Σήμερα; Σήμερα οι προσωρινές λύσεις έχουν μπει δυναμικά στη ζωή μας, όχι ως “παρηγοριά” μέχρι να έρθει το μόνιμο, αλλά ως συνειδητή επιλογή με πολλαπλά οφέλη.

Σε έναν κόσμο όπου η οικονομική κρίση, η πανδημία και οι γεωπολιτικές αναταραχές θεωρούνται αναμενόμενες, μήπως η ευελιξία είναι όντως πιο ασφαλής;

1. Leasing

Ίσως στην αρχή σου φάνηκε ως “ψευτολύση” μέχρι να καταφέρεις να αγοράσεις το δικό σου αυτοκίνητο, ή κάτι που απευθύνεται σε επιχειρήσεις για φορολογικούς λόγους. Όμως αυτή τη στιγμή γνωρίζουμε πως το leasing έχει έρθει για να μείνει και βλέπουμε όλο και περισσότερους νέους να το επιλέγουν ως λύση.

Μακροχρόνιο leasing ανάλογα με τη φάση της ζωής σου ή ακόμα και ενοικίαση αυτοκινήτου με το μήνα για να το προσαρμόσεις όχι μόνο στις απαιτήσεις αλλά και στα κέφια σου, είναι πλέον στάνταρ επιλογές για μεγάλη μερίδα του πληθυσμού. Και όχι άδικα. Δεν πληρώνεις τέλη, service ή φθορές, οδηγείς ό,τι νέο κυκλοφορεί, δοκιμάζεις. What’s not to like?

2. Επιπλωμένα σπίτια

Το να νοικιάζεις σπίτι πλήρως επιπλωμένο ήταν κάποτε κάτι που έκαναν μόνο οι φοιτητές. Τώρα είναι όλο και πιο συνηθισμένο για επαγγελματίες, ψηφιακούς νομάδες, ανθρώπους που αλλάζουν πόλη/χώρα ή απλώς δεν θέλουν να… ρίχνουν άγκυρες.

Δεν έχεις ιδιοκτησία, αλλά έχεις κάτι άλλο: ελευθερία. Το δικαίωμα να φύγεις. Να πας αλλού, χωρίς μετακομίσεις που απαιτούν μίνιμουμ 3 θείους και 2 φορτηγά. Ναι, πληρώνεις παραπάνω αλλά… όχι και πολύ παραπάνω αν αναλογιστεί κανείς τις τιμές των ενοικίων σήμερα. Άσε που δεν χρειάζεται να ανησυχείς και για το αν θα χωράει ο αγαπημένος σου καναπές στο επόμενό σου σπίτι.

3. Συνδρομές

Παλιά αγοράζαμε DVD, τώρα έχουμε Netflix. Είχαμε δεκάδες CD, τώρα Spotify. Κι αντί για βιβλία στα ράφια; Ένα kindle στην τσάντα με συνδρομή στο Amazon Prime για να μπορούμε να διαβάζουμε απ’ οπουδήποτε. Ακόμα και η γυμναστική έγινε on demand: συνδρομή στο Peloton, όχι βάρη στο σαλόνι. Πρόσφατη έρευνα της CNET αποκαλύπτει ότι οι Αμερικάνοι ξοδεύουν πάνω από 1000 δολάρια τον χρόνο σε συνδρομές, με τα 200 από αυτά να πηγαίνουν σε subscriptions που δεν χρησιμοποιούν καν.

Αλλά το φαινόμενο δεν είναι μόνο τεχνολογικό. Μιλάμε για μια ολόκληρη αλλαγή στη νοοτροπία μας. Η νέα γενιά δεν θέλει να “κατέχει” αλλά να έχει πρόσβαση. Σημασία δεν έχει να φορτωθείς πράγματα, αλλά να μπορείς να τα αφήσεις όταν δεν σου κάνουν πια. Κι αυτό, από μόνο του, είναι μια μορφή ασφάλειας.

4. Freelancing

Από όλη αυτή την αλλαγή στο mentality δεν θα μπορούσε να προφυλαχθεί η εργασία. Το λεγόμενο gig economy, το να κάνεις δηλαδή μικρο-δουλειές από ’δω κι από ’κει, φαίνεται να αποκτά περισσότερο ενδιαφέρον. Σύμφωνα με έρευνα της McKinsey, πάνω από το 36% των εργαζομένων στις ΗΠΑ δηλώνει freelance, με την τάση να αυξάνεται σταθερά.

Το μοντέλο επιτρέπει ευελιξία, προσαρμοστικότητα, ακόμα και πολλαπλές πηγές εισοδήματος - κι αν το στήσεις σωστά, με επαγγελματισμό, συμβόλαια και ασφάλιση, προσφέρει εξίσου στιβαρή βάση με τη μόνιμη εργασία.

Το μυστικό είναι να μην το δεις ως “λύση ανάγκης” αλλά ως “σχέδιο μάχης”. Το να μπορείς να προσαρμόζεσαι σε διαφορετικά πρότζεκτ, να έχεις δικά σου deadlines και να επιλέγεις πελάτες, είναι ίσως μια πιο μοντέρνα μορφή ελέγχου.

Το προσωρινό ως νέα σταθερά

Το πιο ειρωνικό; Αυτές οι “προσωρινές” λύσεις κρατούν περισσότερο από τις μόνιμες. Πόσοι έμειναν σε “προσωρινή” δουλειά δέκα χρόνια; Πόσες ενοικιάσεις έγιναν σπίτι ζωής; Πόσοι δοκίμασαν freelancing “για λίγο” και δεν ξαναγύρισαν ποτέ σε γραφείο; Μιλάμε δηλαδή για ένα νέο modus operandi, ένα “ουδέν μονιμότερον του προσωρινού” με σάρκα και οστά.

Και ναι, έχει ρίσκο. Αλλά ποια “σταθερότητα” δεν είχε τα δικά της σκοτεινά σημεία; Τουλάχιστον τώρα ξέρεις πως μπορείς να αλλάξεις πορεία. Να δοκιμάσεις, να αποτύχεις, να προσαρμοστείς. Να ζήσεις, εν τέλει, σε έναν κόσμο που κινείται.