπικός Τύπος υπόδειγμα συμπεριφοράς σε όλα τα πεδία και στο σχεδιαστικό και στο διεκδικητικό κομμάτι. Πάνω απ’ όλα ήταν το σθένος της πόλης μας και η αγάπη των πολιτών της”.
Οσον αφορά το πολιτικό περιβάλλον επισημαίνει πως “ήταν το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση και ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου και δύο προσωπικότητες που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο: Ο Γιώργος Γεννηματάς και η Μελίνα Μερκούρη και ο ιδιότυπος ρόλος του Αντώνη Σαμαρά. Με μένα δήμαρχο δεν ήταν Ν.Δ., ήταν Καλαμάτα. Και μεγάλη η συμβολή της Αριστεράς κυρίως οι ιδέες της. Και ο Λεωνίδας Κύρκος που με έπαιρνε κάθε μέρα τηλέφωνο”.
Για την κινητοποίηση των πόρων παρατηρεί:
“Στον πρώτο κιόλας μήνα είχαμε εξασφαλίσει 100 δις. δραχμές με την ακόλουθη κατανομή: Γραμμή 550 - 4,5 δισ. δραχμές, Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων 33 δισ. δραχμές και Ταμείο Ανασυγκρότησης της Ευρώπης 62 δισ. δραχμές. Αυτά ήταν από προσωπικές επαφές”.
Για το σήμερα της πόλης δεν κρύβει την ανησυχία του, λέγοντας:
“Σήμερα περνάμε το φαινόμενο του Τιτανικού. Ολες οι μεγάλες υποδομές βρίσκονται σε μεγάλη κρίση. Το πολεοδομικό έχει εξαντλήσει τα όρια του και το στεγαστικό πρόβλημα είναι πολύ μεγάλο. Το κυκλοφοριακό, όπου η τελευταία μελέτη ήταν του Ζέκκου το 1983 και δημιούργησε 1.000 θέσεις πάρκινγκ και από τότε δεν δημιουργήθηκε άλλη. Η ύδρευση που τα όρια της ήταν μέχρι το 2010 για 30.000 κυβικά ημερησίως. Η αποχέτευση και τα αντιπλημμυρικά. Ολα αυτά είναι SOS. Είναι τραγικό να είναι σαν να μην υπάρχουν σαν προβλήματα”.
ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ
Οσον αφορά το μέλλον της πόλης στέκεται στη μη αξιοποίηση του άξονα Ανατολής – Δύσης και τονίζει:
“Η πόλη αισθάνομαι ότι βρίσκεται σε μια τεράστια αμηχανία. Είναι σαν να μην καταλαβαίνει τι γίνεται γύρω της. Οι δύο μεγάλες μεταρρυθμίσεις, ο «Καποδίστριας» και ο «Καλλικράτης» προίκισαν την πόλη με έναν απίστευτο πλούτο: Τον Ταΰγετο, το παραλιακό μέτωπο αριστερά και δεξιά συνολικά 15 χιλιόμετρα και τρεις τέως Δήμους (Αριος, Αρφαρών και Θουρίας) απίστευτου περιβαλλοντικού και πολιτιστικού πλούτου. Αρχαία Θουρία, μυκηναϊκοί τάφοι στην Ανθεια, Ρωμαϊκά Λουτρά και δύο ποτάμια. Αυτό με ελάχιστους πόρους γίνεται ένα ανοιχτό πολιτιστικό και περιβαλλοντικό μουσείο. Και το παραλιακό μέτωπο, χωρίς πόρους, μόνο με απλή εφαρμογή του ΓΠΣ παραδίδεται στην πόλη.
Και ο λεγόμενος βάλτος μπορεί να γίνει το βασίλειο της οικολογίας για τον πρωτογενή τομέα. Για την πόλη μας, αυτή καθαυτή, υπάρχει μια εμμονική προσήλωση στον άξονα Βορρά – Νότου, Κάστρο – Λιμάνι, ενώ έχει εγκαταλειφθεί ο ισοδύναμος άξονας Ανατολής – Δύσης, που ξεκινάει από πανεπιστήμιο και Στρατόπεδο, περνάει από τον εμβληματικό χώρο του Δημαρχείου, του Δυτικού Κέντρου και φθάνει μέχρι τα Αρφαρά, την έξοδο του Δήμου.
Ονειρεύομαι και αυτός ο άξονας να γίνει όπως ο άξονας Βορρά – Νότου, να γίνει ένας δρόμος και με ποδηλατόδρομο – πεζόδρομο. Ενα ανοιχτό πάρκο περιβάλλοντος και πολιτισμού”.
